Opvoeden

De andere zijde van het mooie plaatje van ons gezin is de vanzelfsprekende waarheid dat het allemaal niet vanzelf gaat. Soms zijn de dingen -en misschien sta ik daar als man niet alleen in - ook gewoon: sleur.
Een tijd geleden leerde ik van drie mensen belangrijke lessen. De eerste persoon leerde mij de kracht van oplossingsgericht denken. Hoe kun je in een zich voordoende situatie, die in eerste instantie wellicht moeilijk en naar aandoet, toch een stap verderkomen. Hoe kun je een stap naderen op de weg naar de voltooing van je droom?
De tweede les heeft te maken met de kracht van goede woorden. Goede woorden 'denken' en 'zeggen' heeft een positieve invloed op de dagelijkse beleving. Hoe vaak zijn mijn gedachten 'kritisch'... Hoe anders ziet het eruit als je 'goede' gedachten en woorden mag gebruiken.
De derde les heeft te maken met positiebepaling. Ik heb ontdekt dat ik er nogal op gericht was om de ondergeschikte positie in te nemen. Het rare is trouwens dat dit onbedoeld nu juist conflicten oproept. Het maakt je inwendig niet gelukkiger. Beter is het om de eerste positie in te nemen én de ander als gelijke te beschouwen. Dus, niet de een goud om zijn nek en de ander ernaast. Nee, beiden mogen de gouden medaille dragen.
Voor deze positiebepaling is het goed om te mogen weten dat de uiteindelijke identiteit gelegen mag zijn in de relatie met God de Vader. Dat ik het aldus mag zeggen, als het erop aan komt: Ik? Ik ben een kind van God... en jij ook.

Nu ben ik alles behalve een heilige. Het is bij vlagen een worsteling om de zegen uit het bestaan te ontfutselen. Ik waardeer een goed gesprek, tijd met vrienden, en vooral met elkaar een doel bereiken. Ik kan niet goed tegen verlies, maar het blijkt het toch waard te zijn om te leren omgaan met verlies. Waard is het ook om levenslessen door te geven. De levenslessen komen te pas in mijn werk maar ook in de omgang met een jengelend kind die niet direct stopt daarmee. (Trouwens, negeren werkt in dat geval ook altijd nog).

Nog een laatste opvoedingstip:
Laatst las ik een boek over de Romeinse consul, advocaat en redenaar Cicero. Een van zijn geheimen om staande blijven in de slangekuil van Rome ten tijde van de eerste eeuw voor Christus was het sluiten van een compromis. Hij ging daarmee in tegen de gangbare filosofie van de Stoïcijnen (Epicurus).
Gisteren hoorde ik dat ikgerichte mensen niet gemakkelijk een compromis sluiten en daar zelfs trots op zijn. Een terzake deskundige professor gaf in een televisieprogramma aan dat het sluiten van compromissen inderdaad een teken van volwassenheid is. Hij reageerde hierbij op het aantal echtscheidingen in Nederland, dat volgens hem een uitvloeisel is van de heersende concessieloze mentaliteit.

Zou Job Cohen, de voormalige burgermeester van Amsterdam, die 'de boel graag bij elkaar wilt houden' de volgende premier of moet ik zeggen vader des vaderlands van Nederland worden?

Bijschrift

I
ik ben niet een
ik ben twee
twee huizen in mij
twee deuren, daken
ik ben ergens
nergens thuis
twee dromen ben ik
in één koffer


In mijn directe omgeving thuis ligt meestal een schrift. Het liefst heb ik het zonder lijntjes. Op de een of andere manier werkt dat het beste voor mij. De doorhalingen en krassen, het priegelige handschrift zorgt soms bij teruglezen wel voor verwarring. Mijn kleine triomf op de kleinburgelijke neigingen tot orde, perfectie en regelmaat.
Af en toe echter staat er een met krachtige hand opgeschreven tekst. Ik herinner mij een bijzonder hoopvolle dag waarop ik een paar gedichten achter elkaar heb opgeschreven met duidelijke en grote letter. Die periode ligt minstens een schrift achter mij. Het huidige schrift heb ik al weer vijf jaar en is nog steeds niet vol. Gebeden staan er in dit schriftje wel meer in dan in de vorige 'kronieken'.

II
Jezus,
Uw Naam voedt mij
meer en dieper dan enig ander
Jezus,
U sterkt mij, Verlosser en Heer
Uw Naam op mijn lippen
onuitgesproken spreekt U al in mij

Jezus,
Verrezene, u staat op in mijn zwijgen
vergissen en vergeten
U spreidt Uw handen over mij
Heiland en Koning

Jezus,
Uw Naam is mijn brood en wijn
mijn komen uit wildernis en woestijn
mijn ontkomen uit de diepte
mijn doop en Ichthus

Jezus,
mijn ontwaken en eerste liefde

Zo schrijf ik ook over mijn kinderen. Zoals uitspraken van mijn dochter Jessie naar aanleiding van een gesprekje over de leeftijd van haar buikmoeder: 'dat is de moeilijkste vraag van de hele wereld'. Of een ander van haar: 'de wereld wordt kleiner, maar jij steeds groter'.

III
samen met U
op een hoogte staan
door het luchtruim heenzien
nieuwe ogen ontvangen
zien, de spiegel schoongeveegd
door U
....

Ja, wat zullen wij mogen zien? Als wij mogen kijken met de ogen van de Geest? 'Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog onbeperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben' (1 Korintiërs 13: 12).

Boezemvrienden

Ik heb twee boezemvrienden.

Mijn zoon Job heeft prachtige dromen. Onlangs vertelde hij me er een van. Kinderen waren ziek, maar ontvingen genezing van Jezus. Er waren ook kinderen bij die doof en blind waren. Die gingen naar de hemel toe om te genezen en vervolgens keerden ze weer terug. Vooral dat laatste vind ik bijzonder.

Onder de indruk ben ik van de fijnbesnaardheid van mijn Afrikaanse zoon. Hij bidt ook geregeld voor arme en zieke mensen. Hij denkt daarbij aan zijn Afrikaanse 'buik'familie. Maar ook aan de kinderen op school die het moeilijk hebben. Kinderen die buiten de groep dreigen te vallen, kunnen rekenen op zijn steun en aandacht. Hij heeft veel gaven en talenten. God heeft hem gezegend met karakter en een warm hart.

Mijn andere zoon Jonah is een ander type maar mij evenzo lief. Vandaag houdt hij een spreekbeurt over zijn geboorteland, Zuid-Korea. Een tas vol spulletjes gaat ervoor mee naar school. Een usb-stick met een presentatie erop; bordjes en een poppetje uit zijn land; boeken die over zijn land gaan; een waaier 'made in korea'; noem maar op... Dan moet je zijn kamer zien: de schatkamer van Ali Baba is er niets bij.
Goed om te zien hoe gelukkig en stabiel hij in het leven staat. Hij is toch de oudste; hij moest toch de weg bereiden voor de anderen.

Ja, het zijn boezemvrienden. Natuurlijk mag ik in de eerste plaats vader zijn van deze jongens (en de twee meisjes) maar het zijn toch ook steeds meer vrienden. Samen rodeo rijden op mijn knie - gisteren kreeg Jonah een knietje van pa tegen zijn neus; hij vergaf het me gelijk -samen stoeien op de mat; hard fietsen vanaf school tot huis: Wie wint er?... en praten over leuke en moeilijke zaken.