De vakantie nadert al weer zijn einde. Wat een contrast met de schooldrukte. Geen clubs, geen vroegopstaanomdetrommeltjesklaartezettenstress. Ontbijten om kwart over negen. Wat zal ik het missen. Het meest zal ik missen dat we de kinderen weer moeten delen met anderen. Want, wat zijn het een parels deze kids. Niet alleen krijgen zij alle aandacht, maar wij net zo.
Een paar dagen geleden tot bloedens toe mijn hoofd gestoten. Na een banaan en een glas water was ik weer het mannetje. Niet voor de eerste keer overigens liep ik met een vaart tegen de achterklep van de auto op.
Tussen de 'werk'bedrijven door pak ik af en toe een doosje in. Boeken selecteren voelt trouwens als heiligschennis. Dat ik door ouderdom aangevreten boeken van bijvoorbeeld Potok en Slauerhoff weg moet doen, doet misschien wel meer pijn dan tegen een autodeur oplopen. In één boekje stond nog een opdracht van een oude vlam (zucht).
Die boeken kan ik misschien bij de mogelijke aanschaf van een e-reader wel downloaden. Al ben ik die 'opdracht' natuurlijk wel echt kwijt nu.
Heel voorzichtig zie ik ook uit naar de zomervakantie. De langste nacht zit er alweer op en ondanks het spreekwoord, dat als de dagen lengen, de winter zal strengen, zie ik nu al de vakantiezon schijnen. De kinderen vrij en wij vrij...
Ach, er komt toch geen Elfstedentocht meer. Laat het dan maar ook snel voorjaar worden.
donderdag 30 december 2010
vrijdag 24 december 2010
kerst anno nu
Een aardige link hierbij. Gekregen van een jongere uit de kerk. Kerst anno nu...
http://www.youtube.com/watch?v=GkHNNPM7pJA
Goede kerst!
http://www.youtube.com/watch?v=GkHNNPM7pJA
Goede kerst!
dinsdag 21 december 2010
O, leut
Bij Jade schijnt de zon. Ze heeft geen last van een winterdip. Al is ze nu verkouden en huilerig. Tot voor kort was alles bij Jade: 'o, leut'. Dat betekent: 'o, leuk!'. En ik neem aan dat ze na de verkoudheid die positieve kijk op het bestaan zo weer oppakt. Zelfs moeilijke vraagstellingen waar wij even geen antwoord op weten, lokt bij Jade steevast de reactie 'o, leut' uit. Ze kan met verschillende intonaties deze uitspraak herhalen. Haar uitspraak ontlokt een glimlach bij ons. Problemen zijn als sneeuw in de zon als Jade haar unieke commentaar geeft op de situatie.
Na rijp beraad hebben we besloten ons huis te koop te zetten. In het belang van de kinderen houden we ons vizier voorlopig gericht op Zeewolde. Zelf zou ik ook wel eens verder willen kijken. Bij wijze van spreken ligt 'de wereld open'. Ik kan er veel over zeggen. De realiteit is anders en ook goed. Tel uw zegeningen.
We moesten deze dagen hard aan de slag om het huis 'fotoproof' te maken. Een vriendelijke interieurstyliste gaf ons adviezen. Het was een uitdaging om met vier kikkers je huis opgeruimd te houden. Maar de foto's zijn mooi geworden.
En het gaat snel. In een paar dagen tijd staan de foto's nu op Funda. Ik weet wel wat Jade zou zeggen: 'o, leut'.
Na rijp beraad hebben we besloten ons huis te koop te zetten. In het belang van de kinderen houden we ons vizier voorlopig gericht op Zeewolde. Zelf zou ik ook wel eens verder willen kijken. Bij wijze van spreken ligt 'de wereld open'. Ik kan er veel over zeggen. De realiteit is anders en ook goed. Tel uw zegeningen.
We moesten deze dagen hard aan de slag om het huis 'fotoproof' te maken. Een vriendelijke interieurstyliste gaf ons adviezen. Het was een uitdaging om met vier kikkers je huis opgeruimd te houden. Maar de foto's zijn mooi geworden.
En het gaat snel. In een paar dagen tijd staan de foto's nu op Funda. Ik weet wel wat Jade zou zeggen: 'o, leut'.
zaterdag 27 november 2010
De letter S.
Speciale diensten houden me bezig. Zoals morgen dan komen er tegen de honderd brugklasleerlingen uit Almere naar de kerkdienst. Ik voel de verantwoordelijkheid al weken drukken. Al tracht ik het pauselijke advies ter harte te nemen. Paus Johannes XXIII kon niet slapen vanwege de herderlijke zorgen omtrent zijn Kerk. Tot hij zich omdraaide en bad: 'Heer, het is uw kudde'.
Temidden van de drukte mag ik ook nog eens voorzichtige stapjes doen op het plaatselijke politieke toneel. Namens de ChristenUnie ben ik verbonden aan de Commissie Onderwijs en Welzijn. De eerste fractievergadering afgelopen dinsdag was erg leuk om te doen. Nu nog debatteren en niet wollig spreken, maar alert en vlot mijn punt maken...
Voor een dominee als ik nog wel een opgave.
Terwijl ik dit schrijf verpoos ik aan een van de zeldzame oases in huize Hübbers (moeders is op jacht naar sneeuwboots; de kids houden elkaar bezig upstairs) en luister naar de eerste cd van Psalmen voor Nu: Totdat het veilig is. Ik zie nu al uit naar de andere cd's.
Morgen wil ik de jongelui hiervan de moderne uitvoering van psalm 13o laten horen. M.W. Smith komt trouwens met 'Healing rain' ook langs. Verder interview ik verschillende gemeentleden over wat hen drijft en delen we chocoladeletters uit bij de uitgang met de letter S. De letter staat misschien voor sommigen voor de kerk is saai of (wie weet) super...
Hij staat toch vooral voor de kerk is van de Saviour.
Soms verlang ik zo intens naar het waarlijk zuivere water van de Zoon van God.
Als u even terugleest: ik heb een paar gedichtjes van vroeger uit een van de schriftjes op het net geplaatst. En intussen zingt Roeland Smith (zoon van een bevriende dominee): 'Mijn God, mijn God heeft mij geantwoord.'
Temidden van de drukte mag ik ook nog eens voorzichtige stapjes doen op het plaatselijke politieke toneel. Namens de ChristenUnie ben ik verbonden aan de Commissie Onderwijs en Welzijn. De eerste fractievergadering afgelopen dinsdag was erg leuk om te doen. Nu nog debatteren en niet wollig spreken, maar alert en vlot mijn punt maken...
Voor een dominee als ik nog wel een opgave.
Terwijl ik dit schrijf verpoos ik aan een van de zeldzame oases in huize Hübbers (moeders is op jacht naar sneeuwboots; de kids houden elkaar bezig upstairs) en luister naar de eerste cd van Psalmen voor Nu: Totdat het veilig is. Ik zie nu al uit naar de andere cd's.
Morgen wil ik de jongelui hiervan de moderne uitvoering van psalm 13o laten horen. M.W. Smith komt trouwens met 'Healing rain' ook langs. Verder interview ik verschillende gemeentleden over wat hen drijft en delen we chocoladeletters uit bij de uitgang met de letter S. De letter staat misschien voor sommigen voor de kerk is saai of (wie weet) super...
Hij staat toch vooral voor de kerk is van de Saviour.
Soms verlang ik zo intens naar het waarlijk zuivere water van de Zoon van God.
Als u even terugleest: ik heb een paar gedichtjes van vroeger uit een van de schriftjes op het net geplaatst. En intussen zingt Roeland Smith (zoon van een bevriende dominee): 'Mijn God, mijn God heeft mij geantwoord.'
Opstanding
dreigde ik te verdwijnen
in het eindeloos rimpelloze
verdoemd tot het eeuwig gedimde
dreigde de storm geluwd en getemd
tot doodse stilte te verworden
om en in mij onontwijkbaar
wentelt u de steen
gooit u zich in mij op
tot de Verrezene
stort u zich over mij uit
als geestrijk water
belijd ik u als de Heer die leeft
en ik adem u in
voor eeuwig en eeuwig
in het eindeloos rimpelloze
verdoemd tot het eeuwig gedimde
dreigde de storm geluwd en getemd
tot doodse stilte te verworden
om en in mij onontwijkbaar
wentelt u de steen
gooit u zich in mij op
tot de Verrezene
stort u zich over mij uit
als geestrijk water
belijd ik u als de Heer die leeft
en ik adem u in
voor eeuwig en eeuwig
Kom
dat ik ooit zo verlangen kon
wensen, een lied zingen kon
bidden Heer: Kom, Heer kom,
maranatha, maranatha
(Refrein)
voor de vloed, kom
voor de nacht kom
voor de koude winter, kom
de lange wacht, kom
Geest van God, kom
dat ik ooit zo veranderen kon
het van u verwachten kon
dat u weer komt, Heer, kom
met spoed Heer, maranatha
(Refrein)
wensen, een lied zingen kon
bidden Heer: Kom, Heer kom,
maranatha, maranatha
(Refrein)
voor de vloed, kom
voor de nacht kom
voor de koude winter, kom
de lange wacht, kom
Geest van God, kom
dat ik ooit zo veranderen kon
het van u verwachten kon
dat u weer komt, Heer, kom
met spoed Heer, maranatha
(Refrein)
dinsdag 16 november 2010
Kerkje
Bij een Zweeds kerkje in oktober 2010. Nu een mooie herinnering. Geen zorgen rondom werk, of gezin. Ruimte om te dromen en te poseren. Het kerkje ontvangt op zondag niet veel mensen. Het Zangkoor dat hier soms zingt is bij wijze van spreken groter. Ook hier wordt geploeterd en verkondigd. Ook hier is Hij erbij. Het kruis zegt het toch...
vrijdag 12 november 2010
Advent
Wachten loutert. Althans dat zeggen mensen die het hoogstwaarschijnlijk kunnen weten. Ik kan het soms nazeggen, maar meestal niet.
Stilstaan, nietsdoen, kijken en luisteren. Wachten op een nieuwe bestemming. Op wind in het zeil. Ergens zie ik naast het drukke bewegen in mijn leven ook steeds die wacht.
Als kind zag ik sterk uit naar de toekomst. Het kon mij niet snel genoeg gaan. En later tijdens gesprekken en ontmoetingen zag ik uit naar nieuwere en interessantere ervaringen. Nu zie ik dat anders.
Wachten is tijdnemen. Zoals gisteren. Die ene jongeman uit Ghana. Hij maakt schoon in de kerk. Wat een bijzondere jongen. Hij is twee jaar in Nederland. Het schoonmaken in de kerk is het enige werk dat hij doet. Wat een prachtige jongeman en zo ver van zijn land. Intussen wachtte ik op de volgende afspraak, maar het gesprek met hem was veel belangrijker dan het komende. Eigenlijk wilde ik hem meenemen. En dat heb ik dan ook gedaan.
Wachten is toch ook uitzien. In de kerk en thuis worden kaarsen ontstoken, als teken van verwachting. Als uitzien naar... Maar het wachten is geen wachten op het komende. Het wachten mag ook een herontdekking zijn van wat er ergens nog is. Iets dat verloren was en door te zoeken opnieuw naar boven komt. Het gebeurt. Soms gewoon door het moment vertrouwen te geven. Het hier en nu. Het wachten is geen wachten maar ... zijn.
Gisteren heb ik samen met andere vrijwilligers ballonnen opgehangen aan deuren. Ze zaten herhaaldelijk in de knoop vanwege de harde wind. Zo worstelden wij. Eigenlijk zag ik het niet meer zitten en had ik de neiging niet langer te wachten. Wie doet dit nu? Ik ben een volwassen man, gehuwd en een positie. Laat het toch zitten en ga verder. Die innerlijke stem die ken ik maar al te goed.
Gelukkig liep ik niet alleen. Ik weet niet wat er in mijn collega ballonnenophanger rondging, maar we gingen toch maar door.
En zie, de wind die de touwtjes in de war bracht, hielp ze ook uit de knoop.
Althans dat geloof ik toch.
Stilstaan, nietsdoen, kijken en luisteren. Wachten op een nieuwe bestemming. Op wind in het zeil. Ergens zie ik naast het drukke bewegen in mijn leven ook steeds die wacht.
Als kind zag ik sterk uit naar de toekomst. Het kon mij niet snel genoeg gaan. En later tijdens gesprekken en ontmoetingen zag ik uit naar nieuwere en interessantere ervaringen. Nu zie ik dat anders.
Wachten is tijdnemen. Zoals gisteren. Die ene jongeman uit Ghana. Hij maakt schoon in de kerk. Wat een bijzondere jongen. Hij is twee jaar in Nederland. Het schoonmaken in de kerk is het enige werk dat hij doet. Wat een prachtige jongeman en zo ver van zijn land. Intussen wachtte ik op de volgende afspraak, maar het gesprek met hem was veel belangrijker dan het komende. Eigenlijk wilde ik hem meenemen. En dat heb ik dan ook gedaan.
Wachten is toch ook uitzien. In de kerk en thuis worden kaarsen ontstoken, als teken van verwachting. Als uitzien naar... Maar het wachten is geen wachten op het komende. Het wachten mag ook een herontdekking zijn van wat er ergens nog is. Iets dat verloren was en door te zoeken opnieuw naar boven komt. Het gebeurt. Soms gewoon door het moment vertrouwen te geven. Het hier en nu. Het wachten is geen wachten maar ... zijn.
Gisteren heb ik samen met andere vrijwilligers ballonnen opgehangen aan deuren. Ze zaten herhaaldelijk in de knoop vanwege de harde wind. Zo worstelden wij. Eigenlijk zag ik het niet meer zitten en had ik de neiging niet langer te wachten. Wie doet dit nu? Ik ben een volwassen man, gehuwd en een positie. Laat het toch zitten en ga verder. Die innerlijke stem die ken ik maar al te goed.
Gelukkig liep ik niet alleen. Ik weet niet wat er in mijn collega ballonnenophanger rondging, maar we gingen toch maar door.
En zie, de wind die de touwtjes in de war bracht, hielp ze ook uit de knoop.
Althans dat geloof ik toch.
donderdag 28 oktober 2010
Also sprach...
Een verhaal vertellen is niet zo eenvoudig als het lijkt. Wekelijks probeer ik het verhaal te vertellen in de kerk. Inmiddels kan ik mijzelf betrappen op een bepaalde stijl en dienovereenkomstige keuzes. Toch blijft het een lastig ding. Spreken in het openbaar vanaf een verhoging met een pak (dat misschien toch eens naar de stomerij moet) is weer van een andere orde dan spreken vis à vis. Of spreken via een blogspot.
Wat zal ik vertellen? Er zijn mensen die hele teksten kunnen opschrijven. De meest gewone vondsten geven dan vervolgens een kettingreactie aan weer nieuwe reacties.
Soms sta ik bij het schoolhek om een dochter op te halen - de jongens redden zichzelf nu - en verwonder mij over de mate aan woorden die mensen uitwisselen. Zelf betrap ik mij geregeld op weinig zinnige gedachten op de momenten van wachten. Op de keper beschouwd, heb ik eigenlijk niet veel te vertellen. Nu wil ik mij zeker niet verstoppen in een uitspraak van de filosoof Schopenhauer die zegt dat de mate aan lawaai maken tegengesteld evenredig is aan iemands intelligentie. Dus: een veelprater/schreeuwer is minder intelligent dan een zwijgzaam mens...
Zo vraag ik mij dus ook af wat ik op dit medium zal schrijven. Schrijf ik dat dan voor mezelf en waarom beperk ik mij dan niet tot een schriftje? Of schrijf ik dit allemaal op voor een ander? Vragen die hoogstwaarschijnlijk uitdrukking geven aan hoe hopeloos ik achterloop bij de hordes aan mensen die op Facebook, Hyves staan, twitteren, msn'en.
Terwijl, ik aan het schrijven ben, constateer ik inmiddels dat al dit navelgestaar toch een aardig stukje aan het opleveren is.
O, ja. Vorige week waren we in Zweden. Een land van een zee aan ruimte met een verrassend prettige sfeer. Gastvrij was de ontvangst bij onze vrienden die we nog kennen uit Zuid-Afrika. Zij spraken perfect Engels en aan het einde van de week konden we goed aanhaken.
Stockholm is inderdaad een prachtige stad. Verrassend was het wel om te zien dat allerlei kinderen die geen vakantie hadden gewoon in de stad en het Pipimuseum te zien waren. Het schoolverzuim wordt blijkbaar minder stringent gecontroleerd dan in ons overgeorganiseerde dorp Nederland.
Ja, het land van Astrid Lindgren en Tove Janson heeft wel iets van weg van een kinderparadijs. Was dat misschien het gevoel dat bij mij bovenkwam: in Zweden voel je meer kind dan in Nederland? Dat kan natuurlijk ook komen omdat we dagelijks op stap waren met vijf kinderen (vier van ons en één van onze gastheer en gastvrouw).
Die kinderen van ons zijn trouwens wel kanjers. Ze hebben het reizen en het verblijf prima doorstaan en met volle teugen genoten. Zij hebben zelfs al de eerste sneeuwbal van na de zomer kunnen gooien. En ik dus ook.
Heb ik toch een verhaal kunnen vertellen.
Wat zal ik vertellen? Er zijn mensen die hele teksten kunnen opschrijven. De meest gewone vondsten geven dan vervolgens een kettingreactie aan weer nieuwe reacties.
Soms sta ik bij het schoolhek om een dochter op te halen - de jongens redden zichzelf nu - en verwonder mij over de mate aan woorden die mensen uitwisselen. Zelf betrap ik mij geregeld op weinig zinnige gedachten op de momenten van wachten. Op de keper beschouwd, heb ik eigenlijk niet veel te vertellen. Nu wil ik mij zeker niet verstoppen in een uitspraak van de filosoof Schopenhauer die zegt dat de mate aan lawaai maken tegengesteld evenredig is aan iemands intelligentie. Dus: een veelprater/schreeuwer is minder intelligent dan een zwijgzaam mens...
Zo vraag ik mij dus ook af wat ik op dit medium zal schrijven. Schrijf ik dat dan voor mezelf en waarom beperk ik mij dan niet tot een schriftje? Of schrijf ik dit allemaal op voor een ander? Vragen die hoogstwaarschijnlijk uitdrukking geven aan hoe hopeloos ik achterloop bij de hordes aan mensen die op Facebook, Hyves staan, twitteren, msn'en.
Terwijl, ik aan het schrijven ben, constateer ik inmiddels dat al dit navelgestaar toch een aardig stukje aan het opleveren is.
O, ja. Vorige week waren we in Zweden. Een land van een zee aan ruimte met een verrassend prettige sfeer. Gastvrij was de ontvangst bij onze vrienden die we nog kennen uit Zuid-Afrika. Zij spraken perfect Engels en aan het einde van de week konden we goed aanhaken.
Stockholm is inderdaad een prachtige stad. Verrassend was het wel om te zien dat allerlei kinderen die geen vakantie hadden gewoon in de stad en het Pipimuseum te zien waren. Het schoolverzuim wordt blijkbaar minder stringent gecontroleerd dan in ons overgeorganiseerde dorp Nederland.
Ja, het land van Astrid Lindgren en Tove Janson heeft wel iets van weg van een kinderparadijs. Was dat misschien het gevoel dat bij mij bovenkwam: in Zweden voel je meer kind dan in Nederland? Dat kan natuurlijk ook komen omdat we dagelijks op stap waren met vijf kinderen (vier van ons en één van onze gastheer en gastvrouw).
Die kinderen van ons zijn trouwens wel kanjers. Ze hebben het reizen en het verblijf prima doorstaan en met volle teugen genoten. Zij hebben zelfs al de eerste sneeuwbal van na de zomer kunnen gooien. En ik dus ook.
Heb ik toch een verhaal kunnen vertellen.
zaterdag 25 september 2010
Bespiegeling
Soms zie ik mezelf terug in mijn kinderen. Er zullen mogelijk mensen zijn die zich hierover bevreemden. 'Jij bent toch 'slechts' adoptievader?' Alleen werkt dat dus niet zo.
In de ogen van de kinderen geldt dit criterium trouwens niet. Er is momenteel geen ander aan wie zij zich kunnen en willen toevertrouwen.
Hoe zie ik het zelf? Heel mijn hebben en houden bepalen anders. Ik zit met geheel mijn vaderhart, geest, ziel én verstand in het vaderschap. Tot over mijn oren zit ik in deze toerbus, die eens racet als een achtbaan en dan voorthobbelt als een zeepkist.
Uitstappen is geen optie.
Tijdens deze rit spiegel ik mezelf ook wel eens aan mijn kinderen. Er vindt herkenning plaats. Herhaaldelijk meen ik mijzelf in scherven en nerven terug te vinden. Niet zozeer in het uiterlijk, dat moge duidelijk zijn, maar dan toch wel in gedrag en karakter. Het vurige van Jessie. Het koppige van Job. Het fantasierijke van Jonah. Het trotse van Jade. Om maar eens wat te noemen. Het zijn slechts fragmenten en momentopnamen. Meteen ervaar ik dan ook - gelukkig voor een ieder - ook weer de ander en zijn vreemd zijn.
Leve! de soevereiniteit van het anderszijn.
Bij tijd en wijle komt de film van mijn eigen leven sterker in mijn gedachten. Beelden uit mijn jeugd projecteren zich dan op de werkelijkheid van hier en nu. Dat is trouwens niet altijd een onverdeeld genoegen. Voor mij niet en voor de kinderen eigenlijk nog minder.
En toch, op de een of andere manier verwerk ik door de levenservaringen van de kinderen - al ben ik 46 plus - zelf beleefde en gemiste ervaringen uit een blijkbaar niet vervlogen periode.
Nu we toch aan het bespiegelen zijn tijdens deze rit:
Wellicht laat het gevoel zich vergelijken met het besturen van een auto. Het voorbeeld van de auto koppelt zich aan een terugkerende droom van mij. In deze droom heb ik zelf de verantwoordelijkheid over een voertuig. Soms is het een bus, soms een tram of trein. Tijdens die droom voel ik de angst voor de verantwoordelijkheid en de wil om het voertuig heelhuids op de plaats van bestemming te brengen. In mijn handen ligt het lot van de passagiers. Desondanks verdwaal ik in die droom en ben ik volledig in beslag genomen door het stuur en de weg. Gelukkig biedt het wakker worden de uitweg.
Zo is het ergens ook met mijn vaderschap. Ik heb het stuur in handen, maar ik heb geen invloed op de weersomstandigheden. Soms kan ik het af met twee vingers. Soms moet ik het stuur vanwege de sterke wind steviger omklemmen. Soms volg ik de contouren van de weg en soms moet ik plotseling tegensturen.
Ik heb dus te maken met de weg, de route, het klimaat, de anderen op de weg, het voertuig zelf. En ben ik ook nog eens zelf als chauffeur in het geding. Ik ben maar een mens. Een mens van vlees en bloed. Met aanvechtingen en moeiten. Met talenten en tegenstrijdigheden.
Wonderlijk dat het met al die omstandigheden en onzekerheden nog zo goed gaat. Ik zou er aan toe willen voegen: Goddank!
In de ogen van de kinderen geldt dit criterium trouwens niet. Er is momenteel geen ander aan wie zij zich kunnen en willen toevertrouwen.
Hoe zie ik het zelf? Heel mijn hebben en houden bepalen anders. Ik zit met geheel mijn vaderhart, geest, ziel én verstand in het vaderschap. Tot over mijn oren zit ik in deze toerbus, die eens racet als een achtbaan en dan voorthobbelt als een zeepkist.
Uitstappen is geen optie.
Tijdens deze rit spiegel ik mezelf ook wel eens aan mijn kinderen. Er vindt herkenning plaats. Herhaaldelijk meen ik mijzelf in scherven en nerven terug te vinden. Niet zozeer in het uiterlijk, dat moge duidelijk zijn, maar dan toch wel in gedrag en karakter. Het vurige van Jessie. Het koppige van Job. Het fantasierijke van Jonah. Het trotse van Jade. Om maar eens wat te noemen. Het zijn slechts fragmenten en momentopnamen. Meteen ervaar ik dan ook - gelukkig voor een ieder - ook weer de ander en zijn vreemd zijn.
Leve! de soevereiniteit van het anderszijn.
Bij tijd en wijle komt de film van mijn eigen leven sterker in mijn gedachten. Beelden uit mijn jeugd projecteren zich dan op de werkelijkheid van hier en nu. Dat is trouwens niet altijd een onverdeeld genoegen. Voor mij niet en voor de kinderen eigenlijk nog minder.
En toch, op de een of andere manier verwerk ik door de levenservaringen van de kinderen - al ben ik 46 plus - zelf beleefde en gemiste ervaringen uit een blijkbaar niet vervlogen periode.
Nu we toch aan het bespiegelen zijn tijdens deze rit:
Wellicht laat het gevoel zich vergelijken met het besturen van een auto. Het voorbeeld van de auto koppelt zich aan een terugkerende droom van mij. In deze droom heb ik zelf de verantwoordelijkheid over een voertuig. Soms is het een bus, soms een tram of trein. Tijdens die droom voel ik de angst voor de verantwoordelijkheid en de wil om het voertuig heelhuids op de plaats van bestemming te brengen. In mijn handen ligt het lot van de passagiers. Desondanks verdwaal ik in die droom en ben ik volledig in beslag genomen door het stuur en de weg. Gelukkig biedt het wakker worden de uitweg.
Zo is het ergens ook met mijn vaderschap. Ik heb het stuur in handen, maar ik heb geen invloed op de weersomstandigheden. Soms kan ik het af met twee vingers. Soms moet ik het stuur vanwege de sterke wind steviger omklemmen. Soms volg ik de contouren van de weg en soms moet ik plotseling tegensturen.
Ik heb dus te maken met de weg, de route, het klimaat, de anderen op de weg, het voertuig zelf. En ben ik ook nog eens zelf als chauffeur in het geding. Ik ben maar een mens. Een mens van vlees en bloed. Met aanvechtingen en moeiten. Met talenten en tegenstrijdigheden.
Wonderlijk dat het met al die omstandigheden en onzekerheden nog zo goed gaat. Ik zou er aan toe willen voegen: Goddank!
donderdag 16 september 2010
Zwarte parel
Geregeld mag ik aan de kant staan van een voetbalveld. Sinds kort gaan we met het gehele gezin naar de wedstrijden toe. Om de week komen we in naburige plaatsen en de andere zaterdag speelt Job's team thuis.
Mijn oog is tijdens de wedstrijd natuurlijk vooral gericht op mijn Afrikaanse zoon. Ik heb moeten leren om bij een mindere wedstrijd mijn kiezen op elkaar te houden en desondanks positief te zijn over de prestaties. Zelfvertrouwen is namelijk een belangrijke factor voor mijn zoon. Inwendig speel ik mijn eigen wedstrijd. Mijn sanguïnische aard leent zich niet altijd voor extern gebruik.
De laatste tijd blijkt dat Job gewoonweg prachtig kan spelen. Nu ben ik natuurlijk bevooroordeeld, maar ik meen toch ook bij andere toeschouwers respect te zien voor Job's spel.
