Een verhaal vertellen is niet zo eenvoudig als het lijkt. Wekelijks probeer ik het verhaal te vertellen in de kerk. Inmiddels kan ik mijzelf betrappen op een bepaalde stijl en dienovereenkomstige keuzes. Toch blijft het een lastig ding. Spreken in het openbaar vanaf een verhoging met een pak (dat misschien toch eens naar de stomerij moet) is weer van een andere orde dan spreken vis à vis. Of spreken via een blogspot.
Wat zal ik vertellen? Er zijn mensen die hele teksten kunnen opschrijven. De meest gewone vondsten geven dan vervolgens een kettingreactie aan weer nieuwe reacties.
Soms sta ik bij het schoolhek om een dochter op te halen - de jongens redden zichzelf nu - en verwonder mij over de mate aan woorden die mensen uitwisselen. Zelf betrap ik mij geregeld op weinig zinnige gedachten op de momenten van wachten. Op de keper beschouwd, heb ik eigenlijk niet veel te vertellen. Nu wil ik mij zeker niet verstoppen in een uitspraak van de filosoof Schopenhauer die zegt dat de mate aan lawaai maken tegengesteld evenredig is aan iemands intelligentie. Dus: een veelprater/schreeuwer is minder intelligent dan een zwijgzaam mens...
Zo vraag ik mij dus ook af wat ik op dit medium zal schrijven. Schrijf ik dat dan voor mezelf en waarom beperk ik mij dan niet tot een schriftje? Of schrijf ik dit allemaal op voor een ander? Vragen die hoogstwaarschijnlijk uitdrukking geven aan hoe hopeloos ik achterloop bij de hordes aan mensen die op Facebook, Hyves staan, twitteren, msn'en.
Terwijl, ik aan het schrijven ben, constateer ik inmiddels dat al dit navelgestaar toch een aardig stukje aan het opleveren is.
O, ja. Vorige week waren we in Zweden. Een land van een zee aan ruimte met een verrassend prettige sfeer. Gastvrij was de ontvangst bij onze vrienden die we nog kennen uit Zuid-Afrika. Zij spraken perfect Engels en aan het einde van de week konden we goed aanhaken.
Stockholm is inderdaad een prachtige stad. Verrassend was het wel om te zien dat allerlei kinderen die geen vakantie hadden gewoon in de stad en het Pipimuseum te zien waren. Het schoolverzuim wordt blijkbaar minder stringent gecontroleerd dan in ons overgeorganiseerde dorp Nederland.
Ja, het land van Astrid Lindgren en Tove Janson heeft wel iets van weg van een kinderparadijs. Was dat misschien het gevoel dat bij mij bovenkwam: in Zweden voel je meer kind dan in Nederland? Dat kan natuurlijk ook komen omdat we dagelijks op stap waren met vijf kinderen (vier van ons en één van onze gastheer en gastvrouw).
Die kinderen van ons zijn trouwens wel kanjers. Ze hebben het reizen en het verblijf prima doorstaan en met volle teugen genoten. Zij hebben zelfs al de eerste sneeuwbal van na de zomer kunnen gooien. En ik dus ook.
Heb ik toch een verhaal kunnen vertellen.
