Geregeld mag ik aan de kant staan van een voetbalveld. Sinds kort gaan we met het gehele gezin naar de wedstrijden toe. Om de week komen we in naburige plaatsen en de andere zaterdag speelt Job's team thuis.
Mijn oog is tijdens de wedstrijd natuurlijk vooral gericht op mijn Afrikaanse zoon. Ik heb moeten leren om bij een mindere wedstrijd mijn kiezen op elkaar te houden en desondanks positief te zijn over de prestaties. Zelfvertrouwen is namelijk een belangrijke factor voor mijn zoon. Inwendig speel ik mijn eigen wedstrijd. Mijn sanguïnische aard leent zich niet altijd voor extern gebruik.
De laatste tijd blijkt dat Job gewoonweg prachtig kan spelen. Nu ben ik natuurlijk bevooroordeeld, maar ik meen toch ook bij andere toeschouwers respect te zien voor Job's spel.
Zelf ben ik een stuk fanatieker dan hij. Of dat beter is dan Job's soms ietwat flegmatieke houding weet ik inmiddels niet meer zo zeker. Hij houdt namelijk van het spel zelf. Winnen of verliezen vindt hij minder belangrijk dan een mooie actie. Kortom, deze zwarte parel uit Johannesburg heeft hét gewoon.
Aanstaande zondag is hij jarig en wordt hij (nog maar) acht. Soms lijkt hij in zijn gedrag stukken ouder en soms ... gelukkig ook weer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten