IJdelheid der ijdelheden. Onder de vele dingen die zich rondom mij voordoen meen ik een drang tot ijdelheid te herkennen. Mensen die spreken over de mogelijkheden tot verandering en succes. Mannen die zich opdoffen in pak en hullen in de geur van Tabac. Het menselijke in al zijn facetten is ook mij helaas niet vreemd. Grote kans dat dit webloggerig en tobberig geschrijf een voorbeeld is van dezelfde ijdelheid die ik zo graag uit de weg ga.
Beschouw ik de gedachte nader dan hoef ik het besef echter niet als somber te zien, maar eerder verhelderend. De Prediker stelde al eeuwen hiervoor vast dat velerlei zaken onder de zon zijn als het najagen van wind, lucht en leegte. Wat te doen?
Er blijft zoveel over: geniet van de goede maaltijd met vrienden en familie, geniet van de vrouw van je jeugd, een boek, een film, een prachtige zon...Gods knipogen. Carpe diem!
Nog een ijdele gedachte toe voor vandaag: een gedichtje dat eindigt met een verlossende gedachte.
Vandaag
Vandaag treur ik om
mijn wederom verbroken belofte
en uiteengespatte ideaal
mijn en toch te hebben gefaald
Vandaag betreur ik
zoals ik al lang niet meer treurde
de hoop die mijn zo gewillige ik, besloop
mijn opnieuw in eigen kunnen ontwaakte hoop
Vandaag,
nu ik zo vrijelijk het woord liefde durf te gebruiken
treur ik uit schaamte
die wederom potsierlijke uitwerking van de zuivere gedachte
Ja, ik betreur,
mijn tranen van spijt
-ik sta erop
en bejubel
't onuitsprekelijke verlangen
niets anders te zijn
dan het aanvaarden van
wie ik ben en niet hoef te zijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten