Voor sommigen lijkt het toch niet echt wat wij doen. Al sta je bij het schoolhek, pendel je heen en weer tussen sportvereniging en zwembad. Al geef je troost bij tegenslag of wek je hen 's morgens voor het ontbijt. Het is voor sommigen toch niet echt wat je doet. Het blijft surrogaat. Althans zo beleef ik het wel eens bij momenten. Het tekent schril af bij de natuurlijke gang van zaken. De gang zoals het hoort. De vanzelfsprekende manier van geboren worden en opgroeien. Op elkaar lijken of juist niet.
En al ga je enthousiast en zwoegend met de groep van natuurlijke ouders op. Je blijft vreemd: zo'n combinatie is niet gewoon voor ons, hoor. Vergeet dat niet. Eigenlijk boezemen jullie ons angst in: mislukking, dromen die niet uitkomen of zoiets...
Door de meesten gedoogd, moet je het vooral niet te gek willen maken. Low-level en low-profile alstublieft. Niet teveel opvallen tussen de vanzelfsprekende moeders en vaders, want anders laten wij jullie voelen hoe vreemd jullie ons eigenlijk zijn.
Ach, hoe zou het voor mijn kinderen zijn (let op de bezitsvorm! in deze zin)? Ik heb er soms wel een idee van...
