Pelgrims

Ik heb het altijd al voor Jonah gewenst: een dag met andere Koreaanse kinderen. Afgelopen zaterdag was het dan zover: een middag met andere adoptieouders en hun Koreaanse kinderen in de Pelgrimskerk in Amsterdam. De dag was een groot succes.
Het begon al goed met het zien van vliegtuigen ('Kijk, pap de KLM') die vlak boven onze hoofden landden of opstegen; volgens Job om de 60 seconden. Vliegtuigen zijn voor onze kinderen als vogels die tussen hun twee landen vliegen.
Jonah en Job gingen meteen naar de Tae-Kwon-do workshop. Jonah had zijn pak meegenomen met de gele band. Hij mocht een Tul voordoen. Daarna ging ik met Job en Jessie Kimbap (soort sushie) maken. Vervolgens aten zij ze ook bijna allemaal achter elkaar op.
Het slot van de middag vond ik heel speciaal. Een koor met louter Koreaanse vrouwen (uit Duitsland) zong een paar liederen, afgewisseld met een Koreaanse tenor en sopraan en een werkelijk indrukwekkende uitvoering van een studente van Rhapsody in Blue (Bm) van G. Gershwin. Al had ik de indruk dat de meeste kinderen de uitvoering wel wat lang vonden. Mij sprak de intensiteit en liefde aan die de uitvoerenden in hun bijdrage legden. Ze deden het voor de kinderen en hun ouders.
Tussendoor zagen we nog een presentatie van een familie die twee keer al in Zuid-Korea zijn geweest. Ja, daar dromen wij dus ook van...

Tenslotte was er een indrukwekkend moment. Terwijl, de Koreaanse vrouwen Arierang (Koreaans kinderlied) zongen, haalden zij de Koreaanse kinderen uit het publiek en dansten zij met hen. Jonah keek heel blij. Kortom, de middag voelde voor ons allen als thuiskomen.

Ook moest ik denken die middag aan de huidige spanningen tussen de twee Korea's. Het land is sinds de Tweede Wereldoorlog verscheurd. Hopelijk komt er geen oorlog.

Jagers en verzamelaars

Gisteren was ik samen met de jongens op stap. De dames winkelden in Batavia Stad - waar wij natuurlijk van gruwelden. Nee, wij gingen liever aan de rol...
Nou ja, in het museum nabij konden wij mannen niet veel kwaad aanrichten, hoor. Spelen met water was onze hoofdact. Toch was het gezellig met de mannen. Een boterhammetje met pakje melk ergens aan een tafeltje. De helden bij elkaar! Een bootje of hoedje vouwen van papier en intussen praten over wat wij mannen belangrijk vinden (de inhoud ervan blijft onder ons).
Een paar uur later werden we -toch ook wel weer prettig- herenigd met de vrouwen en gingen we weer op huis aan.

Ja, de meivakantie zit er bijna op. Eerlijk gezegd zag ik er enigzins tegenop, maar het is me 100% meegevallen. Ja, ik zal ze missen.
Maandag gaat het spul weer naar school en mogen we weer 'vroeg' opstaan. Dat is me trouwens een ritueel, zeg. Karin doet de kleren. Gelukkig. Kleren zijn niet mijn sterkste kant. Ik kan geen broek terugvinden in de kast. En de strijd om rokjes bij de dames verlies ik geheid, terwijl een broek misschien beter is, gezien de gevoelstemperatuur.
Soms ruim ik de was op, om Karin te ontlasten. Een klein probleem: ik kan maar steeds geen onderscheid maken wat van wie is...

Nu kook ik gelukkig graag. (Waarschijnlijk ook, omdat ik van eten hou.)
Dus blijft voor mij de taak over van het versterken van de inwendige mens. 's Morgens vroeg ziet dit er zo uit: bakjes vullen met fruit (of koek), de bekers met drinken, de verschillende tasjes klaarzetten, de tafel dekken, thee zetten, boterhammen smeren, melk in de bekers (met thee: de Chineze dames houden niet van koud en de jongens doen hier vrolijk aan mee)... Ik kan het bij wijze blindelings.

Ach, wij mannen moeten toch iets doen naast ons werk. Jagen is nu eenmaal verleden tijd. Al zou een hobby toch ook wel goed zijn. Of misschien weer de sport oppakken. Rennen? Zwemmen? Tennissen? Lange wandelingen doen? Graag! alleen nu nog gaan doen...
Af en toe als de mannen in het gezin eropuit is misschien ook wel een goed tegenwicht voor al die verzorgende taken die er dagelijks liggen.

Dak

We hebben plannen en stellen ons doelen. Een ervan is het bezoek aan Korea. Alleen hoe doe je dat? En wanneer doen we dat dan: doen we dat in de zomer of in de herfst. Gaan we met zijn allen of gaat Jonah met een van ons. Vragen die herhaaldelijk voorbijkomen zonder er direct antwoord op te krijgen.
Zo zijn er meer kwesties. Het huis is toch wel wat te klein voor zes mensen. Het onderwerp verhuizen komt afentoe langs. Geregeld liggen er brochures van niet te betalen nieuwbouwprojecten in de leesmand. Het is maar waar je het mee vergelijkt, natuurlijk. Voor menigeen zou ons huis een droomhuis zijn. Zeker na gisteren, trouwens. Want, ik heb de kamer gewit.
Ik moet denken aan die jongeman uit het vluchtelingenkamp in het Noorden van Kenia. Ik zag hem afgelopen zondagavond op televisie. Hij vertelde aan Paul Rosenmöller - die een reis door Afrika maakt - hoe trots hij was op zíjn huis. Waar ik een winderige, donkere hut zag met als dak een rafelig stuk doek, zag hij een huis voor hemzelf. 'Ik wil niet denken aan wat niet kan of wat ik niet heb. Dan word ik somber. Ik wil denken aan wat ik heb en wat ermee mogelijk is...'. Als ik deze woorden hoor, word ik stil.

Kortom, wat een rijkdom om met elkaar meivakantie te kunnen vieren. We hebben eten en drinken. We kunnen uitjes doen. En weer thuiskomen met een dak boven ons hoofd. Wat zou ik nog peinzen over meer of minder.

Ik zie wel uit naar een reis naar de landen van de kinderen.

Detail

Een tijdje geleden mocht ik met negen collega's optrekken. Elf weken lang deelden we lief en leed met elkaar van maandag tot donderdag.
We hadden groepsgesprekken, liepen stage bij psychriatrisch belaste mensen, volgden college én schilderden. Over dat laatste het volgende: over één schilderij was ik best tevreden. Het was een door mij geïnterpreteerd portret van koningin Esther. Volgens de beschouwers straalde zij aantrekkingskracht uit. Kijk, dat doet een mens toch goed...
Echter, de rest van mijn kunstwerken bevestigde het gebrek aan talent op het schildervlak. De makke met mij is dat ik de neiging heb om het gehele verhaal te vertellen. Ik constateer dit ook wel eens in mijn schrijven en spreken voor een groot gezelschap. Alsof ik het allemaal wil neerzetten. Terwijl, ik nu juist mag leren dat het detail meer zegt dan het gehele plaatje. Beter is het om in te zoomen op één of twee facetten dan op alles. Dus bij wijze van spreken, moet ik niet een foto willen maken van zowel de bergen als de zee, het vakantiehuisje en de medereizigers.

Eigenlijk wel zo bevrijdend!