Zelf ben ik een stuk fanatieker dan hij. Of dat beter is dan Job's soms ietwat flegmatieke houding weet ik inmiddels niet meer zo zeker. Hij houdt namelijk van het spel zelf. Winnen of verliezen vindt hij minder belangrijk dan een mooie actie. Kortom, deze zwarte parel uit Johannesburg heeft hét gewoon.
Aanstaande zondag is hij jarig en wordt hij (nog maar) acht. Soms lijkt hij in zijn gedrag stukken ouder en soms ... gelukkig ook weer niet.
Mijn oog is tijdens de wedstrijd natuurlijk vooral gericht op mijn Afrikaanse zoon. Ik heb moeten leren om bij een mindere wedstrijd mijn kiezen op elkaar te houden en desondanks positief te zijn over de prestaties. Zelfvertrouwen is namelijk een belangrijke factor voor mijn zoon. Inwendig speel ik mijn eigen wedstrijd. Mijn sanguïnische aard leent zich niet altijd voor extern gebruik.
De laatste tijd blijkt dat Job gewoonweg prachtig kan spelen. Nu ben ik natuurlijk bevooroordeeld, maar ik meen toch ook bij andere toeschouwers respect te zien voor Job's spel.
Zelf ben ik een stuk fanatieker dan hij. Of dat beter is dan Job's soms ietwat flegmatieke houding weet ik inmiddels niet meer zo zeker. Hij houdt namelijk van het spel zelf. Winnen of verliezen vindt hij minder belangrijk dan een mooie actie. Kortom, deze zwarte parel uit Johannesburg heeft hét gewoon.
Aanstaande zondag is hij jarig en wordt hij (nog maar) acht. Soms lijkt hij in zijn gedrag stukken ouder en soms ... gelukkig ook weer niet.
vrijdag 10 september 2010
Elfje
Afgelopen woensdag ging ik met een horde jongens naar Lelystad. Jonah vierde zijn verjaardagsfeestje met de film The Karate Kid. Jonah heeft de hele film (bijna tweeënhalf uur zonder pauze) ademloos uitgekeken. De rest van de jongens kon het soms niet nalaten de filmbeelden na te spelen in de verder verlaten bioscoopzaal.
Jonah verduidelijkte mij tijdens de film nog dat 'karate' niet de juiste titel van de film was. Aangezien het zich in China afspeelt zou de film eigenlijk The Kung Fu Kid moeten heten. Karate in China heet Kung Fu.
Na de film zochten we tevergeefs naar een friettentje in de buurt dat nog open was. Het was al bij zevenen en de mannen waren hongerig. Gelukkig was in Zeewolde de plaatselijke cafetaria nog niet gesloten: 1-o voor Zeewolde tegen Lelystad.
Het is druk. Het bord in de keuken staat vol gekriebeld met nog uitstaande afspraken. In de praktijk behelst dit vooral halen en brengen.
Daarbij heb ik een agenda die sinds begin augustus langzaam doch gestaag is volgestroomd. Het ingewikkelde van dit alles is dat ik in mijn werk aan mensen mag/moet doorgeven dat we ons geen zorgen dienen te maken en dat agenda's niet het ritme van ons leven mogen bepalen.
Goed om deze laatste woorden weer eens op te schrijven. Want, eigenlijk is het ook zo.
In een elfje uit de losse pols gaat dat zo:
ik
maak mij
stil en geen
zorgen meer
agenda zwijg
nu
Er zijn veel variaties mogelijk op deze 'simpele' tekst. Tijd heb ik daar niet voor... Jade roept vanaf het toilet dat het papier op is.
Jonah verduidelijkte mij tijdens de film nog dat 'karate' niet de juiste titel van de film was. Aangezien het zich in China afspeelt zou de film eigenlijk The Kung Fu Kid moeten heten. Karate in China heet Kung Fu.
Na de film zochten we tevergeefs naar een friettentje in de buurt dat nog open was. Het was al bij zevenen en de mannen waren hongerig. Gelukkig was in Zeewolde de plaatselijke cafetaria nog niet gesloten: 1-o voor Zeewolde tegen Lelystad.
Het is druk. Het bord in de keuken staat vol gekriebeld met nog uitstaande afspraken. In de praktijk behelst dit vooral halen en brengen.
Daarbij heb ik een agenda die sinds begin augustus langzaam doch gestaag is volgestroomd. Het ingewikkelde van dit alles is dat ik in mijn werk aan mensen mag/moet doorgeven dat we ons geen zorgen dienen te maken en dat agenda's niet het ritme van ons leven mogen bepalen.
Goed om deze laatste woorden weer eens op te schrijven. Want, eigenlijk is het ook zo.
In een elfje uit de losse pols gaat dat zo:
ik
maak mij
stil en geen
zorgen meer
agenda zwijg
nu
Er zijn veel variaties mogelijk op deze 'simpele' tekst. Tijd heb ik daar niet voor... Jade roept vanaf het toilet dat het papier op is.
zaterdag 28 augustus 2010
Boekenplank
Tussen de bedrijven door zoek ik geregeld een film of boek. De bibliotheek is altijd al een heerlijke plaats voor mij geweest. Ik herinner mij de tijd dat het lenen gratis was voor mij. Mijn gehele jeugd door las ik boeken. Van de avonturen van Arendsoog en Witte Veder, Old Shatterhand en Winnetou tot de science fiction van Jack Vance en de Duintrilogie. De thrillers van Alistair Maclean, Desmond Bagley tot de Mei van Gorter, de Camera Obscura van Hildebrand en Awater van Nijhoff.
Dit alles dus las ik gratis en voor niks via de verschillende bibliotheken van mijn woonplaatsen. Mijn moeder waarschuwde me nog dat dit vele lezen zou leiden tot het verlezen van mijn verstand. Toch mag ik met enige trots zeggen dat al dat gelees bijvoorbeeld leidde tot een 10 voor mijn mondeling literatuur in VWO 6.
Tegenwoordig betaal ik nog steeds een luttel bedrag om onbeperkt te kunnen lezen en zelfs films te kijken. Grappig is dat Jonah er lustig aan meedoet. Er gaat geen avond voorbij of hij leest zijn Astrixen, Kuifjes, tot het licht uitgaat.
Ik weet nog dat bij mij 's avonds geen licht aanmocht, maar dan stond ik toch gewoon achter de gordijnen te lezen bij het licht van de lantaarnpaal voor het huis.
Hulde aan de bibliotheek in Nederland. Waar je ook DVD's kunt lenen. De Japanse regisseur Kore-eda heeft een film gemaakt van mensen die hun eigen hemel mogen uitzoeken (After Life). De overledenen mogen een detail uit hun leven kiezen en zich hierin laten vereeuwigen. Eén overledene koos een herinnering uit zijn babytijd. Bij mij zou de bibliotheek in aanmerking kunnen komen.
Karin en ik kunnen (als ik niet werk) 's avonds eigenlijk niet weg. Romantische dineetjes beperken zich hoogstens tot een pizza uit eigen oven. Daar is trouwens niets mis mee..
Als alternatief kijken wij bijvoorbeeld ook wel eens naar DVD's door mij opgezocht via de reserveerknop van de bibliotheek. Om de smaak van Karin en mij op elkaar af te stemmen is wel enige creativiteit nodig.
Films van Meryl Streep zoals, Julia en Julia en it's complicated of films met old en toch goodlooking George Clooney, in the air, werken altijd. Maar soms moet je nog inventiever zijn.
Tips? Hierbij:
De Japanse films: Nobody knows (zeer aangrijpend!) en Still Walking en Departures (echt een aanrader)
De Zuid-Afrikaanse film: Skin (heel mooi)
Nowhere in Africa van regisseuse Charlotte Link (prachtige mensen en beelden)
De Afghaanse film Kabuli kid (verrassend)
Precious (intens)
London River
The Tribunal
(Wordt vervolgd)
Laatst dacht ik wel: jammer, dat er eens een tijd zal komen dat ik níet de volgende film van die regisseur of dat volgende boek van mijn favoriete schrijver kan ophalen. Of zou er in de hemel een boekenplank zijn? Boeken dus van de allerhoogste ... plank?!
Dit alles dus las ik gratis en voor niks via de verschillende bibliotheken van mijn woonplaatsen. Mijn moeder waarschuwde me nog dat dit vele lezen zou leiden tot het verlezen van mijn verstand. Toch mag ik met enige trots zeggen dat al dat gelees bijvoorbeeld leidde tot een 10 voor mijn mondeling literatuur in VWO 6.
Tegenwoordig betaal ik nog steeds een luttel bedrag om onbeperkt te kunnen lezen en zelfs films te kijken. Grappig is dat Jonah er lustig aan meedoet. Er gaat geen avond voorbij of hij leest zijn Astrixen, Kuifjes, tot het licht uitgaat.
Ik weet nog dat bij mij 's avonds geen licht aanmocht, maar dan stond ik toch gewoon achter de gordijnen te lezen bij het licht van de lantaarnpaal voor het huis.
Hulde aan de bibliotheek in Nederland. Waar je ook DVD's kunt lenen. De Japanse regisseur Kore-eda heeft een film gemaakt van mensen die hun eigen hemel mogen uitzoeken (After Life). De overledenen mogen een detail uit hun leven kiezen en zich hierin laten vereeuwigen. Eén overledene koos een herinnering uit zijn babytijd. Bij mij zou de bibliotheek in aanmerking kunnen komen.
Karin en ik kunnen (als ik niet werk) 's avonds eigenlijk niet weg. Romantische dineetjes beperken zich hoogstens tot een pizza uit eigen oven. Daar is trouwens niets mis mee..
Als alternatief kijken wij bijvoorbeeld ook wel eens naar DVD's door mij opgezocht via de reserveerknop van de bibliotheek. Om de smaak van Karin en mij op elkaar af te stemmen is wel enige creativiteit nodig.
Films van Meryl Streep zoals, Julia en Julia en it's complicated of films met old en toch goodlooking George Clooney, in the air, werken altijd. Maar soms moet je nog inventiever zijn.
Tips? Hierbij:
De Japanse films: Nobody knows (zeer aangrijpend!) en Still Walking en Departures (echt een aanrader)
De Zuid-Afrikaanse film: Skin (heel mooi)
Nowhere in Africa van regisseuse Charlotte Link (prachtige mensen en beelden)
De Afghaanse film Kabuli kid (verrassend)
Precious (intens)
London River
The Tribunal
(Wordt vervolgd)
Laatst dacht ik wel: jammer, dat er eens een tijd zal komen dat ik níet de volgende film van die regisseur of dat volgende boek van mijn favoriete schrijver kan ophalen. Of zou er in de hemel een boekenplank zijn? Boeken dus van de allerhoogste ... plank?!
zaterdag 21 augustus 2010
Geloven
Dat je niet alleen bent.
Voor mij is geloven in God uiteindelijk deze overtuiging. God is aanwezig hier en nu. Duizend woorden en zoveel meer gedachten kunnen volgens mij niet zonder het gevoel dat ik niet alleen ben.
Zou ik niet wanhopig blijven als God er niet is? Tot wie kan ik mij richten en wat doe ik als God er niet is? Als ik mij niet meer laat aanspreken door de Ander? Als ik ongebreideld en oeverloos doorga, boos en teleurgesteld ben. Overtuigd van eigen gelijk.
Als U er bent, o Heer, ben ik vrij van willekeur en inzicht. Dan ben ik verlost van een eenzaam lot. Dan hoef ik geen gelijk te hebben of toe te nemen in aanzien. Dan mag ik opzij stappen omdat U er bent en dichter bij U komen dan ik zelf ooit voor mogelijk hield.
Voor mij is geloven in God uiteindelijk deze overtuiging. God is aanwezig hier en nu. Duizend woorden en zoveel meer gedachten kunnen volgens mij niet zonder het gevoel dat ik niet alleen ben.
Zou ik niet wanhopig blijven als God er niet is? Tot wie kan ik mij richten en wat doe ik als God er niet is? Als ik mij niet meer laat aanspreken door de Ander? Als ik ongebreideld en oeverloos doorga, boos en teleurgesteld ben. Overtuigd van eigen gelijk.
Als U er bent, o Heer, ben ik vrij van willekeur en inzicht. Dan ben ik verlost van een eenzaam lot. Dan hoef ik geen gelijk te hebben of toe te nemen in aanzien. Dan mag ik opzij stappen omdat U er bent en dichter bij U komen dan ik zelf ooit voor mogelijk hield.
donderdag 12 augustus 2010
Smeltkroes
De afgelopen weken heb ik een oude hobby opgepakt. Koken. Verschillende recepten passeerden de revue. In een vroeger leven heb ik gewerkt als kok. Ik kookte toen voor groepen die varieerden van rond de tien tot vierhonderd mensen. Eerst een paar jaar in Leuven in België. Daarna een paar jaar in Burgh-Haamstede in Zeeland.
Misschien ben ik in mijn huidige werk nog steeds de kok die de mensen wenst te bedienen. Ik herinner mij nog dat ik bijna vijfentwintig jaar geleden de keuze had of om kok te worden in een restaurant te Dordrecht of te gaan studeren in Utrecht. Het is dus het laatste geworden.
Soms loop ik door mijn dorp en zie mogelijkheden om op bepaalde locaties een restaurant, hotel, of kadowinkel te openen. Zowel de familie van mijn vaders als moeders kant hebben iets met horeca en het zakenleven. Wellicht stroomt deze drive ook door mijn aderen. Maar goed, de keuze om definitief de netten aan de andere zijde uit te werpen, valt mij in tegenstelling tot vroeger minder gemakkelijk. Hoewel, de kinderen het prachtig zouden vinden om in het familiehotel te werken.
Vorige week maakte ik moussaka (zonder pakje). Dit gerecht doet terugdenken aan onze honeymoon van bijna negen weken op Kreta in 1989. We waren net getrouwd, toen Karin voor haar afstudeeronderzoek naar Kreta vertrok. Ik moest nog een paar tentamens afleggen voordat ik haar na kon reizen. Tijdens die lange zonnige weken, had ik vaak een 'honger'gevoel- toen was ik dus wel slanker. We zaten niet zo goed in de slappe was en sloegen de middagmaaltijd over. Maar niet getreurd. Het eten aldaar was echter zo goedkoop, dat ik 's avonds niet één maar twee Griekse gerechten nam in een restaurantje. Meestal nam ik dus moussaka als opwarmertje.
Nu kook ik heden ten dage gezien mijn eigen kookverleden in grote hoeveelheden. De door mij gemaakte moussaka voorzag in een eetbehoefte voor meer dan zes mensen. Toch was het bijna in zijn geheel op. Kijk, dan ben ik weer gelukkig.
Verder heb ik mij gewaagd aan het bakken van een rijstevlaai. Daarbij maak ik natuurlijk gebruik van ingrediënten waar Job ook tegen kan. Rijstevlaai is een typisch Limburgse specialiteit. Limburg is de provincie waar ik ben opgegroeid en tot mijn achttiende heb gewoond. Laatst zocht ik via Google de namen van mijn toenmalige klasgenoten uit Roermond op. Een enkeling heb ik getraceerd, maar de meesten niet. De rijstevlaai was trouwens een dusdanig succes, dat ik hem voor Jonah's verjaardag nogmaals heb gemaakt.
Inmiddels loopt de vakantie bijna ten einde voor de kinderen. Als toetje zal ik deze week nog een keer moussaka maken. Jessie zal hierbij graag willen helpen (Jonah heeft ook al aangegeven te willen assisteren).
De pot die op de foto te zien is, is een pot uit het Afrikamuseum. Al twijfel ik erover of hij echt Afrikaans is, aangezien er volgens mij eerder Chinese (of Japanse?) letters op lijken te staan.
En zo komt alles weer samen. Het 'leven' is uiteindelijk gewoon een smeltkroes. Is koken ook niet het samenbrengen van verschillende ingrediënten (en mensen) op zo mogelijk kunstige en liefdevolle wijze?
dinsdag 3 augustus 2010
Via Nostalgia
Onlangs liepen we weer in ons oude buurtje in Utrecht. Alsof er niets veranderd was. In al die twintig jaar niet. We parkeerden de auto dicht bij de Goethelaan waar Karin en ik vijf jaar op een bovenverdieping hebben gewoond. Bij een bijzonder aardige huisbaas, die ons herhaaldelijk trakteerde op pianoconcerten via een pianola en heerlijk 'duur' ijs.
We hadden er naast een gemoedelijke huisbaas ook muizen. We hebben altijd wel iets met muizen. We hebben zelfs ooit een muis uit Staphorst meegenomen naar onze vakantiebestemming in Zuid-Frankrijk. Op de een of andere manier moet hij zijn meegereisd in ons kratje met eten, dat we klaar hadden gezet de avond voor vertrek. Althans dat denken wij. Eenmaal aangekomen in Fréjus - dat reden we toen nog in één ruk - hoorden we de eerste nacht al het bekende getrippel op het tentzeil. Na onderzoek bleek dat er al gegeten was van de eetvoorraad. De muis kwam onzes inziens uit Staphorst!
Maar goed, dat terzijde...
Ik was in 1990 (net een jaar getrouwd) nog aan het studeren en menigmaal liepen we het parkje (met het pittoreske biebje) in Oog in Al door. We liepen of fietsten als jonge blommen langs de woonboten, langs Rijks Munt en Hoog Catarijne naar het centrum toe. We gingen naar de studentenvereniging, een cafeetje en o ja, naar college natuurlijk.
Voor het eerst in vijftien jaar waren we terug in het buurtje. De sojafabriek was er niet meer en de geur van soja die er altijd hing, roken we ook niet meer. Maar voor de rest leek het wel alsof de tijd er stil had gestaan. We hebben die dag heel wat voetsporen teruggevonden. Het meest bijzondere was echter wel dat we er nu met zijn zessen liepen.
Die bewuste middag schuilden we onder de bomen in het park vanwege een hevige zomerbui. We memoreerden intussen herinneringen. Het viel me op dat de kinderen geïnteresseerd waren in de verhalen over onze jongere jaren. Professor Ter Horst werd tijdens de regenbui ook weer eens aangehaald door ons. Deze opvoedingsdeskundige zei ooit eens in een interview: 'Laat kinderen eens iets ervaren. Als het regent, ga juist dan wandelen...'. Herhaaldelijk passeert deze professor de revue, als we weer iets heel gewoons of juist ongewoons meemaken.
We bezochten die dag trouwens het geldmuseum (met de museumjaarkaart). De kinderen hebben er genoten van het interactieve programma. Verrassend eigenlijk dat zo'n op het oog suf museum onze kinderen kon boeien.
Een groot deel van de vakantie hebben we trouwens doorgebracht in allerlei musea met dank aan de museumkaart. Wat hebben we allemaal 'ervaren'?
Het Afrikamuseum bij Nijmegen - Nijmegen is ook al zo'n nostaligsche omgeving voor mij. Hier heb ik een paar jaar gewoond en mijn middelbare schooldiploma gehaald. Hier ben ik ook tot geloof gekomen in de Kerk van de Nazarener.
Het Ecodrome te Zwolle -daar zijn we al vier of vijf keer geweest; in wisselende samenstellingen weliswaar. Die dino blijft eng...
Het Aviodrome te Lelystad (hier staat de teller op drie)- deze keer op speciaal verzoek van Job. Nu kregen we er voor het eerst de uitleg van het morse.
Verder zijn we naar een Israëltentoonstelling geweest in Nijkerk: hier is geen museumjaarkaart voor nodig. Wat een gastvrijheid! Een aanrader: maar je moet wel snel zijn, want de tentoonstelling is er alleen nog in de maand augustus.
We zijn ook naar Nemo in Amsterdam geweest. Met de trein. Het was er erg druk. Mooi was dat we ook op het nagebouwde VOC-schip mochten dat tegenover het museum lag.
Al die keren sjouwde ik de tas met proviand. Dat schijn ik namelijk goed te kunnen. Broodjes, pakjes sap, appels, bananen, snoep, wat dies meer zij. Ongelooflijk hoeveel er door gaat bij ons.
De rode tas gaat elke keer weer leeg terug. Want we zijn dan wel een wereldgezin, maar toch ook een Nederlands gezin. We nemen dus zelf de leeftocht mee.
De enige uitgave is voor de koffie voor Pa en Moe. Want, zo'n dag achter het kinderspul aanlopen, vraagt wel om extra caffeïne. Zeker voor Pa dus, die de tas moet sjouwen.
We hadden er naast een gemoedelijke huisbaas ook muizen. We hebben altijd wel iets met muizen. We hebben zelfs ooit een muis uit Staphorst meegenomen naar onze vakantiebestemming in Zuid-Frankrijk. Op de een of andere manier moet hij zijn meegereisd in ons kratje met eten, dat we klaar hadden gezet de avond voor vertrek. Althans dat denken wij. Eenmaal aangekomen in Fréjus - dat reden we toen nog in één ruk - hoorden we de eerste nacht al het bekende getrippel op het tentzeil. Na onderzoek bleek dat er al gegeten was van de eetvoorraad. De muis kwam onzes inziens uit Staphorst!
Maar goed, dat terzijde...
Ik was in 1990 (net een jaar getrouwd) nog aan het studeren en menigmaal liepen we het parkje (met het pittoreske biebje) in Oog in Al door. We liepen of fietsten als jonge blommen langs de woonboten, langs Rijks Munt en Hoog Catarijne naar het centrum toe. We gingen naar de studentenvereniging, een cafeetje en o ja, naar college natuurlijk.
Voor het eerst in vijftien jaar waren we terug in het buurtje. De sojafabriek was er niet meer en de geur van soja die er altijd hing, roken we ook niet meer. Maar voor de rest leek het wel alsof de tijd er stil had gestaan. We hebben die dag heel wat voetsporen teruggevonden. Het meest bijzondere was echter wel dat we er nu met zijn zessen liepen.
Die bewuste middag schuilden we onder de bomen in het park vanwege een hevige zomerbui. We memoreerden intussen herinneringen. Het viel me op dat de kinderen geïnteresseerd waren in de verhalen over onze jongere jaren. Professor Ter Horst werd tijdens de regenbui ook weer eens aangehaald door ons. Deze opvoedingsdeskundige zei ooit eens in een interview: 'Laat kinderen eens iets ervaren. Als het regent, ga juist dan wandelen...'. Herhaaldelijk passeert deze professor de revue, als we weer iets heel gewoons of juist ongewoons meemaken.
We bezochten die dag trouwens het geldmuseum (met de museumjaarkaart). De kinderen hebben er genoten van het interactieve programma. Verrassend eigenlijk dat zo'n op het oog suf museum onze kinderen kon boeien.
Een groot deel van de vakantie hebben we trouwens doorgebracht in allerlei musea met dank aan de museumkaart. Wat hebben we allemaal 'ervaren'?
Het Afrikamuseum bij Nijmegen - Nijmegen is ook al zo'n nostaligsche omgeving voor mij. Hier heb ik een paar jaar gewoond en mijn middelbare schooldiploma gehaald. Hier ben ik ook tot geloof gekomen in de Kerk van de Nazarener.
Het Ecodrome te Zwolle -daar zijn we al vier of vijf keer geweest; in wisselende samenstellingen weliswaar. Die dino blijft eng...
Het Aviodrome te Lelystad (hier staat de teller op drie)- deze keer op speciaal verzoek van Job. Nu kregen we er voor het eerst de uitleg van het morse.
Verder zijn we naar een Israëltentoonstelling geweest in Nijkerk: hier is geen museumjaarkaart voor nodig. Wat een gastvrijheid! Een aanrader: maar je moet wel snel zijn, want de tentoonstelling is er alleen nog in de maand augustus.
We zijn ook naar Nemo in Amsterdam geweest. Met de trein. Het was er erg druk. Mooi was dat we ook op het nagebouwde VOC-schip mochten dat tegenover het museum lag.
Al die keren sjouwde ik de tas met proviand. Dat schijn ik namelijk goed te kunnen. Broodjes, pakjes sap, appels, bananen, snoep, wat dies meer zij. Ongelooflijk hoeveel er door gaat bij ons.
De rode tas gaat elke keer weer leeg terug. Want we zijn dan wel een wereldgezin, maar toch ook een Nederlands gezin. We nemen dus zelf de leeftocht mee.
De enige uitgave is voor de koffie voor Pa en Moe. Want, zo'n dag achter het kinderspul aanlopen, vraagt wel om extra caffeïne. Zeker voor Pa dus, die de tas moet sjouwen.
zondag 4 juli 2010
Voetbal
Het studieverlof over de gave van genezing heb ik voorlopig afgerond. Al liggen er nog meerdere routes te wachten op verdere bewandeling. Die wil ik de komende weken nog verder exploreren, maar de vakantie kan evengoed toch beginnen.
De rijke kinderschare heeft afgelopen vrijdag de vakantie ingeluid met een bad in de tuin. Voor achten 's morgens stond pa het badje op te pompen en te vullen. Het zou heet worden, dan is een badje van de Kruidvat een aardige remedie.
Terwijl Nederland 's middags worstelend langs Brazilië kwam en zelfs overwon, lagen de twee oudste Aziaten in het plastic zwembad van anderhalve meter doorsnee heerlijk te poedelen. Jonah wilde Nederland eigenlijk niet zien verliezen en Jessie geeft niets om het spelletje. Job zat wel in zijn oranje outfit voor de televisie. Wij zwaaiden met hem mee met de oranje vlaggen, die door Job tijdens de wedstrijd waren opgezocht. En het heeft geholpen!
De rijke kinderschare heeft afgelopen vrijdag de vakantie ingeluid met een bad in de tuin. Voor achten 's morgens stond pa het badje op te pompen en te vullen. Het zou heet worden, dan is een badje van de Kruidvat een aardige remedie.
Terwijl Nederland 's middags worstelend langs Brazilië kwam en zelfs overwon, lagen de twee oudste Aziaten in het plastic zwembad van anderhalve meter doorsnee heerlijk te poedelen. Jonah wilde Nederland eigenlijk niet zien verliezen en Jessie geeft niets om het spelletje. Job zat wel in zijn oranje outfit voor de televisie. Wij zwaaiden met hem mee met de oranje vlaggen, die door Job tijdens de wedstrijd waren opgezocht. En het heeft geholpen!
maandag 14 juni 2010
Verlof
Momenteel heb ik verlof. Al is dit een betrekkelijk begrip, want het huishouden van zes gaat hier gewoon door. Het maakt maar weer eens duidelijk dat het gezin een behoorlijk intensief gebeuren is. Zeker deze maand is qua drukte een topmaand.
Ik zie uit naar de vakantie. Op dit moment hebben we nog geen vakantiebestemming gekozen. Dát we gaan lijkt zeker. Rest nog de vraag: Waar gaan we naar toe?
Naar Frankrijk of Zweden?
Nee, Jade voelt zich al misselijk voordat we de eigen straat uit zijn.
Naar één van de eilanden?
Ja, leuk. Er is alleen nauwelijks nog plek en TVTAS is eigenlijk te duur. En niet onbelangrijk: houden we het droog dan daar?
Naar Zeeland?
Daar zijn we iets te vaak geweest en het was de laatste keer twee weken lang geen best weer.
Naar Duitsland of Limburg?
Daar missen we dan toch weer de zee.
Of kopen we een nieuwe tent? De bungalowtent die we nu hebben, heeft tentstokken met een immens gewicht en niet onbelangrijk: onze auto met de tent erin maakt het niet meer mogelijk om met zijn zessen op vakantie te gaan. Maar ja, wie moet er dan thuisblijven... (grapje).
Ja een nieuwe tent! En koop dan ook meteen maar slaapzakken, campingstoeltjes, pannenset, luchtbedden en wat dies meer zij.
Een caravan?
Die hebben we niet. We hebben niet eens een trekhaak.
Kortom, het is maar goed dat ik verlof heb (om te studeren), want keuzes maken is een vermoeiende bezigheid. Gelukkig hebben we in ieder geval straks vakantie om van de keuzestress uit te rusten. Nu ja, met zijn zessen zes weken lang thuis rondspringen lijkt mij toch wel een verontrustende gedachte. We gaan dus in ieder geval weg...
(Nog één vraag: welk studieboek zal ik straks gaan lezen?)
Ik zie uit naar de vakantie. Op dit moment hebben we nog geen vakantiebestemming gekozen. Dát we gaan lijkt zeker. Rest nog de vraag: Waar gaan we naar toe?
Naar Frankrijk of Zweden?
Nee, Jade voelt zich al misselijk voordat we de eigen straat uit zijn.
Naar één van de eilanden?
Ja, leuk. Er is alleen nauwelijks nog plek en TVTAS is eigenlijk te duur. En niet onbelangrijk: houden we het droog dan daar?
Naar Zeeland?
Daar zijn we iets te vaak geweest en het was de laatste keer twee weken lang geen best weer.
Naar Duitsland of Limburg?
Daar missen we dan toch weer de zee.
Of kopen we een nieuwe tent? De bungalowtent die we nu hebben, heeft tentstokken met een immens gewicht en niet onbelangrijk: onze auto met de tent erin maakt het niet meer mogelijk om met zijn zessen op vakantie te gaan. Maar ja, wie moet er dan thuisblijven... (grapje).
Ja een nieuwe tent! En koop dan ook meteen maar slaapzakken, campingstoeltjes, pannenset, luchtbedden en wat dies meer zij.
Een caravan?
Die hebben we niet. We hebben niet eens een trekhaak.
Kortom, het is maar goed dat ik verlof heb (om te studeren), want keuzes maken is een vermoeiende bezigheid. Gelukkig hebben we in ieder geval straks vakantie om van de keuzestress uit te rusten. Nu ja, met zijn zessen zes weken lang thuis rondspringen lijkt mij toch wel een verontrustende gedachte. We gaan dus in ieder geval weg...
(Nog één vraag: welk studieboek zal ik straks gaan lezen?)
woensdag 26 mei 2010
Pelgrims
Ik heb het altijd al voor Jonah gewenst: een dag met andere Koreaanse kinderen. Afgelopen zaterdag was het dan zover: een middag met andere adoptieouders en hun Koreaanse kinderen in de Pelgrimskerk in Amsterdam. De dag was een groot succes.
Het begon al goed met het zien van vliegtuigen ('Kijk, pap de KLM') die vlak boven onze hoofden landden of opstegen; volgens Job om de 60 seconden. Vliegtuigen zijn voor onze kinderen als vogels die tussen hun twee landen vliegen.
Jonah en Job gingen meteen naar de Tae-Kwon-do workshop. Jonah had zijn pak meegenomen met de gele band. Hij mocht een Tul voordoen. Daarna ging ik met Job en Jessie Kimbap (soort sushie) maken. Vervolgens aten zij ze ook bijna allemaal achter elkaar op.
Het slot van de middag vond ik heel speciaal. Een koor met louter Koreaanse vrouwen (uit Duitsland) zong een paar liederen, afgewisseld met een Koreaanse tenor en sopraan en een werkelijk indrukwekkende uitvoering van een studente van Rhapsody in Blue (Bm) van G. Gershwin. Al had ik de indruk dat de meeste kinderen de uitvoering wel wat lang vonden. Mij sprak de intensiteit en liefde aan die de uitvoerenden in hun bijdrage legden. Ze deden het voor de kinderen en hun ouders.
Tussendoor zagen we nog een presentatie van een familie die twee keer al in Zuid-Korea zijn geweest. Ja, daar dromen wij dus ook van...
Tenslotte was er een indrukwekkend moment. Terwijl, de Koreaanse vrouwen Arierang (Koreaans kinderlied) zongen, haalden zij de Koreaanse kinderen uit het publiek en dansten zij met hen. Jonah keek heel blij. Kortom, de middag voelde voor ons allen als thuiskomen.
Ook moest ik denken die middag aan de huidige spanningen tussen de twee Korea's. Het land is sinds de Tweede Wereldoorlog verscheurd. Hopelijk komt er geen oorlog.
Het begon al goed met het zien van vliegtuigen ('Kijk, pap de KLM') die vlak boven onze hoofden landden of opstegen; volgens Job om de 60 seconden. Vliegtuigen zijn voor onze kinderen als vogels die tussen hun twee landen vliegen.
Jonah en Job gingen meteen naar de Tae-Kwon-do workshop. Jonah had zijn pak meegenomen met de gele band. Hij mocht een Tul voordoen. Daarna ging ik met Job en Jessie Kimbap (soort sushie) maken. Vervolgens aten zij ze ook bijna allemaal achter elkaar op.
Het slot van de middag vond ik heel speciaal. Een koor met louter Koreaanse vrouwen (uit Duitsland) zong een paar liederen, afgewisseld met een Koreaanse tenor en sopraan en een werkelijk indrukwekkende uitvoering van een studente van Rhapsody in Blue (Bm) van G. Gershwin. Al had ik de indruk dat de meeste kinderen de uitvoering wel wat lang vonden. Mij sprak de intensiteit en liefde aan die de uitvoerenden in hun bijdrage legden. Ze deden het voor de kinderen en hun ouders.
Tussendoor zagen we nog een presentatie van een familie die twee keer al in Zuid-Korea zijn geweest. Ja, daar dromen wij dus ook van...
Tenslotte was er een indrukwekkend moment. Terwijl, de Koreaanse vrouwen Arierang (Koreaans kinderlied) zongen, haalden zij de Koreaanse kinderen uit het publiek en dansten zij met hen. Jonah keek heel blij. Kortom, de middag voelde voor ons allen als thuiskomen.
Ook moest ik denken die middag aan de huidige spanningen tussen de twee Korea's. Het land is sinds de Tweede Wereldoorlog verscheurd. Hopelijk komt er geen oorlog.
zaterdag 15 mei 2010
Jagers en verzamelaars
Gisteren was ik samen met de jongens op stap. De dames winkelden in Batavia Stad - waar wij natuurlijk van gruwelden. Nee, wij gingen liever aan de rol...
Nou ja, in het museum nabij konden wij mannen niet veel kwaad aanrichten, hoor. Spelen met water was onze hoofdact. Toch was het gezellig met de mannen. Een boterhammetje met pakje melk ergens aan een tafeltje. De helden bij elkaar! Een bootje of hoedje vouwen van papier en intussen praten over wat wij mannen belangrijk vinden (de inhoud ervan blijft onder ons).
Een paar uur later werden we -toch ook wel weer prettig- herenigd met de vrouwen en gingen we weer op huis aan.
Ja, de meivakantie zit er bijna op. Eerlijk gezegd zag ik er enigzins tegenop, maar het is me 100% meegevallen. Ja, ik zal ze missen.
Maandag gaat het spul weer naar school en mogen we weer 'vroeg' opstaan. Dat is me trouwens een ritueel, zeg. Karin doet de kleren. Gelukkig. Kleren zijn niet mijn sterkste kant. Ik kan geen broek terugvinden in de kast. En de strijd om rokjes bij de dames verlies ik geheid, terwijl een broek misschien beter is, gezien de gevoelstemperatuur.
Soms ruim ik de was op, om Karin te ontlasten. Een klein probleem: ik kan maar steeds geen onderscheid maken wat van wie is...
Nu kook ik gelukkig graag. (Waarschijnlijk ook, omdat ik van eten hou.)
Dus blijft voor mij de taak over van het versterken van de inwendige mens. 's Morgens vroeg ziet dit er zo uit: bakjes vullen met fruit (of koek), de bekers met drinken, de verschillende tasjes klaarzetten, de tafel dekken, thee zetten, boterhammen smeren, melk in de bekers (met thee: de Chineze dames houden niet van koud en de jongens doen hier vrolijk aan mee)... Ik kan het bij wijze blindelings.
Ach, wij mannen moeten toch iets doen naast ons werk. Jagen is nu eenmaal verleden tijd. Al zou een hobby toch ook wel goed zijn. Of misschien weer de sport oppakken. Rennen? Zwemmen? Tennissen? Lange wandelingen doen? Graag! alleen nu nog gaan doen...
Af en toe als de mannen in het gezin eropuit is misschien ook wel een goed tegenwicht voor al die verzorgende taken die er dagelijks liggen.
Nou ja, in het museum nabij konden wij mannen niet veel kwaad aanrichten, hoor. Spelen met water was onze hoofdact. Toch was het gezellig met de mannen. Een boterhammetje met pakje melk ergens aan een tafeltje. De helden bij elkaar! Een bootje of hoedje vouwen van papier en intussen praten over wat wij mannen belangrijk vinden (de inhoud ervan blijft onder ons).
Een paar uur later werden we -toch ook wel weer prettig- herenigd met de vrouwen en gingen we weer op huis aan.
Ja, de meivakantie zit er bijna op. Eerlijk gezegd zag ik er enigzins tegenop, maar het is me 100% meegevallen. Ja, ik zal ze missen.
Maandag gaat het spul weer naar school en mogen we weer 'vroeg' opstaan. Dat is me trouwens een ritueel, zeg. Karin doet de kleren. Gelukkig. Kleren zijn niet mijn sterkste kant. Ik kan geen broek terugvinden in de kast. En de strijd om rokjes bij de dames verlies ik geheid, terwijl een broek misschien beter is, gezien de gevoelstemperatuur.
Soms ruim ik de was op, om Karin te ontlasten. Een klein probleem: ik kan maar steeds geen onderscheid maken wat van wie is...
Nu kook ik gelukkig graag. (Waarschijnlijk ook, omdat ik van eten hou.)
Dus blijft voor mij de taak over van het versterken van de inwendige mens. 's Morgens vroeg ziet dit er zo uit: bakjes vullen met fruit (of koek), de bekers met drinken, de verschillende tasjes klaarzetten, de tafel dekken, thee zetten, boterhammen smeren, melk in de bekers (met thee: de Chineze dames houden niet van koud en de jongens doen hier vrolijk aan mee)... Ik kan het bij wijze blindelings.
Ach, wij mannen moeten toch iets doen naast ons werk. Jagen is nu eenmaal verleden tijd. Al zou een hobby toch ook wel goed zijn. Of misschien weer de sport oppakken. Rennen? Zwemmen? Tennissen? Lange wandelingen doen? Graag! alleen nu nog gaan doen...
Af en toe als de mannen in het gezin eropuit is misschien ook wel een goed tegenwicht voor al die verzorgende taken die er dagelijks liggen.
vrijdag 7 mei 2010
Dak
We hebben plannen en stellen ons doelen. Een ervan is het bezoek aan Korea. Alleen hoe doe je dat? En wanneer doen we dat dan: doen we dat in de zomer of in de herfst. Gaan we met zijn allen of gaat Jonah met een van ons. Vragen die herhaaldelijk voorbijkomen zonder er direct antwoord op te krijgen.
Zo zijn er meer kwesties. Het huis is toch wel wat te klein voor zes mensen. Het onderwerp verhuizen komt afentoe langs. Geregeld liggen er brochures van niet te betalen nieuwbouwprojecten in de leesmand. Het is maar waar je het mee vergelijkt, natuurlijk. Voor menigeen zou ons huis een droomhuis zijn. Zeker na gisteren, trouwens. Want, ik heb de kamer gewit.
Ik moet denken aan die jongeman uit het vluchtelingenkamp in het Noorden van Kenia. Ik zag hem afgelopen zondagavond op televisie. Hij vertelde aan Paul Rosenmöller - die een reis door Afrika maakt - hoe trots hij was op zíjn huis. Waar ik een winderige, donkere hut zag met als dak een rafelig stuk doek, zag hij een huis voor hemzelf. 'Ik wil niet denken aan wat niet kan of wat ik niet heb. Dan word ik somber. Ik wil denken aan wat ik heb en wat ermee mogelijk is...'. Als ik deze woorden hoor, word ik stil.
Kortom, wat een rijkdom om met elkaar meivakantie te kunnen vieren. We hebben eten en drinken. We kunnen uitjes doen. En weer thuiskomen met een dak boven ons hoofd. Wat zou ik nog peinzen over meer of minder.
Ik zie wel uit naar een reis naar de landen van de kinderen.
Zo zijn er meer kwesties. Het huis is toch wel wat te klein voor zes mensen. Het onderwerp verhuizen komt afentoe langs. Geregeld liggen er brochures van niet te betalen nieuwbouwprojecten in de leesmand. Het is maar waar je het mee vergelijkt, natuurlijk. Voor menigeen zou ons huis een droomhuis zijn. Zeker na gisteren, trouwens. Want, ik heb de kamer gewit.
