Tussen de bedrijven door zoek ik geregeld een film of boek. De bibliotheek is altijd al een heerlijke plaats voor mij geweest. Ik herinner mij de tijd dat het lenen gratis was voor mij. Mijn gehele jeugd door las ik boeken. Van de avonturen van Arendsoog en Witte Veder, Old Shatterhand en Winnetou tot de science fiction van Jack Vance en de Duintrilogie. De thrillers van Alistair Maclean, Desmond Bagley tot de Mei van Gorter, de Camera Obscura van Hildebrand en Awater van Nijhoff.
Dit alles dus las ik gratis en voor niks via de verschillende bibliotheken van mijn woonplaatsen. Mijn moeder waarschuwde me nog dat dit vele lezen zou leiden tot het verlezen van mijn verstand. Toch mag ik met enige trots zeggen dat al dat gelees bijvoorbeeld leidde tot een 10 voor mijn mondeling literatuur in VWO 6.
Tegenwoordig betaal ik nog steeds een luttel bedrag om onbeperkt te kunnen lezen en zelfs films te kijken. Grappig is dat Jonah er lustig aan meedoet. Er gaat geen avond voorbij of hij leest zijn Astrixen, Kuifjes, tot het licht uitgaat.
Ik weet nog dat bij mij 's avonds geen licht aanmocht, maar dan stond ik toch gewoon achter de gordijnen te lezen bij het licht van de lantaarnpaal voor het huis.
Hulde aan de bibliotheek in Nederland. Waar je ook DVD's kunt lenen. De Japanse regisseur Kore-eda heeft een film gemaakt van mensen die hun eigen hemel mogen uitzoeken (After Life). De overledenen mogen een detail uit hun leven kiezen en zich hierin laten vereeuwigen. Eén overledene koos een herinnering uit zijn babytijd. Bij mij zou de bibliotheek in aanmerking kunnen komen.
Karin en ik kunnen (als ik niet werk) 's avonds eigenlijk niet weg. Romantische dineetjes beperken zich hoogstens tot een pizza uit eigen oven. Daar is trouwens niets mis mee..
Als alternatief kijken wij bijvoorbeeld ook wel eens naar DVD's door mij opgezocht via de reserveerknop van de bibliotheek. Om de smaak van Karin en mij op elkaar af te stemmen is wel enige creativiteit nodig.
Films van Meryl Streep zoals, Julia en Julia en it's complicated of films met old en toch goodlooking George Clooney, in the air, werken altijd. Maar soms moet je nog inventiever zijn.
Tips? Hierbij:
De Japanse films: Nobody knows (zeer aangrijpend!) en Still Walking en Departures (echt een aanrader)
De Zuid-Afrikaanse film: Skin (heel mooi)
Nowhere in Africa van regisseuse Charlotte Link (prachtige mensen en beelden)
De Afghaanse film Kabuli kid (verrassend)
Precious (intens)
London River
The Tribunal
(Wordt vervolgd)
Laatst dacht ik wel: jammer, dat er eens een tijd zal komen dat ik níet de volgende film van die regisseur of dat volgende boek van mijn favoriete schrijver kan ophalen. Of zou er in de hemel een boekenplank zijn? Boeken dus van de allerhoogste ... plank?!
zaterdag 28 augustus 2010
zaterdag 21 augustus 2010
Geloven
Dat je niet alleen bent.
Voor mij is geloven in God uiteindelijk deze overtuiging. God is aanwezig hier en nu. Duizend woorden en zoveel meer gedachten kunnen volgens mij niet zonder het gevoel dat ik niet alleen ben.
Zou ik niet wanhopig blijven als God er niet is? Tot wie kan ik mij richten en wat doe ik als God er niet is? Als ik mij niet meer laat aanspreken door de Ander? Als ik ongebreideld en oeverloos doorga, boos en teleurgesteld ben. Overtuigd van eigen gelijk.
Als U er bent, o Heer, ben ik vrij van willekeur en inzicht. Dan ben ik verlost van een eenzaam lot. Dan hoef ik geen gelijk te hebben of toe te nemen in aanzien. Dan mag ik opzij stappen omdat U er bent en dichter bij U komen dan ik zelf ooit voor mogelijk hield.
Voor mij is geloven in God uiteindelijk deze overtuiging. God is aanwezig hier en nu. Duizend woorden en zoveel meer gedachten kunnen volgens mij niet zonder het gevoel dat ik niet alleen ben.
