Bespiegeling

Soms zie ik mezelf terug in mijn kinderen. Er zullen mogelijk mensen zijn die zich hierover bevreemden. 'Jij bent toch 'slechts' adoptievader?' Alleen werkt dat dus niet zo.
In de ogen van de kinderen geldt dit criterium trouwens niet. Er is momenteel geen ander aan wie zij zich kunnen en willen toevertrouwen.
Hoe zie ik het zelf? Heel mijn hebben en houden bepalen anders. Ik zit met geheel mijn vaderhart, geest, ziel én verstand in het vaderschap. Tot over mijn oren zit ik in deze toerbus, die eens racet als een achtbaan en dan voorthobbelt als een zeepkist.
Uitstappen is geen optie.

Tijdens deze rit spiegel ik mezelf ook wel eens aan mijn kinderen. Er vindt herkenning plaats. Herhaaldelijk meen ik mijzelf in scherven en nerven terug te vinden. Niet zozeer in het uiterlijk, dat moge duidelijk zijn, maar dan toch wel in gedrag en karakter. Het vurige van Jessie. Het koppige van Job. Het fantasierijke van Jonah. Het trotse van Jade. Om maar eens wat te noemen. Het zijn slechts fragmenten en momentopnamen. Meteen ervaar ik dan ook - gelukkig voor een ieder - ook weer de ander en zijn vreemd zijn.
Leve! de soevereiniteit van het anderszijn.

Bij tijd en wijle komt de film van mijn eigen leven sterker in mijn gedachten. Beelden uit mijn jeugd projecteren zich dan op de werkelijkheid van hier en nu. Dat is trouwens niet altijd een onverdeeld genoegen. Voor mij niet en voor de kinderen eigenlijk nog minder.
En toch, op de een of andere manier verwerk ik door de levenservaringen van de kinderen - al ben ik 46 plus - zelf beleefde en gemiste ervaringen uit een blijkbaar niet vervlogen periode.

Nu we toch aan het bespiegelen zijn tijdens deze rit:
Wellicht laat het gevoel zich vergelijken met het besturen van een auto. Het voorbeeld van de auto koppelt zich aan een terugkerende droom van mij. In deze droom heb ik zelf de verantwoordelijkheid over een voertuig. Soms is het een bus, soms een tram of trein. Tijdens die droom voel ik de angst voor de verantwoordelijkheid en de wil om het voertuig heelhuids op de plaats van bestemming te brengen. In mijn handen ligt het lot van de passagiers. Desondanks verdwaal ik in die droom en ben ik volledig in beslag genomen door het stuur en de weg. Gelukkig biedt het wakker worden de uitweg.

Zo is het ergens ook met mijn vaderschap. Ik heb het stuur in handen, maar ik heb geen invloed op de weersomstandigheden. Soms kan ik het af met twee vingers. Soms moet ik het stuur vanwege de sterke wind steviger omklemmen. Soms volg ik de contouren van de weg en soms moet ik plotseling tegensturen.
Ik heb dus te maken met de weg, de route, het klimaat, de anderen op de weg, het voertuig zelf. En ben ik ook nog eens zelf als chauffeur in het geding. Ik ben maar een mens. Een mens van vlees en bloed. Met aanvechtingen en moeiten. Met talenten en tegenstrijdigheden.

Wonderlijk dat het met al die omstandigheden en onzekerheden nog zo goed gaat. Ik zou er aan toe willen voegen: Goddank!

Zwarte parel

Geregeld mag ik aan de kant staan van een voetbalveld. Sinds kort gaan we met het gehele gezin naar de wedstrijden toe. Om de week komen we in naburige plaatsen en de andere zaterdag speelt Job's team thuis.
Mijn oog is tijdens de wedstrijd natuurlijk vooral gericht op mijn Afrikaanse zoon. Ik heb moeten leren om bij een mindere wedstrijd mijn kiezen op elkaar te houden en desondanks positief te zijn over de prestaties. Zelfvertrouwen is namelijk een belangrijke factor voor mijn zoon. Inwendig speel ik mijn eigen wedstrijd. Mijn sanguïnische aard leent zich niet altijd voor extern gebruik.
De laatste tijd blijkt dat Job gewoonweg prachtig kan spelen. Nu ben ik natuurlijk bevooroordeeld, maar ik meen toch ook bij andere toeschouwers respect te zien voor Job's spel.
Zelf ben ik een stuk fanatieker dan hij. Of dat beter is dan Job's soms ietwat flegmatieke houding weet ik inmiddels niet meer zo zeker. Hij houdt namelijk van het spel zelf. Winnen of verliezen vindt hij minder belangrijk dan een mooie actie. Kortom, deze zwarte parel uit Johannesburg heeft hét gewoon.

Aanstaande zondag is hij jarig en wordt hij (nog maar) acht. Soms lijkt hij in zijn gedrag stukken ouder en soms ... gelukkig ook weer niet.

Elfje

Afgelopen woensdag ging ik met een horde jongens naar Lelystad. Jonah vierde zijn verjaardagsfeestje met de film The Karate Kid. Jonah heeft de hele film (bijna tweeënhalf uur zonder pauze) ademloos uitgekeken. De rest van de jongens kon het soms niet nalaten de filmbeelden na te spelen in de verder verlaten bioscoopzaal.
Jonah verduidelijkte mij tijdens de film nog dat 'karate' niet de juiste titel van de film was. Aangezien het zich in China afspeelt zou de film eigenlijk The Kung Fu Kid moeten heten. Karate in China heet Kung Fu.

Na de film zochten we tevergeefs naar een friettentje in de buurt dat nog open was. Het was al bij zevenen en de mannen waren hongerig. Gelukkig was in Zeewolde de plaatselijke cafetaria nog niet gesloten: 1-o voor Zeewolde tegen Lelystad.

Het is druk. Het bord in de keuken staat vol gekriebeld met nog uitstaande afspraken. In de praktijk behelst dit vooral halen en brengen.
Daarbij heb ik een agenda die sinds begin augustus langzaam doch gestaag is volgestroomd. Het ingewikkelde van dit alles is dat ik in mijn werk aan mensen mag/moet doorgeven dat we ons geen zorgen dienen te maken en dat agenda's niet het ritme van ons leven mogen bepalen.

Goed om deze laatste woorden weer eens op te schrijven. Want, eigenlijk is het ook zo.
In een elfje uit de losse pols gaat dat zo:

ik
maak mij
stil en geen
zorgen meer
agenda zwijg
nu

Er zijn veel variaties mogelijk op deze 'simpele' tekst. Tijd heb ik daar niet voor... Jade roept vanaf het toilet dat het papier op is.