Ik kan mij druk maken. Er is altijd wel een hoger doel na te streven. Ergens voor gaan lag mij zeer. Of het nu een wandeling betreft, dan zal het een fikse wandeling zijn. Of als er een werk verricht dient te worden, dan deed ik dat voor meer dan honderd procent. Eigenlijk is dat geen gave maar een gebrek.
Nu is alles anders. Als vier kinderen om mij heen springen, dan kan ik mij nog zo druk maken over het hogere of over het dagelijkse werk, ik kan het maar beter terzijde leggen. Hoe doen de wereldleiders het? Zouden er daarom kloosterordes zijn? Het gaat mij niet goed af, de combinatie van kinderen met een werkplan of een andere hogere gedachte.
En toch, leg ik de neiging tot die mijmering maar niet aan de kant. De mooie droom, ik blijf hem koesteren. Ik leer het maar niet af te ambiëren.
Al vergeet ik wel. Ik vergeet gewoonweg wat ook alweer het mooie streven was voor vandaag. En dan is het misschien ook wel weer een zaligheid, dat het gebrek aan tijd mijn gebrek aan visionair geheugen verhult.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten