Nooit meer alleen

De bovenstaande titel is de titel van een prachtig opwekkingslied van al weer een paar jaar geleden. Geregeld bulderen wij dit lied in de auto mee (ik wat minder; ik ben niet zo goed in teksten uit mijn hoofd opzeggen).
Er is een meisje die dit lied haast de gehele dag door zingt: Jade. Mooi vind ik het, dat uitgerekend zij zich deze woorden eigen heeft gemaakt. Uberhaupt gaat het spreken haar steeds beter af. Zo is maar weer aangetoond dat de taalontwikkeling op de hechting volgt. Wat het laatste betreft zit het wel goed. Ze is een leuk meisje, pittig en grappig.

De kinderen hebben de eerste schoolweek er al weer op zitten. Ze lijken allemaal goed en wel op hun plekje aangekomen. Jessie heeft de meeste veranderingen te verwerken. Nieuwe klas, andere leerlingen, een andere juf erbij, en een andere locatie. Maar hoewel ze verlegen is, is ze ook erg dapper.
Nog een paar maanden en dan gaan we naar Korea. De kinderen hebben allemaal een tas van de Action en de reis is geboekt. Er is nog wel onzekerheid over de verblijfplaats in Seoul. Maar, God zal ook hier in voorzien.

Wie zullen we allemaal gaan ontmoeten in de geboortestad van Jonah?

Vasthouden

De laatste tijd loop ik met een zwaar gevoel rond. Het heeft te maken met mijn kerkenwerk. De grondgedachte die me trouw vergezelt is: Hoe lang blijft de kerk nog houdbaar in zijn huidige vorm?
Natuurlijk draag ik aan de vaste contouren van dé kerk ook een steentje bij. Ik heb verandering gewenst en over gepredikt, maar ben toch ook zelf niet in staat gebleken de situatie vooralsnog te verbeteren.

Ik constateer naast andere emoties vooral verdriet. Dit is dus het lijden aan de kerk... Jaren geleden pleitte ik voor verandering, droeg ideeën aan. Frank en vrij liep ik voor de troepen en de muziek uit. Er kwamen echter niet alleen positieve reacties op. Uiteindelijk kregen deze boodschappers de overhand. Helaas blijven die me juist zo lang bij en pleiten ze mij ook niet vrij.

ik ben net een trillend blad
een blaadje opgestoven in de wind
opgejaagd, draaiend in cirkels
tot ik neerval,
en wederom opgeworpen
rusteloos rust zoek

Bij de gedachte aan een eenvoudig blad op de grond; waar een mens zich al druk over kan maken, moet ik aan de kerkvader denken. Augustinus van Hippo zegt dat wij hiertoe zijn gemaakt, dat ons hart onrustig is tot het rust vindt bij God.
Steeds weer die beweging maken: opgeworpen om dan ook te verlangen naar God. Ja, in de beweging van de wind, het heen en weer slingeren op de levenszee, de essentie ontdekken dat de werkelijke vrede bij Hem en Hem alleen is.
Ben je in bedrijf zie je de zin ervan niet in... Heb je het door, denk je... weet je het steeds minder.

De kerk zal mogelijk in zijn huidige vorm op enkele plaatsen nog wel enige tijd overleven, maar in ieder geval zal de vrede bij God de zondvloed (vandaag over Noach mogen spreken) die zich van een mens meester kan maken, de mens doen overleven. Ja, toch, Heer?! U, die roept, U bent toch getrouw?

Het is even wonderlijk stil in huize Hübbers. De jongens zitten op de kamer een muziekje te draaien (met koptelefoon) en stripboekjes te lezen. De meisjes slapen.
Ach, ja die gezichten als ik 's avonds de ronde doe behoren wel tot de mooiste dagelijkse zegeningen van God, die het leven de moeite waard maken. Daar kan geen onbezette stoel in de kerkdienst tegenop! Laat ik me onder andere daar maar aan vasthouden. Tel de andere zegeningen ook maar...

Wens

Het is geen stille dag vandaag. De zon schijnt uitbundig over Zeewolde heen. Bloemen en scheuten schieten omhoog. De Schepper leeft!

De kinderen hebben hun vakantiewensen bij ons ingediend:

ijsje eten bij de Prego (Jonah)
tennissen met pappa en mamma (Job)
taart bakken met pappa (Jessie)
zwemmen (Jade)

Nu dat moet toch kunnen lukken. En het weer werkt prima mee. Volgende week heb ik zelf sinds lange tijd officieel een weekje vrij. Ik moet nog wel even mijn draai vinden en wensen bijstellen. Vliegen naar de zon en de zee; een week op een onbewoonbaar eiland; eindeloos fietsen, wandelen ... Ik kan nog wel wat leren van de kinderen. 's Morgens een uurtje langer kunnen liggen, is ook al erg mooi.

Hierbij een fragment uit een gedicht (gisteren geschreven).
Toen ik het Karin voorlas dacht ze dat ik dronken was van wijn, terwijl het nog Pinksteren moet worden dit jaar.

oe bin mi schepperd
oe hep mi maokt
oe wil mi nie droev' sien nie
oe wil mi viere maoke
e gluk sien

oe sal ek na gaon
ok lop ek tuer e tal
meh dek duister
ek sal Oe nie los loat nie

Vraag me niet welke taal ik hier bezig: een combinatie van Limburgs (mijn roots) en Zuid-Afrikaans? Ik verlang naar Pinksteren, blijkbaar.

Surrogaat

Voor sommigen lijkt het toch niet echt wat wij doen. Al sta je bij het schoolhek, pendel je heen en weer tussen sportvereniging en zwembad. Al geef je troost bij tegenslag of wek je hen 's morgens voor het ontbijt. Het is voor sommigen toch niet echt wat je doet. Het blijft surrogaat. Althans zo beleef ik het wel eens bij momenten. Het tekent schril af bij de natuurlijke gang van zaken. De gang zoals het hoort. De vanzelfsprekende manier van geboren worden en opgroeien. Op elkaar lijken of juist niet.
En al ga je enthousiast en zwoegend met de groep van natuurlijke ouders op. Je blijft vreemd: zo'n combinatie is niet gewoon voor ons, hoor. Vergeet dat niet. Eigenlijk boezemen jullie ons angst in: mislukking, dromen die niet uitkomen of zoiets...
Door de meesten gedoogd, moet je het vooral niet te gek willen maken. Low-level en low-profile alstublieft. Niet teveel opvallen tussen de vanzelfsprekende moeders en vaders, want anders laten wij jullie voelen hoe vreemd jullie ons eigenlijk zijn.

Ach, hoe zou het voor mijn kinderen zijn (let op de bezitsvorm! in deze zin)? Ik heb er soms wel een idee van...

The Social Network

Zojuist the Social Network gereserveerd bij de door mij zo hoog aangeschreven Flevolandse Bibliotheek. De film over de ontstaansgeschiedenis van Facebook.

Ja. Wat bezielt mij, eigenlijk? Ik blog, twitter en facebook (dus ook inmiddels).
Die drie en de meeste van deze... dat weet ik nog niet.
Terwijl ik meer de trekken van een digibeet heb en blijf worstelen met de innerlijke schrijver die mij beticht van ijdelheid en leegte, zet ik desondanks koene stappen op de sociale medialadder.

