Advent

Wachten loutert. Althans dat zeggen mensen die het hoogstwaarschijnlijk kunnen weten. Ik kan het soms nazeggen, maar meestal niet.
Stilstaan, nietsdoen, kijken en luisteren. Wachten op een nieuwe bestemming. Op wind in het zeil. Ergens zie ik naast het drukke bewegen in mijn leven ook steeds die wacht.
Als kind zag ik sterk uit naar de toekomst. Het kon mij niet snel genoeg gaan. En later tijdens gesprekken en ontmoetingen zag ik uit naar nieuwere en interessantere ervaringen. Nu zie ik dat anders.

Wachten is tijdnemen. Zoals gisteren. Die ene jongeman uit Ghana. Hij maakt schoon in de kerk. Wat een bijzondere jongen. Hij is twee jaar in Nederland. Het schoonmaken in de kerk is het enige werk dat hij doet. Wat een prachtige jongeman en zo ver van zijn land. Intussen wachtte ik op de volgende afspraak, maar het gesprek met hem was veel belangrijker dan het komende. Eigenlijk wilde ik hem meenemen. En dat heb ik dan ook gedaan.

Wachten is toch ook uitzien. In de kerk en thuis worden kaarsen ontstoken, als teken van verwachting. Als uitzien naar... Maar het wachten is geen wachten op het komende. Het wachten mag ook een herontdekking zijn van wat er ergens nog is. Iets dat verloren was en door te zoeken opnieuw naar boven komt. Het gebeurt. Soms gewoon door het moment vertrouwen te geven. Het hier en nu. Het wachten is geen wachten maar ... zijn.

Gisteren heb ik samen met andere vrijwilligers ballonnen opgehangen aan deuren. Ze zaten herhaaldelijk in de knoop vanwege de harde wind. Zo worstelden wij. Eigenlijk zag ik het niet meer zitten en had ik de neiging niet langer te wachten. Wie doet dit nu? Ik ben een volwassen man, gehuwd en een positie. Laat het toch zitten en ga verder. Die innerlijke stem die ken ik maar al te goed.
Gelukkig liep ik niet alleen. Ik weet niet wat er in mijn collega ballonnenophanger rondging, maar we gingen toch maar door.

En zie, de wind die de touwtjes in de war bracht, hielp ze ook uit de knoop.
Althans dat geloof ik toch.