Ik moet denken aan die jongeman uit het vluchtelingenkamp in het Noorden van Kenia. Ik zag hem afgelopen zondagavond op televisie. Hij vertelde aan Paul Rosenmöller - die een reis door Afrika maakt - hoe trots hij was op zíjn huis. Waar ik een winderige, donkere hut zag met als dak een rafelig stuk doek, zag hij een huis voor hemzelf. 'Ik wil niet denken aan wat niet kan of wat ik niet heb. Dan word ik somber. Ik wil denken aan wat ik heb en wat ermee mogelijk is...'. Als ik deze woorden hoor, word ik stil.
Kortom, wat een rijkdom om met elkaar meivakantie te kunnen vieren. We hebben eten en drinken. We kunnen uitjes doen. En weer thuiskomen met een dak boven ons hoofd. Wat zou ik nog peinzen over meer of minder.
Ik zie wel uit naar een reis naar de landen van de kinderen.
zondag 2 mei 2010
Detail
Een tijdje geleden mocht ik met negen collega's optrekken. Elf weken lang deelden we lief en leed met elkaar van maandag tot donderdag.
We hadden groepsgesprekken, liepen stage bij psychriatrisch belaste mensen, volgden college én schilderden. Over dat laatste het volgende: over één schilderij was ik best tevreden. Het was een door mij geïnterpreteerd portret van koningin Esther. Volgens de beschouwers straalde zij aantrekkingskracht uit. Kijk, dat doet een mens toch goed...
Echter, de rest van mijn kunstwerken bevestigde het gebrek aan talent op het schildervlak. De makke met mij is dat ik de neiging heb om het gehele verhaal te vertellen. Ik constateer dit ook wel eens in mijn schrijven en spreken voor een groot gezelschap. Alsof ik het allemaal wil neerzetten. Terwijl, ik nu juist mag leren dat het detail meer zegt dan het gehele plaatje. Beter is het om in te zoomen op één of twee facetten dan op alles. Dus bij wijze van spreken, moet ik niet een foto willen maken van zowel de bergen als de zee, het vakantiehuisje en de medereizigers.
Eigenlijk wel zo bevrijdend!
We hadden groepsgesprekken, liepen stage bij psychriatrisch belaste mensen, volgden college én schilderden. Over dat laatste het volgende: over één schilderij was ik best tevreden. Het was een door mij geïnterpreteerd portret van koningin Esther. Volgens de beschouwers straalde zij aantrekkingskracht uit. Kijk, dat doet een mens toch goed...
Echter, de rest van mijn kunstwerken bevestigde het gebrek aan talent op het schildervlak. De makke met mij is dat ik de neiging heb om het gehele verhaal te vertellen. Ik constateer dit ook wel eens in mijn schrijven en spreken voor een groot gezelschap. Alsof ik het allemaal wil neerzetten. Terwijl, ik nu juist mag leren dat het detail meer zegt dan het gehele plaatje. Beter is het om in te zoomen op één of twee facetten dan op alles. Dus bij wijze van spreken, moet ik niet een foto willen maken van zowel de bergen als de zee, het vakantiehuisje en de medereizigers.
Eigenlijk wel zo bevrijdend!
dinsdag 20 april 2010
Opvoeden
De andere zijde van het mooie plaatje van ons gezin is de vanzelfsprekende waarheid dat het allemaal niet vanzelf gaat. Soms zijn de dingen -en misschien sta ik daar als man niet alleen in - ook gewoon: sleur.
Een tijd geleden leerde ik van drie mensen belangrijke lessen. De eerste persoon leerde mij de kracht van oplossingsgericht denken. Hoe kun je in een zich voordoende situatie, die in eerste instantie wellicht moeilijk en naar aandoet, toch een stap verderkomen. Hoe kun je een stap naderen op de weg naar de voltooing van je droom?
De tweede les heeft te maken met de kracht van goede woorden. Goede woorden 'denken' en 'zeggen' heeft een positieve invloed op de dagelijkse beleving. Hoe vaak zijn mijn gedachten 'kritisch'... Hoe anders ziet het eruit als je 'goede' gedachten en woorden mag gebruiken.
De derde les heeft te maken met positiebepaling. Ik heb ontdekt dat ik er nogal op gericht was om de ondergeschikte positie in te nemen. Het rare is trouwens dat dit onbedoeld nu juist conflicten oproept. Het maakt je inwendig niet gelukkiger. Beter is het om de eerste positie in te nemen én de ander als gelijke te beschouwen. Dus, niet de een goud om zijn nek en de ander ernaast. Nee, beiden mogen de gouden medaille dragen.
Voor deze positiebepaling is het goed om te mogen weten dat de uiteindelijke identiteit gelegen mag zijn in de relatie met God de Vader. Dat ik het aldus mag zeggen, als het erop aan komt: Ik? Ik ben een kind van God... en jij ook.
Nu ben ik alles behalve een heilige. Het is bij vlagen een worsteling om de zegen uit het bestaan te ontfutselen. Ik waardeer een goed gesprek, tijd met vrienden, en vooral met elkaar een doel bereiken. Ik kan niet goed tegen verlies, maar het blijkt het toch waard te zijn om te leren omgaan met verlies. Waard is het ook om levenslessen door te geven. De levenslessen komen te pas in mijn werk maar ook in de omgang met een jengelend kind die niet direct stopt daarmee. (Trouwens, negeren werkt in dat geval ook altijd nog).
Nog een laatste opvoedingstip:
Laatst las ik een boek over de Romeinse consul, advocaat en redenaar Cicero. Een van zijn geheimen om staande blijven in de slangekuil van Rome ten tijde van de eerste eeuw voor Christus was het sluiten van een compromis. Hij ging daarmee in tegen de gangbare filosofie van de Stoïcijnen (Epicurus).
Gisteren hoorde ik dat ikgerichte mensen niet gemakkelijk een compromis sluiten en daar zelfs trots op zijn. Een terzake deskundige professor gaf in een televisieprogramma aan dat het sluiten van compromissen inderdaad een teken van volwassenheid is. Hij reageerde hierbij op het aantal echtscheidingen in Nederland, dat volgens hem een uitvloeisel is van de heersende concessieloze mentaliteit.
Zou Job Cohen, de voormalige burgermeester van Amsterdam, die 'de boel graag bij elkaar wilt houden' de volgende premier of moet ik zeggen vader des vaderlands van Nederland worden?
Een tijd geleden leerde ik van drie mensen belangrijke lessen. De eerste persoon leerde mij de kracht van oplossingsgericht denken. Hoe kun je in een zich voordoende situatie, die in eerste instantie wellicht moeilijk en naar aandoet, toch een stap verderkomen. Hoe kun je een stap naderen op de weg naar de voltooing van je droom?
De tweede les heeft te maken met de kracht van goede woorden. Goede woorden 'denken' en 'zeggen' heeft een positieve invloed op de dagelijkse beleving. Hoe vaak zijn mijn gedachten 'kritisch'... Hoe anders ziet het eruit als je 'goede' gedachten en woorden mag gebruiken.
De derde les heeft te maken met positiebepaling. Ik heb ontdekt dat ik er nogal op gericht was om de ondergeschikte positie in te nemen. Het rare is trouwens dat dit onbedoeld nu juist conflicten oproept. Het maakt je inwendig niet gelukkiger. Beter is het om de eerste positie in te nemen én de ander als gelijke te beschouwen. Dus, niet de een goud om zijn nek en de ander ernaast. Nee, beiden mogen de gouden medaille dragen.
Voor deze positiebepaling is het goed om te mogen weten dat de uiteindelijke identiteit gelegen mag zijn in de relatie met God de Vader. Dat ik het aldus mag zeggen, als het erop aan komt: Ik? Ik ben een kind van God... en jij ook.
Nu ben ik alles behalve een heilige. Het is bij vlagen een worsteling om de zegen uit het bestaan te ontfutselen. Ik waardeer een goed gesprek, tijd met vrienden, en vooral met elkaar een doel bereiken. Ik kan niet goed tegen verlies, maar het blijkt het toch waard te zijn om te leren omgaan met verlies. Waard is het ook om levenslessen door te geven. De levenslessen komen te pas in mijn werk maar ook in de omgang met een jengelend kind die niet direct stopt daarmee. (Trouwens, negeren werkt in dat geval ook altijd nog).
Nog een laatste opvoedingstip:
Laatst las ik een boek over de Romeinse consul, advocaat en redenaar Cicero. Een van zijn geheimen om staande blijven in de slangekuil van Rome ten tijde van de eerste eeuw voor Christus was het sluiten van een compromis. Hij ging daarmee in tegen de gangbare filosofie van de Stoïcijnen (Epicurus).
Gisteren hoorde ik dat ikgerichte mensen niet gemakkelijk een compromis sluiten en daar zelfs trots op zijn. Een terzake deskundige professor gaf in een televisieprogramma aan dat het sluiten van compromissen inderdaad een teken van volwassenheid is. Hij reageerde hierbij op het aantal echtscheidingen in Nederland, dat volgens hem een uitvloeisel is van de heersende concessieloze mentaliteit.
Zou Job Cohen, de voormalige burgermeester van Amsterdam, die 'de boel graag bij elkaar wilt houden' de volgende premier of moet ik zeggen vader des vaderlands van Nederland worden?
dinsdag 13 april 2010
Bijschrift
I
ik ben niet een
ik ben twee
twee huizen in mij
twee deuren, daken
ik ben ergens
nergens thuis
twee dromen ben ik
in één koffer
In mijn directe omgeving thuis ligt meestal een schrift. Het liefst heb ik het zonder lijntjes. Op de een of andere manier werkt dat het beste voor mij. De doorhalingen en krassen, het priegelige handschrift zorgt soms bij teruglezen wel voor verwarring. Mijn kleine triomf op de kleinburgelijke neigingen tot orde, perfectie en regelmaat.
Af en toe echter staat er een met krachtige hand opgeschreven tekst. Ik herinner mij een bijzonder hoopvolle dag waarop ik een paar gedichten achter elkaar heb opgeschreven met duidelijke en grote letter. Die periode ligt minstens een schrift achter mij. Het huidige schrift heb ik al weer vijf jaar en is nog steeds niet vol. Gebeden staan er in dit schriftje wel meer in dan in de vorige 'kronieken'.
II
Jezus,
Uw Naam voedt mij
meer en dieper dan enig ander
Jezus,
U sterkt mij, Verlosser en Heer
Uw Naam op mijn lippen
onuitgesproken spreekt U al in mij
Jezus,
Verrezene, u staat op in mijn zwijgen
vergissen en vergeten
U spreidt Uw handen over mij
Heiland en Koning
Jezus,
Uw Naam is mijn brood en wijn
mijn komen uit wildernis en woestijn
mijn ontkomen uit de diepte
mijn doop en Ichthus
Jezus,
mijn ontwaken en eerste liefde
Zo schrijf ik ook over mijn kinderen. Zoals uitspraken van mijn dochter Jessie naar aanleiding van een gesprekje over de leeftijd van haar buikmoeder: 'dat is de moeilijkste vraag van de hele wereld'. Of een ander van haar: 'de wereld wordt kleiner, maar jij steeds groter'.
III
samen met U
op een hoogte staan
door het luchtruim heenzien
nieuwe ogen ontvangen
zien, de spiegel schoongeveegd
door U
....
Ja, wat zullen wij mogen zien? Als wij mogen kijken met de ogen van de Geest? 'Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog onbeperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben' (1 Korintiërs 13: 12).
ik ben niet een
ik ben twee
twee huizen in mij
twee deuren, daken
ik ben ergens
nergens thuis
twee dromen ben ik
in één koffer
In mijn directe omgeving thuis ligt meestal een schrift. Het liefst heb ik het zonder lijntjes. Op de een of andere manier werkt dat het beste voor mij. De doorhalingen en krassen, het priegelige handschrift zorgt soms bij teruglezen wel voor verwarring. Mijn kleine triomf op de kleinburgelijke neigingen tot orde, perfectie en regelmaat.
Af en toe echter staat er een met krachtige hand opgeschreven tekst. Ik herinner mij een bijzonder hoopvolle dag waarop ik een paar gedichten achter elkaar heb opgeschreven met duidelijke en grote letter. Die periode ligt minstens een schrift achter mij. Het huidige schrift heb ik al weer vijf jaar en is nog steeds niet vol. Gebeden staan er in dit schriftje wel meer in dan in de vorige 'kronieken'.
II
Jezus,
Uw Naam voedt mij
meer en dieper dan enig ander
Jezus,
U sterkt mij, Verlosser en Heer
Uw Naam op mijn lippen
onuitgesproken spreekt U al in mij
Jezus,
Verrezene, u staat op in mijn zwijgen
vergissen en vergeten
U spreidt Uw handen over mij
Heiland en Koning
Jezus,
Uw Naam is mijn brood en wijn
mijn komen uit wildernis en woestijn
mijn ontkomen uit de diepte
mijn doop en Ichthus
Jezus,
mijn ontwaken en eerste liefde
Zo schrijf ik ook over mijn kinderen. Zoals uitspraken van mijn dochter Jessie naar aanleiding van een gesprekje over de leeftijd van haar buikmoeder: 'dat is de moeilijkste vraag van de hele wereld'. Of een ander van haar: 'de wereld wordt kleiner, maar jij steeds groter'.
III
samen met U
op een hoogte staan
door het luchtruim heenzien
nieuwe ogen ontvangen
zien, de spiegel schoongeveegd
door U
....
Ja, wat zullen wij mogen zien? Als wij mogen kijken met de ogen van de Geest? 'Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog onbeperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben' (1 Korintiërs 13: 12).
dinsdag 6 april 2010
Boezemvrienden
Ik heb twee boezemvrienden.
Mijn zoon Job heeft prachtige dromen. Onlangs vertelde hij me er een van. Kinderen waren ziek, maar ontvingen genezing van Jezus. Er waren ook kinderen bij die doof en blind waren. Die gingen naar de hemel toe om te genezen en vervolgens keerden ze weer terug. Vooral dat laatste vind ik bijzonder.