Zou ik niet wanhopig blijven als God er niet is? Tot wie kan ik mij richten en wat doe ik als God er niet is? Als ik mij niet meer laat aanspreken door de Ander? Als ik ongebreideld en oeverloos doorga, boos en teleurgesteld ben. Overtuigd van eigen gelijk.
Als U er bent, o Heer, ben ik vrij van willekeur en inzicht. Dan ben ik verlost van een eenzaam lot. Dan hoef ik geen gelijk te hebben of toe te nemen in aanzien. Dan mag ik opzij stappen omdat U er bent en dichter bij U komen dan ik zelf ooit voor mogelijk hield.
donderdag 12 augustus 2010
Smeltkroes
De afgelopen weken heb ik een oude hobby opgepakt. Koken. Verschillende recepten passeerden de revue. In een vroeger leven heb ik gewerkt als kok. Ik kookte toen voor groepen die varieerden van rond de tien tot vierhonderd mensen. Eerst een paar jaar in Leuven in België. Daarna een paar jaar in Burgh-Haamstede in Zeeland.
Misschien ben ik in mijn huidige werk nog steeds de kok die de mensen wenst te bedienen. Ik herinner mij nog dat ik bijna vijfentwintig jaar geleden de keuze had of om kok te worden in een restaurant te Dordrecht of te gaan studeren in Utrecht. Het is dus het laatste geworden.
Soms loop ik door mijn dorp en zie mogelijkheden om op bepaalde locaties een restaurant, hotel, of kadowinkel te openen. Zowel de familie van mijn vaders als moeders kant hebben iets met horeca en het zakenleven. Wellicht stroomt deze drive ook door mijn aderen. Maar goed, de keuze om definitief de netten aan de andere zijde uit te werpen, valt mij in tegenstelling tot vroeger minder gemakkelijk. Hoewel, de kinderen het prachtig zouden vinden om in het familiehotel te werken.
Vorige week maakte ik moussaka (zonder pakje). Dit gerecht doet terugdenken aan onze honeymoon van bijna negen weken op Kreta in 1989. We waren net getrouwd, toen Karin voor haar afstudeeronderzoek naar Kreta vertrok. Ik moest nog een paar tentamens afleggen voordat ik haar na kon reizen. Tijdens die lange zonnige weken, had ik vaak een 'honger'gevoel- toen was ik dus wel slanker. We zaten niet zo goed in de slappe was en sloegen de middagmaaltijd over. Maar niet getreurd. Het eten aldaar was echter zo goedkoop, dat ik 's avonds niet één maar twee Griekse gerechten nam in een restaurantje. Meestal nam ik dus moussaka als opwarmertje.
Nu kook ik heden ten dage gezien mijn eigen kookverleden in grote hoeveelheden. De door mij gemaakte moussaka voorzag in een eetbehoefte voor meer dan zes mensen. Toch was het bijna in zijn geheel op. Kijk, dan ben ik weer gelukkig.
Verder heb ik mij gewaagd aan het bakken van een rijstevlaai. Daarbij maak ik natuurlijk gebruik van ingrediënten waar Job ook tegen kan. Rijstevlaai is een typisch Limburgse specialiteit. Limburg is de provincie waar ik ben opgegroeid en tot mijn achttiende heb gewoond. Laatst zocht ik via Google de namen van mijn toenmalige klasgenoten uit Roermond op. Een enkeling heb ik getraceerd, maar de meesten niet. De rijstevlaai was trouwens een dusdanig succes, dat ik hem voor Jonah's verjaardag nogmaals heb gemaakt.
Inmiddels loopt de vakantie bijna ten einde voor de kinderen. Als toetje zal ik deze week nog een keer moussaka maken. Jessie zal hierbij graag willen helpen (Jonah heeft ook al aangegeven te willen assisteren).
De pot die op de foto te zien is, is een pot uit het Afrikamuseum. Al twijfel ik erover of hij echt Afrikaans is, aangezien er volgens mij eerder Chinese (of Japanse?) letters op lijken te staan.