Zou het te maken hebben, met de tekst op het agendablaadje dat ik vanmiddag terugvond? De kerkenwerkagenda voor dit jaar had ik net aangeschaft en bekladde het vervolgens ondanks zijn maagdelijke staat met de hieronder staande gedachte:

ik hou van dit blad
ze staat er zo schoon bij
zo zonder regel en tijd
zo zonder wachten
of doorhaling

ik heb het met de leegte
naar nu blijkt
dus niet lang uitgehouden
ik heb geschreven
waar het nu dus op staat

toch hou ik van dit blad
er staat naam'lijk geschreven
opdat wie dit leest weet
dat eerst mijn niets is geweest

Roze sandaaltjes en een jurk

r

Alleen een jurkje en roze sandaaltjes
Zo kwam ze bij ons
En... met een sterke wil om te overleven
Om die sandaaltjes vast te houden
Om niet nog eens te verliezen

Zo is het begonnen

En hoe ze voorzichtig richting het hotelbed schoof
Ze er half op ging liggen
Een meter van mij vandaan

Want het babybedje was te eng

Hoe ze toen haar loflied zong op haar sandaaltjes in de hand
Ze mocht ze aanhouden in bed

Nog heel lang

Tot ze zich aan iets anders begon vast te houden
Voorzichtig en met verzet
Tot haar sterke willetje als een boom zich omboog

Ze zich nu lachend in mama's armen werpt

en soms in de mijne

Nu

Straalt ze
Deelt rijstkorrels en koek
Met haar zus een kamer en playmobiel in één doos
China en Oosterse schoonheid

De roze sandaaltjes liggen in een doos op zolder
Geborgen tot wij het kunnen delen met haar

Hoe ze kwam met alleen twee roze sandaaltjes en een jurk

Geef mij

geef mij een vleugelslag
takken bladeren

geef mij een nest
op een hoogte
onder een uitsteeksel

geef mij een luchtruim
een trektocht en een drang
en ik zal verder kunnen gaan

Forever young

Waarom doe ik wat ik doe? Waarom zijn we bijvoorbeeld voor de vijfde keer in een adoptieprocedure gestapt? Eerlijk gezegd, kan ik er geen eenduidig antwoord op geven. De een houdt zich bezig met salsa. De ander verzamelt modeltreintjes. Nou ja, ik 'verzamel' dus blijkbaar adoptiekinderen.
Zo zit het natuurlijk niet. Er is geen sprake van verzamelwoede of zoiets dergelijks. Dat is meer iets van vroeger. Lp's, c.d's. Nee, die tijd van neuzen bij de platenboer in Utrecht, op de Oudegracht is voorbijgegaan. En nee, ik heb ook geen last van ridderlijke gevoelens om via de adoptieweg de wereld te verbeteren. Nee, het komt gewoon zo. Het komt op mijn weg. Van het een komt blijkbaar het ander. Of ... ligt het toch anders?

Laatst fietste ik terug van school. Een kind uit 'mijn verzameling' was naar school gebracht en ik fietste huiswaarts. Ik vroeg mijzelf al fietsend af: hoeveel jaar komen er eigenlijk nog dat de kinderen op de basisschool (mogen) zitten? Tien jaar... (ik rekende de vijfde in spé voor het gemak even mee).
Mijn hart sloeg er een tel van over. Dit laatste kan ook komen door de ijzige kou van die dag. Er was die dag ook een stuk tussen thuis en school met venijnige tegenwind. Die stukken heb je wel eens. Die stukken heb je overal. Ze rimpelen het water alleen maar, zei een bijzonder positief mens mij eens. Maar al mijmerend en voortploegend op de pedalen kwam toch ook weer die vermaledijde waaromvraag naar boven. Waarom doe ik dit? Vragen die bij tegenwind wel eens willen opspelen, als duveltjes uit die bekende doosjes.

Toen ik de bocht inging en de wind voelde veranderen versnelde ik haast automatisch. Die stukken heb je er ook bij. Zomaar ineens. Die stukken heb je overal. Maar mijn gedachten hielden desondanks even halt. Eigenlijk is het toch wel heel grappig. Ben ik bijna zestig, kalend en grijzend, zit ik nog met kinderen op de basisschool. Ha, ha, ha. Ooit wel eens zoiets grappigs gehoord?

Forever young, I want to be, forever young... wie zong dat ook alweer? Hoe heette die groep ook al weer uit mijn blijkbaar niet zo lang geleden vervlogen jeugd?