Opvoeden

De andere zijde van het mooie plaatje van ons gezin is de vanzelfsprekende waarheid dat het allemaal niet vanzelf gaat. Soms zijn de dingen -en misschien sta ik daar als man niet alleen in - ook gewoon: sleur.
Een tijd geleden leerde ik van drie mensen belangrijke lessen. De eerste persoon leerde mij de kracht van oplossingsgericht denken. Hoe kun je in een zich voordoende situatie, die in eerste instantie wellicht moeilijk en naar aandoet, toch een stap verderkomen. Hoe kun je een stap naderen op de weg naar de voltooing van je droom?
De tweede les heeft te maken met de kracht van goede woorden. Goede woorden 'denken' en 'zeggen' heeft een positieve invloed op de dagelijkse beleving. Hoe vaak zijn mijn gedachten 'kritisch'... Hoe anders ziet het eruit als je 'goede' gedachten en woorden mag gebruiken.
De derde les heeft te maken met positiebepaling. Ik heb ontdekt dat ik er nogal op gericht was om de ondergeschikte positie in te nemen. Het rare is trouwens dat dit onbedoeld nu juist conflicten oproept. Het maakt je inwendig niet gelukkiger. Beter is het om de eerste positie in te nemen én de ander als gelijke te beschouwen. Dus, niet de een goud om zijn nek en de ander ernaast. Nee, beiden mogen de gouden medaille dragen.
Voor deze positiebepaling is het goed om te mogen weten dat de uiteindelijke identiteit gelegen mag zijn in de relatie met God de Vader. Dat ik het aldus mag zeggen, als het erop aan komt: Ik? Ik ben een kind van God... en jij ook.

Nu ben ik alles behalve een heilige. Het is bij vlagen een worsteling om de zegen uit het bestaan te ontfutselen. Ik waardeer een goed gesprek, tijd met vrienden, en vooral met elkaar een doel bereiken. Ik kan niet goed tegen verlies, maar het blijkt het toch waard te zijn om te leren omgaan met verlies. Waard is het ook om levenslessen door te geven. De levenslessen komen te pas in mijn werk maar ook in de omgang met een jengelend kind die niet direct stopt daarmee. (Trouwens, negeren werkt in dat geval ook altijd nog).

Nog een laatste opvoedingstip:
Laatst las ik een boek over de Romeinse consul, advocaat en redenaar Cicero. Een van zijn geheimen om staande blijven in de slangekuil van Rome ten tijde van de eerste eeuw voor Christus was het sluiten van een compromis. Hij ging daarmee in tegen de gangbare filosofie van de Stoïcijnen (Epicurus).
Gisteren hoorde ik dat ikgerichte mensen niet gemakkelijk een compromis sluiten en daar zelfs trots op zijn. Een terzake deskundige professor gaf in een televisieprogramma aan dat het sluiten van compromissen inderdaad een teken van volwassenheid is. Hij reageerde hierbij op het aantal echtscheidingen in Nederland, dat volgens hem een uitvloeisel is van de heersende concessieloze mentaliteit.

Zou Job Cohen, de voormalige burgermeester van Amsterdam, die 'de boel graag bij elkaar wilt houden' de volgende premier of moet ik zeggen vader des vaderlands van Nederland worden?