De laatste tijd loop ik met een zwaar gevoel rond. Het heeft te maken met mijn kerkenwerk. De grondgedachte die me trouw vergezelt is: Hoe lang blijft de kerk nog houdbaar in zijn huidige vorm?
Natuurlijk draag ik aan de vaste contouren van dé kerk ook een steentje bij. Ik heb verandering gewenst en over gepredikt, maar ben toch ook zelf niet in staat gebleken de situatie vooralsnog te verbeteren.
Ik constateer naast andere emoties vooral verdriet. Dit is dus het lijden aan de kerk... Jaren geleden pleitte ik voor verandering, droeg ideeën aan. Frank en vrij liep ik voor de troepen en de muziek uit. Er kwamen echter niet alleen positieve reacties op. Uiteindelijk kregen deze boodschappers de overhand. Helaas blijven die me juist zo lang bij en pleiten ze mij ook niet vrij.
ik ben net een trillend blad
een blaadje opgestoven in de wind
opgejaagd, draaiend in cirkels
tot ik neerval,
en wederom opgeworpen
rusteloos rust zoek
Bij de gedachte aan een eenvoudig blad op de grond; waar een mens zich al druk over kan maken, moet ik aan de kerkvader denken. Augustinus van Hippo zegt dat wij hiertoe zijn gemaakt, dat ons hart onrustig is tot het rust vindt bij God.
Steeds weer die beweging maken: opgeworpen om dan ook te verlangen naar God. Ja, in de beweging van de wind, het heen en weer slingeren op de levenszee, de essentie ontdekken dat de werkelijke vrede bij Hem en Hem alleen is.
Ben je in bedrijf zie je de zin ervan niet in... Heb je het door, denk je... weet je het steeds minder.
De kerk zal mogelijk in zijn huidige vorm op enkele plaatsen nog wel enige tijd overleven, maar in ieder geval zal de vrede bij God de zondvloed (vandaag over Noach mogen spreken) die zich van een mens meester kan maken, de mens doen overleven. Ja, toch, Heer?! U, die roept, U bent toch getrouw?
Het is even wonderlijk stil in huize Hübbers. De jongens zitten op de kamer een muziekje te draaien (met koptelefoon) en stripboekjes te lezen. De meisjes slapen.
Ach, ja die gezichten als ik 's avonds de ronde doe behoren wel tot de mooiste dagelijkse zegeningen van God, die het leven de moeite waard maken. Daar kan geen onbezette stoel in de kerkdienst tegenop! Laat ik me onder andere daar maar aan vasthouden. Tel de andere zegeningen ook maar...