Onder de indruk ben ik van de fijnbesnaardheid van mijn Afrikaanse zoon. Hij bidt ook geregeld voor arme en zieke mensen. Hij denkt daarbij aan zijn Afrikaanse 'buik'familie. Maar ook aan de kinderen op school die het moeilijk hebben. Kinderen die buiten de groep dreigen te vallen, kunnen rekenen op zijn steun en aandacht. Hij heeft veel gaven en talenten. God heeft hem gezegend met karakter en een warm hart.
Mijn andere zoon Jonah is een ander type maar mij evenzo lief. Vandaag houdt hij een spreekbeurt over zijn geboorteland, Zuid-Korea. Een tas vol spulletjes gaat ervoor mee naar school. Een usb-stick met een presentatie erop; bordjes en een poppetje uit zijn land; boeken die over zijn land gaan; een waaier 'made in korea'; noem maar op... Dan moet je zijn kamer zien: de schatkamer van Ali Baba is er niets bij.
Goed om te zien hoe gelukkig en stabiel hij in het leven staat. Hij is toch de oudste; hij moest toch de weg bereiden voor de anderen.
Ja, het zijn boezemvrienden. Natuurlijk mag ik in de eerste plaats vader zijn van deze jongens (en de twee meisjes) maar het zijn toch ook steeds meer vrienden. Samen rodeo rijden op mijn knie - gisteren kreeg Jonah een knietje van pa tegen zijn neus; hij vergaf het me gelijk -samen stoeien op de mat; hard fietsen vanaf school tot huis: Wie wint er?... en praten over leuke en moeilijke zaken.
Mijn zoon Job heeft prachtige dromen. Onlangs vertelde hij me er een van. Kinderen waren ziek, maar ontvingen genezing van Jezus. Er waren ook kinderen bij die doof en blind waren. Die gingen naar de hemel toe om te genezen en vervolgens keerden ze weer terug. Vooral dat laatste vind ik bijzonder.
Onder de indruk ben ik van de fijnbesnaardheid van mijn Afrikaanse zoon. Hij bidt ook geregeld voor arme en zieke mensen. Hij denkt daarbij aan zijn Afrikaanse 'buik'familie. Maar ook aan de kinderen op school die het moeilijk hebben. Kinderen die buiten de groep dreigen te vallen, kunnen rekenen op zijn steun en aandacht. Hij heeft veel gaven en talenten. God heeft hem gezegend met karakter en een warm hart.
Mijn andere zoon Jonah is een ander type maar mij evenzo lief. Vandaag houdt hij een spreekbeurt over zijn geboorteland, Zuid-Korea. Een tas vol spulletjes gaat ervoor mee naar school. Een usb-stick met een presentatie erop; bordjes en een poppetje uit zijn land; boeken die over zijn land gaan; een waaier 'made in korea'; noem maar op... Dan moet je zijn kamer zien: de schatkamer van Ali Baba is er niets bij.
Goed om te zien hoe gelukkig en stabiel hij in het leven staat. Hij is toch de oudste; hij moest toch de weg bereiden voor de anderen.
Ja, het zijn boezemvrienden. Natuurlijk mag ik in de eerste plaats vader zijn van deze jongens (en de twee meisjes) maar het zijn toch ook steeds meer vrienden. Samen rodeo rijden op mijn knie - gisteren kreeg Jonah een knietje van pa tegen zijn neus; hij vergaf het me gelijk -samen stoeien op de mat; hard fietsen vanaf school tot huis: Wie wint er?... en praten over leuke en moeilijke zaken.
woensdag 24 maart 2010
Film en geloof
'Departures' heet de mooie Japanse film, die ik laatst zag. Het gaat over een cellist die in plaats van muziek te maken in het weinig gewaardeerde vak van de doden afleggen terecht komt. De film kreeg een Oscar voor de beste buitenlandse film en mijns inziens terecht. De voormalige cellist heeft zijn vader al enige tijd niet gezien en hij draagt een wrok met zich mee. Ontroerend om te zien is hoe hij aan het einde van de film zijn vader als in een symfonie kunstig en liefdevol aflegt en hoe hij het gezicht van zijn vader helder krijgt.
God als Vader. Kunnen wij de wazige herinnering aan Hem nog wel helder krijgen? Ervaringen en teleurstellingen, woorden van mensen en regels hinderen het ware gezicht van God visueel helder te krijgen. Soms denk ik dat de kerk het zuivere beeld van God getroebleerd heeft.
Een andere mooie film, die ik onlangs zag is de verfilming van de roman 'De Voorlezer' van de Duitse schrijver Bernhard Schlink. In de verfilming met de titel 'The Reader' speelt de prachtige Kate Winslet de rol van Hannah. Het einde van de film wijkt iets af van het origineel, maar is desondanks treffend. Wonderlijk en knap, hoe ik tijdens de film affiniteit krijg met en medelijden heb voor de kampbewaakster. Schlink speelt vaker met deze dilemma's in zijn boeken. De misschien typisch Duitse ambivalentie gebruikt hij ook bij een boek over de Baader Meinhof.
God vergeeft de zondaar en plaatst de mens in de 'ruimte'. De tegenspeler uit de laatste film leert de kampbewaakster al voorlezend uiteindelijk te schrijven en te lezen. Al eindigt het verhaal wel met weemoed; de zonde wordt weliswaar uitgewist, de gevolgen niet.
God als Vader. Kunnen wij de wazige herinnering aan Hem nog wel helder krijgen? Ervaringen en teleurstellingen, woorden van mensen en regels hinderen het ware gezicht van God visueel helder te krijgen. Soms denk ik dat de kerk het zuivere beeld van God getroebleerd heeft.
Een andere mooie film, die ik onlangs zag is de verfilming van de roman 'De Voorlezer' van de Duitse schrijver Bernhard Schlink. In de verfilming met de titel 'The Reader' speelt de prachtige Kate Winslet de rol van Hannah. Het einde van de film wijkt iets af van het origineel, maar is desondanks treffend. Wonderlijk en knap, hoe ik tijdens de film affiniteit krijg met en medelijden heb voor de kampbewaakster. Schlink speelt vaker met deze dilemma's in zijn boeken. De misschien typisch Duitse ambivalentie gebruikt hij ook bij een boek over de Baader Meinhof.
God vergeeft de zondaar en plaatst de mens in de 'ruimte'. De tegenspeler uit de laatste film leert de kampbewaakster al voorlezend uiteindelijk te schrijven en te lezen. Al eindigt het verhaal wel met weemoed; de zonde wordt weliswaar uitgewist, de gevolgen niet.
vrijdag 19 maart 2010
wake
raak de pijn
niet met een blazen
niet met een hand
dek de wond morgen
niet vandaag
nog niet
spreek noch fluister
laat bidden
laat pijn
pijn
wacht
met mij
niet met een blazen
niet met een hand
dek de wond morgen
niet vandaag
nog niet
spreek noch fluister
laat bidden
laat pijn
pijn
wacht
met mij
Parachute
Het klinkt niet alleen vreemd, het is ook vreemd om juist niet op mijn eigen waarneming te vertrouwen. Hoe lang is het geleden dat ik de regie uit handen gaf?
Soms gebeurt het gewoon. Dan overkomen de omstandigheden een mens zoals rovers en piraten. Niet altijd, maar niet weinig toch bemerkte ik dat in die omstandigheden ook kansen zijn op ontmoetingen met Barmhartige Samaritanen en engelen van God. Dan blijken er valschermen op je rug te zijn.
Een gezonddenkend mens moet wel iets overwinnen om zichzelf over te geven aan een ander. Toch doen we dat voortdurend. In de bus vertrouw ik erop dat de chauffeur zijn bus besturen kan en de weg weet. En als de kinderen de hoek omgaan op weg naar school en zonder mij de weg vervolgen, zal ik hen wel moeten laten gaan en erop vertrouwen dat de omgeving veilig genoeg is om niet te hoeven ingrijpen. Al ben ik wel eens stilletjes achter hen de hoek mee omgegaan om hen van verre te bespieden, moet dit geen patroon worden.
Augustinus spreekt in zijn Confessiones over de sprong in het geloof. De Vader zal je echt wel opvangen, zegt hij. Zo is de aard van God. Hij laat geen mens verloren gaan. Geef je maar over. Toe maar. Spring maar van de hoge...
Bij het parachutespringen heb ik begrepen dat de springer de sprongen bijhoudt. Een gelovige is in zekere zin een parachutespringer die zijn sprongen bijhoudt. Hoe lang is het echter geleden dat ik gesprongen heb? Het behoort tot de 'corebusiness' van de gelovige dat hij zich overgeeft en stappen doet in geloof. Ja, toch? Of is dat overdreven? Misschien moet ik er niet te lang over nadenken...
Wanneer was ook al weer mijn laatste sprong?
Soms gebeurt het gewoon. Dan overkomen de omstandigheden een mens zoals rovers en piraten. Niet altijd, maar niet weinig toch bemerkte ik dat in die omstandigheden ook kansen zijn op ontmoetingen met Barmhartige Samaritanen en engelen van God. Dan blijken er valschermen op je rug te zijn.
Een gezonddenkend mens moet wel iets overwinnen om zichzelf over te geven aan een ander. Toch doen we dat voortdurend. In de bus vertrouw ik erop dat de chauffeur zijn bus besturen kan en de weg weet. En als de kinderen de hoek omgaan op weg naar school en zonder mij de weg vervolgen, zal ik hen wel moeten laten gaan en erop vertrouwen dat de omgeving veilig genoeg is om niet te hoeven ingrijpen. Al ben ik wel eens stilletjes achter hen de hoek mee omgegaan om hen van verre te bespieden, moet dit geen patroon worden.
Augustinus spreekt in zijn Confessiones over de sprong in het geloof. De Vader zal je echt wel opvangen, zegt hij. Zo is de aard van God. Hij laat geen mens verloren gaan. Geef je maar over. Toe maar. Spring maar van de hoge...
Bij het parachutespringen heb ik begrepen dat de springer de sprongen bijhoudt. Een gelovige is in zekere zin een parachutespringer die zijn sprongen bijhoudt. Hoe lang is het echter geleden dat ik gesprongen heb? Het behoort tot de 'corebusiness' van de gelovige dat hij zich overgeeft en stappen doet in geloof. Ja, toch? Of is dat overdreven? Misschien moet ik er niet te lang over nadenken...
Wanneer was ook al weer mijn laatste sprong?
zaterdag 13 maart 2010
Brood
Soms voelen de zaken schraal. Dan mis ik diepgang, het hart.
Aristoteles sprak over het hart als de instantie zonder wie de zintuigen niet kunnen functioneren. Hoe luister en kijk je? Hoe neem je de omgeving en de ander waar?
Met het hart de zaken beschouwen voelt niet altijd prettig. Soms ervaar je de schraalheid der dingen juist, omdat je met het hart 'denkt'. Wie zo overvloedig met het hart voelt, verlangt vaak naar een ander blikveld en een goed geluid en leeft met het hartstochtelijke gemis.
In het Onze Vader mag ik bidden om het dagelijks brood. Voedsel, zo ook voor het hart. Een mens leeft namelijk niet van brood alleen maar van elk woord dat van God komt. Iemand legde aan mij uit dat het 'komen' van God, gelezen mag worden als 'procesmatig'. Terwijl ik dus leef in de schraalheid is er toch altijd een woord dat als brood is voor de ziel. Vandaag sprak een broeder in het geloof over de liefde als kracht.
Tussen de vele woorden die gesproken zijn, heb ík genoten van deze mens en zijn gelovig woord.
Aristoteles sprak over het hart als de instantie zonder wie de zintuigen niet kunnen functioneren. Hoe luister en kijk je? Hoe neem je de omgeving en de ander waar?
Met het hart de zaken beschouwen voelt niet altijd prettig. Soms ervaar je de schraalheid der dingen juist, omdat je met het hart 'denkt'. Wie zo overvloedig met het hart voelt, verlangt vaak naar een ander blikveld en een goed geluid en leeft met het hartstochtelijke gemis.
In het Onze Vader mag ik bidden om het dagelijks brood. Voedsel, zo ook voor het hart. Een mens leeft namelijk niet van brood alleen maar van elk woord dat van God komt. Iemand legde aan mij uit dat het 'komen' van God, gelezen mag worden als 'procesmatig'. Terwijl ik dus leef in de schraalheid is er toch altijd een woord dat als brood is voor de ziel. Vandaag sprak een broeder in het geloof over de liefde als kracht.
Tussen de vele woorden die gesproken zijn, heb ík genoten van deze mens en zijn gelovig woord.
vrijdag 12 maart 2010
Spontaan
Spontaniteit is belangrijk. Eigenlijk vind ik het belangrijker dan vroeger. Voorheen was ik een spontaan kind dat langzaamaan bij het klimmen van de jaren ging beseffen dat dat geen geaccepteerde karaktereigenschap is. Vooral als je als beroep predikant hebt gekozen lijkt spontaniteit niet zo geaccepteerd. Nu ben ik echter op een punt dat ik merk dat spontaniteit een noodzaak is. Ondanks de angst om de nek uit te steken of een fout te maken met het risico dat je daarop wordt afgerekend, zou ik gaarne terugkeren bij die naïeve kracht om het gewoon te doen. Te gaan, zomaar...
Vorige week hoorde ik spreken over de kracht van de Geest en over de obstakels van de kritische geest van de moderne mens. Ik denk zelf ook te veel na.
Geloof als een kind!
Vorige week hoorde ik spreken over de kracht van de Geest en over de obstakels van de kritische geest van de moderne mens. Ik denk zelf ook te veel na.
Geloof als een kind!
zondag 7 maart 2010
Hemel
Vier dagen mocht ik in een voorstad van Londen doorbrengen. Ik verbleef in het Holiday Inn hotel, the Express. Ik deelde een kamer om de kosten te delen. Elke ochtend genoot ik van het Continental breakfast.
Op ruim een kwartier lopen, bevond zich de conferentieruimte waar de gehele dag door lezingen waren. De zaal had een laag plafond en na een dag confereren was de frisse wind waar geregeld over gesproken werd, moeilijker in te denken.
In het begin moest ik er wel in komen. De muziek die de band speelde laat zich moeilijk vergelijken met het Liedboek of iets dergelijks. Maar gaandeweg swingde ik steeds vrijmoediger mee.
De gesproken woorden zijn onvergelijkbaar met de reguliere preken in een doorsnee gemeente. Ze hadden een zeer aansprekende lading. De sprekers van dienst spraken soms twee uur achter elkaar en toch verveelde ik me niet! Integendeel. Ik had er voor gekozen om geen opschrijfboekje mee te nemen. Ik wilde ongehinderd 'luisteren'. Ik heb nieuwe energie aangereikt gekregen. Vuur en passie.
Bijzonder vond ik het om op de laatste dag te bidden met de leider van een grote gemeente uit Toronto. Hij gaf me een paar belangrijke aandachtspunten mee. We baden samen in groepjes van vier. In mijn groepje zat ook nog een jongeman uit Letland.
Nu ben ik terug in Nederland. Ik moet enigzins wennen aan de drukke gezinssituatie. Dat gaat vandaag alweer beter, trouwens.
Ik heb mooie kado's gekocht: typische Engelse taxi en bus en een vliegtuigmodel van de Easyjet waarmee ik overgevlogen ben, voor de jongens. Meisjesparfum van Hello Kitty voor Jessie en een knuffelbeer voor Jade. De kinderen hebben mij liefdevol ontvangen met tekeningen en gedicht.
Karin heeft het weliswaar druk gehad, maar ze heeft het allemaal opgevangen opdat ik gezegend mocht worden. En dat is gebeurd. Ik heb een stukje 'hemel' mogen proeven.
Op ruim een kwartier lopen, bevond zich de conferentieruimte waar de gehele dag door lezingen waren. De zaal had een laag plafond en na een dag confereren was de frisse wind waar geregeld over gesproken werd, moeilijker in te denken.
In het begin moest ik er wel in komen. De muziek die de band speelde laat zich moeilijk vergelijken met het Liedboek of iets dergelijks. Maar gaandeweg swingde ik steeds vrijmoediger mee.
De gesproken woorden zijn onvergelijkbaar met de reguliere preken in een doorsnee gemeente. Ze hadden een zeer aansprekende lading. De sprekers van dienst spraken soms twee uur achter elkaar en toch verveelde ik me niet! Integendeel. Ik had er voor gekozen om geen opschrijfboekje mee te nemen. Ik wilde ongehinderd 'luisteren'. Ik heb nieuwe energie aangereikt gekregen. Vuur en passie.
Bijzonder vond ik het om op de laatste dag te bidden met de leider van een grote gemeente uit Toronto. Hij gaf me een paar belangrijke aandachtspunten mee. We baden samen in groepjes van vier. In mijn groepje zat ook nog een jongeman uit Letland.
Nu ben ik terug in Nederland. Ik moet enigzins wennen aan de drukke gezinssituatie. Dat gaat vandaag alweer beter, trouwens.
Ik heb mooie kado's gekocht: typische Engelse taxi en bus en een vliegtuigmodel van de Easyjet waarmee ik overgevlogen ben, voor de jongens. Meisjesparfum van Hello Kitty voor Jessie en een knuffelbeer voor Jade. De kinderen hebben mij liefdevol ontvangen met tekeningen en gedicht.
Karin heeft het weliswaar druk gehad, maar ze heeft het allemaal opgevangen opdat ik gezegend mocht worden. En dat is gebeurd. Ik heb een stukje 'hemel' mogen proeven.
zaterdag 27 februari 2010
Texel
Heerlijk is het om aan het water te zitten. Deze ontboezeming is geen novum, maar daarom niet minder ontdekkend. Enkel en alleen het zand waar een hand gedachteloos doorheen woelt. Het komen en gaan van het zeewater met een onverdrotenheid die nadien nog nagalmt. Het weblog heb ik lettersindelucht genoemd, het zou ook schattenvandezee kunnen heten. Jessie, mijn dochter verzamelt met typisch Oosterse verzamelwoede de schelpen van het strand; ongeacht grootte of kleur ze verdwijnen in de plastic zak.
De vuurtoren is weliswaar in de mist verdwenen maar de herinnering aan haar lichtval is nog navoelbaar. Ergens op het vakantiepark staat een overzichtskaart met scheepswrakken die mogelijk voor het bestaan van de vuurtoren naar de zeebodem verdwenen zijn. Ze liggen ergens in de directe omgeving. Het water en de huidige melkachtige mist dekken hen toe.
We staan op het noordelijke puntje van Texel en dat voelt goed. Ver weg van de druk van het werk voel ik mij weer als de mens die ik vroeger meer was. Morgen wacht de terugreis. Aanstaande zondag spreek ik in de kerk eveneens over teruggaan. De berg afdalen, terug naar Egypte gaan... Zij die teruggingen, gingen met God. Hoe ga ik zelf terug?
Mijn dochter neemt haar schelpen mee. Als je ze tegen je oor houdt, hoor je de zee, zeg ik haar. De zee gaat met haar mee. Zogezegd het is geen novum. Maar daarom niet minder waar.
De vuurtoren is weliswaar in de mist verdwenen maar de herinnering aan haar lichtval is nog navoelbaar. Ergens op het vakantiepark staat een overzichtskaart met scheepswrakken die mogelijk voor het bestaan van de vuurtoren naar de zeebodem verdwenen zijn. Ze liggen ergens in de directe omgeving. Het water en de huidige melkachtige mist dekken hen toe.
We staan op het noordelijke puntje van Texel en dat voelt goed. Ver weg van de druk van het werk voel ik mij weer als de mens die ik vroeger meer was. Morgen wacht de terugreis. Aanstaande zondag spreek ik in de kerk eveneens over teruggaan. De berg afdalen, terug naar Egypte gaan... Zij die teruggingen, gingen met God. Hoe ga ik zelf terug?
Mijn dochter neemt haar schelpen mee. Als je ze tegen je oor houdt, hoor je de zee, zeg ik haar. De zee gaat met haar mee. Zogezegd het is geen novum. Maar daarom niet minder waar.
zondag 21 februari 2010
IJdelheid
IJdelheid der ijdelheden. Onder de vele dingen die zich rondom mij voordoen meen ik een drang tot ijdelheid te herkennen. Mensen die spreken over de mogelijkheden tot verandering en succes. Mannen die zich opdoffen in pak en hullen in de geur van Tabac. Het menselijke in al zijn facetten is ook mij helaas niet vreemd. Grote kans dat dit webloggerig en tobberig geschrijf een voorbeeld is van dezelfde ijdelheid die ik zo graag uit de weg ga.
Beschouw ik de gedachte nader dan hoef ik het besef echter niet als somber te zien, maar eerder verhelderend. De Prediker stelde al eeuwen hiervoor vast dat velerlei zaken onder de zon zijn als het najagen van wind, lucht en leegte. Wat te doen?
Er blijft zoveel over: geniet van de goede maaltijd met vrienden en familie, geniet van de vrouw van je jeugd, een boek, een film, een prachtige zon...Gods knipogen. Carpe diem!
Nog een ijdele gedachte toe voor vandaag: een gedichtje dat eindigt met een verlossende gedachte.
Vandaag
Vandaag treur ik om
mijn wederom verbroken belofte
en uiteengespatte ideaal
mijn en toch te hebben gefaald
Vandaag betreur ik
zoals ik al lang niet meer treurde
de hoop die mijn zo gewillige ik, besloop
mijn opnieuw in eigen kunnen ontwaakte hoop
Vandaag,
nu ik zo vrijelijk het woord liefde durf te gebruiken
treur ik uit schaamte
die wederom potsierlijke uitwerking van de zuivere gedachte
Ja, ik betreur,
mijn tranen van spijt
-ik sta erop
en bejubel
't onuitsprekelijke verlangen
niets anders te zijn
dan het aanvaarden van
wie ik ben en niet hoef te zijn
Beschouw ik de gedachte nader dan hoef ik het besef echter niet als somber te zien, maar eerder verhelderend. De Prediker stelde al eeuwen hiervoor vast dat velerlei zaken onder de zon zijn als het najagen van wind, lucht en leegte. Wat te doen?
Er blijft zoveel over: geniet van de goede maaltijd met vrienden en familie, geniet van de vrouw van je jeugd, een boek, een film, een prachtige zon...Gods knipogen. Carpe diem!
Nog een ijdele gedachte toe voor vandaag: een gedichtje dat eindigt met een verlossende gedachte.
Vandaag
Vandaag treur ik om
mijn wederom verbroken belofte
en uiteengespatte ideaal
mijn en toch te hebben gefaald
Vandaag betreur ik
zoals ik al lang niet meer treurde
de hoop die mijn zo gewillige ik, besloop
mijn opnieuw in eigen kunnen ontwaakte hoop
Vandaag,
nu ik zo vrijelijk het woord liefde durf te gebruiken
treur ik uit schaamte
die wederom potsierlijke uitwerking van de zuivere gedachte
Ja, ik betreur,
mijn tranen van spijt
-ik sta erop
en bejubel
't onuitsprekelijke verlangen
niets anders te zijn
dan het aanvaarden van
wie ik ben en niet hoef te zijn
zaterdag 20 februari 2010
Londen
Iemand vertelde mij laatst een anekdote. Een man uit een land in Oost-Europa wilde zo graag de internationale conferentie in Londen bezoeken dat hij zijn auto verkocht om de reis naar de Engelse hoofdstad te kunnen bekostigen. Hij gaf zijn getuigenis en vervolgens zamelden de geestelijke leiders uit allerlei windstreken gaven bijelkaar waarmee hij bij wijze van spreken een nieuwe auto zou kunnen kopen. Of hij dat inderdaad gedaan heeft, weet ik niet.
Binnenkort ga ik een paar dagen naar Londen naar dezelfde conferentie. Ik hoef geen auto te verkopen. Ik verblijf in een redelijk luxe accomodatie dicht bij de kerk waar de lezingen gehouden worden. Mijn kostje is letterlijk al gekocht; de dagelijkse maaltijden ter plekke zijn via internet al gereserveerd. De Britse ponden hoef ik slechts nog maar op te halen.
De Oosteuropese autoverkoper getuigde van een sterk geloof. Ik ga naar de wereldstad op zoek naar hetzelfde geloof.
Binnenkort ga ik een paar dagen naar Londen naar dezelfde conferentie. Ik hoef geen auto te verkopen. Ik verblijf in een redelijk luxe accomodatie dicht bij de kerk waar de lezingen gehouden worden. Mijn kostje is letterlijk al gekocht; de dagelijkse maaltijden ter plekke zijn via internet al gereserveerd. De Britse ponden hoef ik slechts nog maar op te halen.
De Oosteuropese autoverkoper getuigde van een sterk geloof. Ik ga naar de wereldstad op zoek naar hetzelfde geloof.
vrijdag 19 februari 2010
Druk
Ik kan mij druk maken. Er is altijd wel een hoger doel na te streven. Ergens voor gaan lag mij zeer. Of het nu een wandeling betreft, dan zal het een fikse wandeling zijn. Of als er een werk verricht dient te worden, dan deed ik dat voor meer dan honderd procent. Eigenlijk is dat geen gave maar een gebrek.
Nu is alles anders. Als vier kinderen om mij heen springen, dan kan ik mij nog zo druk maken over het hogere of over het dagelijkse werk, ik kan het maar beter terzijde leggen. Hoe doen de wereldleiders het? Zouden er daarom kloosterordes zijn? Het gaat mij niet goed af, de combinatie van kinderen met een werkplan of een andere hogere gedachte.
En toch, leg ik de neiging tot die mijmering maar niet aan de kant. De mooie droom, ik blijf hem koesteren. Ik leer het maar niet af te ambiëren.
Al vergeet ik wel. Ik vergeet gewoonweg wat ook alweer het mooie streven was voor vandaag. En dan is het misschien ook wel weer een zaligheid, dat het gebrek aan tijd mijn gebrek aan visionair geheugen verhult.
Nu is alles anders. Als vier kinderen om mij heen springen, dan kan ik mij nog zo druk maken over het hogere of over het dagelijkse werk, ik kan het maar beter terzijde leggen. Hoe doen de wereldleiders het? Zouden er daarom kloosterordes zijn? Het gaat mij niet goed af, de combinatie van kinderen met een werkplan of een andere hogere gedachte.
En toch, leg ik de neiging tot die mijmering maar niet aan de kant. De mooie droom, ik blijf hem koesteren. Ik leer het maar niet af te ambiëren.
Al vergeet ik wel. Ik vergeet gewoonweg wat ook alweer het mooie streven was voor vandaag. En dan is het misschien ook wel weer een zaligheid, dat het gebrek aan tijd mijn gebrek aan visionair geheugen verhult.
woensdag 17 februari 2010
Letters in de lucht
'More than words', 'Meer dan dominee' en 'Vader van vier' zijn het dus niet geworden. Al dagen loop ik rond met tal van mogelijke titels voor mijn weblog. Tot Karin vanmiddag opkeek naar de stralend blauwe lucht en vogels zag die hoog boven ons hoofd al vliegend letters maakten in de lucht.
Abonneren op:
Posts (Atom)