De letter S.

Speciale diensten houden me bezig. Zoals morgen dan komen er tegen de honderd brugklasleerlingen uit Almere naar de kerkdienst. Ik voel de verantwoordelijkheid al weken drukken. Al tracht ik het pauselijke advies ter harte te nemen. Paus Johannes XXIII kon niet slapen vanwege de herderlijke zorgen omtrent zijn Kerk. Tot hij zich omdraaide en bad: 'Heer, het is uw kudde'.

Temidden van de drukte mag ik ook nog eens voorzichtige stapjes doen op het plaatselijke politieke toneel. Namens de ChristenUnie ben ik verbonden aan de Commissie Onderwijs en Welzijn. De eerste fractievergadering afgelopen dinsdag was erg leuk om te doen. Nu nog debatteren en niet wollig spreken, maar alert en vlot mijn punt maken...
Voor een dominee als ik nog wel een opgave.

Terwijl ik dit schrijf verpoos ik aan een van de zeldzame oases in huize Hübbers (moeders is op jacht naar sneeuwboots; de kids houden elkaar bezig upstairs) en luister naar de eerste cd van Psalmen voor Nu: Totdat het veilig is. Ik zie nu al uit naar de andere cd's.
Morgen wil ik de jongelui hiervan de moderne uitvoering van psalm 13o laten horen. M.W. Smith komt trouwens met 'Healing rain' ook langs. Verder interview ik verschillende gemeentleden over wat hen drijft en delen we chocoladeletters uit bij de uitgang met de letter S. De letter staat misschien voor sommigen voor de kerk is saai of (wie weet) super...
Hij staat toch vooral voor de kerk is van de Saviour.

Soms verlang ik zo intens naar het waarlijk zuivere water van de Zoon van God.
Als u even terugleest: ik heb een paar gedichtjes van vroeger uit een van de schriftjes op het net geplaatst. En intussen zingt Roeland Smith (zoon van een bevriende dominee): 'Mijn God, mijn God heeft mij geantwoord.'

Opstanding

dreigde ik te verdwijnen
in het eindeloos rimpelloze
verdoemd tot het eeuwig gedimde
dreigde de storm geluwd en getemd
tot doodse stilte te verworden
om en in mij onontwijkbaar

wentelt u de steen
gooit u zich in mij op
tot de Verrezene
stort u zich over mij uit
als geestrijk water
belijd ik u als de Heer die leeft
en ik adem u in
voor eeuwig en eeuwig

Kom

dat ik ooit zo verlangen kon
wensen, een lied zingen kon
bidden Heer: Kom, Heer kom,
maranatha, maranatha

(Refrein)
voor de vloed, kom
voor de nacht kom
voor de koude winter, kom
de lange wacht, kom
Geest van God, kom

dat ik ooit zo veranderen kon
het van u verwachten kon
dat u weer komt, Heer, kom
met spoed Heer, maranatha

(Refrein)

Kerkje

Bij een Zweeds kerkje in oktober 2010. Nu een mooie herinnering. Geen zorgen rondom werk, of gezin. Ruimte om te dromen en te poseren. Het kerkje ontvangt op zondag niet veel mensen. Het Zangkoor dat hier soms zingt is bij wijze van spreken groter. Ook hier wordt geploeterd en verkondigd. Ook hier is Hij erbij. Het kruis zegt het toch...

Advent

Wachten loutert. Althans dat zeggen mensen die het hoogstwaarschijnlijk kunnen weten. Ik kan het soms nazeggen, maar meestal niet.
Stilstaan, nietsdoen, kijken en luisteren. Wachten op een nieuwe bestemming. Op wind in het zeil. Ergens zie ik naast het drukke bewegen in mijn leven ook steeds die wacht.
Als kind zag ik sterk uit naar de toekomst. Het kon mij niet snel genoeg gaan. En later tijdens gesprekken en ontmoetingen zag ik uit naar nieuwere en interessantere ervaringen. Nu zie ik dat anders.

Wachten is tijdnemen. Zoals gisteren. Die ene jongeman uit Ghana. Hij maakt schoon in de kerk. Wat een bijzondere jongen. Hij is twee jaar in Nederland. Het schoonmaken in de kerk is het enige werk dat hij doet. Wat een prachtige jongeman en zo ver van zijn land. Intussen wachtte ik op de volgende afspraak, maar het gesprek met hem was veel belangrijker dan het komende. Eigenlijk wilde ik hem meenemen. En dat heb ik dan ook gedaan.

Wachten is toch ook uitzien. In de kerk en thuis worden kaarsen ontstoken, als teken van verwachting. Als uitzien naar... Maar het wachten is geen wachten op het komende. Het wachten mag ook een herontdekking zijn van wat er ergens nog is. Iets dat verloren was en door te zoeken opnieuw naar boven komt. Het gebeurt. Soms gewoon door het moment vertrouwen te geven. Het hier en nu. Het wachten is geen wachten maar ... zijn.

Gisteren heb ik samen met andere vrijwilligers ballonnen opgehangen aan deuren. Ze zaten herhaaldelijk in de knoop vanwege de harde wind. Zo worstelden wij. Eigenlijk zag ik het niet meer zitten en had ik de neiging niet langer te wachten. Wie doet dit nu? Ik ben een volwassen man, gehuwd en een positie. Laat het toch zitten en ga verder. Die innerlijke stem die ken ik maar al te goed.
Gelukkig liep ik niet alleen. Ik weet niet wat er in mijn collega ballonnenophanger rondging, maar we gingen toch maar door.

En zie, de wind die de touwtjes in de war bracht, hielp ze ook uit de knoop.
Althans dat geloof ik toch.