Heerlijk is het om aan het water te zitten. Deze ontboezeming is geen novum, maar daarom niet minder ontdekkend. Enkel en alleen het zand waar een hand gedachteloos doorheen woelt. Het komen en gaan van het zeewater met een onverdrotenheid die nadien nog nagalmt. Het weblog heb ik lettersindelucht genoemd, het zou ook schattenvandezee kunnen heten. Jessie, mijn dochter verzamelt met typisch Oosterse verzamelwoede de schelpen van het strand; ongeacht grootte of kleur ze verdwijnen in de plastic zak.
De vuurtoren is weliswaar in de mist verdwenen maar de herinnering aan haar lichtval is nog navoelbaar. Ergens op het vakantiepark staat een overzichtskaart met scheepswrakken die mogelijk voor het bestaan van de vuurtoren naar de zeebodem verdwenen zijn. Ze liggen ergens in de directe omgeving. Het water en de huidige melkachtige mist dekken hen toe.
We staan op het noordelijke puntje van Texel en dat voelt goed. Ver weg van de druk van het werk voel ik mij weer als de mens die ik vroeger meer was. Morgen wacht de terugreis. Aanstaande zondag spreek ik in de kerk eveneens over teruggaan. De berg afdalen, terug naar Egypte gaan... Zij die teruggingen, gingen met God. Hoe ga ik zelf terug?
Mijn dochter neemt haar schelpen mee. Als je ze tegen je oor houdt, hoor je de zee, zeg ik haar. De zee gaat met haar mee. Zogezegd het is geen novum. Maar daarom niet minder waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten