Texel

Heerlijk is het om aan het water te zitten. Deze ontboezeming is geen novum, maar daarom niet minder ontdekkend. Enkel en alleen het zand waar een hand gedachteloos doorheen woelt. Het komen en gaan van het zeewater met een onverdrotenheid die nadien nog nagalmt. Het weblog heb ik lettersindelucht genoemd, het zou ook schattenvandezee kunnen heten. Jessie, mijn dochter verzamelt met typisch Oosterse verzamelwoede de schelpen van het strand; ongeacht grootte of kleur ze verdwijnen in de plastic zak.
De vuurtoren is weliswaar in de mist verdwenen maar de herinnering aan haar lichtval is nog navoelbaar. Ergens op het vakantiepark staat een overzichtskaart met scheepswrakken die mogelijk voor het bestaan van de vuurtoren naar de zeebodem verdwenen zijn. Ze liggen ergens in de directe omgeving. Het water en de huidige melkachtige mist dekken hen toe.
We staan op het noordelijke puntje van Texel en dat voelt goed. Ver weg van de druk van het werk voel ik mij weer als de mens die ik vroeger meer was. Morgen wacht de terugreis. Aanstaande zondag spreek ik in de kerk eveneens over teruggaan. De berg afdalen, terug naar Egypte gaan... Zij die teruggingen, gingen met God. Hoe ga ik zelf terug?

Mijn dochter neemt haar schelpen mee. Als je ze tegen je oor houdt, hoor je de zee, zeg ik haar. De zee gaat met haar mee. Zogezegd het is geen novum. Maar daarom niet minder waar.

IJdelheid

IJdelheid der ijdelheden. Onder de vele dingen die zich rondom mij voordoen meen ik een drang tot ijdelheid te herkennen. Mensen die spreken over de mogelijkheden tot verandering en succes. Mannen die zich opdoffen in pak en hullen in de geur van Tabac. Het menselijke in al zijn facetten is ook mij helaas niet vreemd. Grote kans dat dit webloggerig en tobberig geschrijf een voorbeeld is van dezelfde ijdelheid die ik zo graag uit de weg ga.
Beschouw ik de gedachte nader dan hoef ik het besef echter niet als somber te zien, maar eerder verhelderend. De Prediker stelde al eeuwen hiervoor vast dat velerlei zaken onder de zon zijn als het najagen van wind, lucht en leegte. Wat te doen?
Er blijft zoveel over: geniet van de goede maaltijd met vrienden en familie, geniet van de vrouw van je jeugd, een boek, een film, een prachtige zon...Gods knipogen. Carpe diem!


Nog een ijdele gedachte toe voor vandaag: een gedichtje dat eindigt met een verlossende gedachte.

Vandaag


Vandaag treur ik om
mijn wederom verbroken belofte
en uiteengespatte ideaal
mijn en toch te hebben gefaald


Vandaag betreur ik
zoals ik al lang niet meer treurde
de hoop die mijn zo gewillige ik, besloop
mijn opnieuw in eigen kunnen ontwaakte hoop


Vandaag,
nu ik zo vrijelijk het woord liefde durf te gebruiken
treur ik uit schaamte
die wederom potsierlijke uitwerking van de zuivere gedachte


Ja, ik betreur,
mijn tranen van spijt
-ik sta erop
en bejubel
't onuitsprekelijke verlangen
niets anders te zijn
dan het aanvaarden van
wie ik ben en niet hoef te zijn

Londen

Iemand vertelde mij laatst een anekdote. Een man uit een land in Oost-Europa wilde zo graag de internationale conferentie in Londen bezoeken dat hij zijn auto verkocht om de reis naar de Engelse hoofdstad te kunnen bekostigen. Hij gaf zijn getuigenis en vervolgens zamelden de geestelijke leiders uit allerlei windstreken gaven bijelkaar waarmee hij bij wijze van spreken een nieuwe auto zou kunnen kopen. Of hij dat inderdaad gedaan heeft, weet ik niet.

Binnenkort ga ik een paar dagen naar Londen naar dezelfde conferentie. Ik hoef geen auto te verkopen. Ik verblijf in een redelijk luxe accomodatie dicht bij de kerk waar de lezingen gehouden worden. Mijn kostje is letterlijk al gekocht; de dagelijkse maaltijden ter plekke zijn via internet al gereserveerd. De Britse ponden hoef ik slechts nog maar op te halen.

De Oosteuropese autoverkoper getuigde van een sterk geloof. Ik ga naar de wereldstad op zoek naar hetzelfde geloof.

Druk

Ik kan mij druk maken. Er is altijd wel een hoger doel na te streven. Ergens voor gaan lag mij zeer. Of het nu een wandeling betreft, dan zal het een fikse wandeling zijn. Of als er een werk verricht dient te worden, dan deed ik dat voor meer dan honderd procent. Eigenlijk is dat geen gave maar een gebrek.

Nu is alles anders. Als vier kinderen om mij heen springen, dan kan ik mij nog zo druk maken over het hogere of over het dagelijkse werk, ik kan het maar beter terzijde leggen. Hoe doen de wereldleiders het? Zouden er daarom kloosterordes zijn? Het gaat mij niet goed af, de combinatie van kinderen met een werkplan of een andere hogere gedachte.

En toch, leg ik de neiging tot die mijmering maar niet aan de kant. De mooie droom, ik blijf hem koesteren. Ik leer het maar niet af te ambiëren.

Al vergeet ik wel. Ik vergeet gewoonweg wat ook alweer het mooie streven was voor vandaag. En dan is het misschien ook wel weer een zaligheid, dat het gebrek aan tijd mijn gebrek aan visionair geheugen verhult.

Letters in de lucht

'More than words', 'Meer dan dominee' en 'Vader van vier' zijn het dus niet geworden. Al dagen loop ik rond met tal van mogelijke titels voor mijn weblog. Tot Karin vanmiddag opkeek naar de stralend blauwe lucht en vogels zag die hoog boven ons hoofd al vliegend letters maakten in de lucht.