En zo komt alles weer samen. Het 'leven' is uiteindelijk gewoon een smeltkroes. Is koken ook niet het samenbrengen van verschillende ingrediënten (en mensen) op zo mogelijk kunstige en liefdevolle wijze?
dinsdag 3 augustus 2010
Via Nostalgia
Onlangs liepen we weer in ons oude buurtje in Utrecht. Alsof er niets veranderd was. In al die twintig jaar niet. We parkeerden de auto dicht bij de Goethelaan waar Karin en ik vijf jaar op een bovenverdieping hebben gewoond. Bij een bijzonder aardige huisbaas, die ons herhaaldelijk trakteerde op pianoconcerten via een pianola en heerlijk 'duur' ijs.
We hadden er naast een gemoedelijke huisbaas ook muizen. We hebben altijd wel iets met muizen. We hebben zelfs ooit een muis uit Staphorst meegenomen naar onze vakantiebestemming in Zuid-Frankrijk. Op de een of andere manier moet hij zijn meegereisd in ons kratje met eten, dat we klaar hadden gezet de avond voor vertrek. Althans dat denken wij. Eenmaal aangekomen in Fréjus - dat reden we toen nog in één ruk - hoorden we de eerste nacht al het bekende getrippel op het tentzeil. Na onderzoek bleek dat er al gegeten was van de eetvoorraad. De muis kwam onzes inziens uit Staphorst!
Maar goed, dat terzijde...
Ik was in 1990 (net een jaar getrouwd) nog aan het studeren en menigmaal liepen we het parkje (met het pittoreske biebje) in Oog in Al door. We liepen of fietsten als jonge blommen langs de woonboten, langs Rijks Munt en Hoog Catarijne naar het centrum toe. We gingen naar de studentenvereniging, een cafeetje en o ja, naar college natuurlijk.
Voor het eerst in vijftien jaar waren we terug in het buurtje. De sojafabriek was er niet meer en de geur van soja die er altijd hing, roken we ook niet meer. Maar voor de rest leek het wel alsof de tijd er stil had gestaan. We hebben die dag heel wat voetsporen teruggevonden. Het meest bijzondere was echter wel dat we er nu met zijn zessen liepen.
Die bewuste middag schuilden we onder de bomen in het park vanwege een hevige zomerbui. We memoreerden intussen herinneringen. Het viel me op dat de kinderen geïnteresseerd waren in de verhalen over onze jongere jaren. Professor Ter Horst werd tijdens de regenbui ook weer eens aangehaald door ons. Deze opvoedingsdeskundige zei ooit eens in een interview: 'Laat kinderen eens iets ervaren. Als het regent, ga juist dan wandelen...'. Herhaaldelijk passeert deze professor de revue, als we weer iets heel gewoons of juist ongewoons meemaken.
We bezochten die dag trouwens het geldmuseum (met de museumjaarkaart). De kinderen hebben er genoten van het interactieve programma. Verrassend eigenlijk dat zo'n op het oog suf museum onze kinderen kon boeien.
Een groot deel van de vakantie hebben we trouwens doorgebracht in allerlei musea met dank aan de museumkaart. Wat hebben we allemaal 'ervaren'?
Het Afrikamuseum bij Nijmegen - Nijmegen is ook al zo'n nostaligsche omgeving voor mij. Hier heb ik een paar jaar gewoond en mijn middelbare schooldiploma gehaald. Hier ben ik ook tot geloof gekomen in de Kerk van de Nazarener.
Het Ecodrome te Zwolle -daar zijn we al vier of vijf keer geweest; in wisselende samenstellingen weliswaar. Die dino blijft eng...
Het Aviodrome te Lelystad (hier staat de teller op drie)- deze keer op speciaal verzoek van Job. Nu kregen we er voor het eerst de uitleg van het morse.
Verder zijn we naar een Israëltentoonstelling geweest in Nijkerk: hier is geen museumjaarkaart voor nodig. Wat een gastvrijheid! Een aanrader: maar je moet wel snel zijn, want de tentoonstelling is er alleen nog in de maand augustus.
We zijn ook naar Nemo in Amsterdam geweest. Met de trein. Het was er erg druk. Mooi was dat we ook op het nagebouwde VOC-schip mochten dat tegenover het museum lag.
Al die keren sjouwde ik de tas met proviand. Dat schijn ik namelijk goed te kunnen. Broodjes, pakjes sap, appels, bananen, snoep, wat dies meer zij. Ongelooflijk hoeveel er door gaat bij ons.
De rode tas gaat elke keer weer leeg terug. Want we zijn dan wel een wereldgezin, maar toch ook een Nederlands gezin. We nemen dus zelf de leeftocht mee.
De enige uitgave is voor de koffie voor Pa en Moe. Want, zo'n dag achter het kinderspul aanlopen, vraagt wel om extra caffeïne. Zeker voor Pa dus, die de tas moet sjouwen.
We hadden er naast een gemoedelijke huisbaas ook muizen. We hebben altijd wel iets met muizen. We hebben zelfs ooit een muis uit Staphorst meegenomen naar onze vakantiebestemming in Zuid-Frankrijk. Op de een of andere manier moet hij zijn meegereisd in ons kratje met eten, dat we klaar hadden gezet de avond voor vertrek. Althans dat denken wij. Eenmaal aangekomen in Fréjus - dat reden we toen nog in één ruk - hoorden we de eerste nacht al het bekende getrippel op het tentzeil. Na onderzoek bleek dat er al gegeten was van de eetvoorraad. De muis kwam onzes inziens uit Staphorst!
Maar goed, dat terzijde...
Ik was in 1990 (net een jaar getrouwd) nog aan het studeren en menigmaal liepen we het parkje (met het pittoreske biebje) in Oog in Al door. We liepen of fietsten als jonge blommen langs de woonboten, langs Rijks Munt en Hoog Catarijne naar het centrum toe. We gingen naar de studentenvereniging, een cafeetje en o ja, naar college natuurlijk.
Voor het eerst in vijftien jaar waren we terug in het buurtje. De sojafabriek was er niet meer en de geur van soja die er altijd hing, roken we ook niet meer. Maar voor de rest leek het wel alsof de tijd er stil had gestaan. We hebben die dag heel wat voetsporen teruggevonden. Het meest bijzondere was echter wel dat we er nu met zijn zessen liepen.
Die bewuste middag schuilden we onder de bomen in het park vanwege een hevige zomerbui. We memoreerden intussen herinneringen. Het viel me op dat de kinderen geïnteresseerd waren in de verhalen over onze jongere jaren. Professor Ter Horst werd tijdens de regenbui ook weer eens aangehaald door ons. Deze opvoedingsdeskundige zei ooit eens in een interview: 'Laat kinderen eens iets ervaren. Als het regent, ga juist dan wandelen...'. Herhaaldelijk passeert deze professor de revue, als we weer iets heel gewoons of juist ongewoons meemaken.
We bezochten die dag trouwens het geldmuseum (met de museumjaarkaart). De kinderen hebben er genoten van het interactieve programma. Verrassend eigenlijk dat zo'n op het oog suf museum onze kinderen kon boeien.
Een groot deel van de vakantie hebben we trouwens doorgebracht in allerlei musea met dank aan de museumkaart. Wat hebben we allemaal 'ervaren'?
Het Afrikamuseum bij Nijmegen - Nijmegen is ook al zo'n nostaligsche omgeving voor mij. Hier heb ik een paar jaar gewoond en mijn middelbare schooldiploma gehaald. Hier ben ik ook tot geloof gekomen in de Kerk van de Nazarener.
Het Ecodrome te Zwolle -daar zijn we al vier of vijf keer geweest; in wisselende samenstellingen weliswaar. Die dino blijft eng...
Het Aviodrome te Lelystad (hier staat de teller op drie)- deze keer op speciaal verzoek van Job. Nu kregen we er voor het eerst de uitleg van het morse.
Verder zijn we naar een Israëltentoonstelling geweest in Nijkerk: hier is geen museumjaarkaart voor nodig. Wat een gastvrijheid! Een aanrader: maar je moet wel snel zijn, want de tentoonstelling is er alleen nog in de maand augustus.
We zijn ook naar Nemo in Amsterdam geweest. Met de trein. Het was er erg druk. Mooi was dat we ook op het nagebouwde VOC-schip mochten dat tegenover het museum lag.
Al die keren sjouwde ik de tas met proviand. Dat schijn ik namelijk goed te kunnen. Broodjes, pakjes sap, appels, bananen, snoep, wat dies meer zij. Ongelooflijk hoeveel er door gaat bij ons.
De rode tas gaat elke keer weer leeg terug. Want we zijn dan wel een wereldgezin, maar toch ook een Nederlands gezin. We nemen dus zelf de leeftocht mee.
De enige uitgave is voor de koffie voor Pa en Moe. Want, zo'n dag achter het kinderspul aanlopen, vraagt wel om extra caffeïne. Zeker voor Pa dus, die de tas moet sjouwen.
Abonneren op:
Posts (Atom)