We hebben plannen en stellen ons doelen. Een ervan is het bezoek aan Korea. Alleen hoe doe je dat? En wanneer doen we dat dan: doen we dat in de zomer of in de herfst. Gaan we met zijn allen of gaat Jonah met een van ons. Vragen die herhaaldelijk voorbijkomen zonder er direct antwoord op te krijgen.
Zo zijn er meer kwesties. Het huis is toch wel wat te klein voor zes mensen. Het onderwerp verhuizen komt afentoe langs. Geregeld liggen er brochures van niet te betalen nieuwbouwprojecten in de leesmand. Het is maar waar je het mee vergelijkt, natuurlijk. Voor menigeen zou ons huis een droomhuis zijn. Zeker na gisteren, trouwens. Want, ik heb de kamer gewit.
Ik moet denken aan die jongeman uit het vluchtelingenkamp in het Noorden van Kenia. Ik zag hem afgelopen zondagavond op televisie. Hij vertelde aan Paul Rosenmöller - die een reis door Afrika maakt - hoe trots hij was op zíjn huis. Waar ik een winderige, donkere hut zag met als dak een rafelig stuk doek, zag hij een huis voor hemzelf. 'Ik wil niet denken aan wat niet kan of wat ik niet heb. Dan word ik somber. Ik wil denken aan wat ik heb en wat ermee mogelijk is...'. Als ik deze woorden hoor, word ik stil.
Kortom, wat een rijkdom om met elkaar meivakantie te kunnen vieren. We hebben eten en drinken. We kunnen uitjes doen. En weer thuiskomen met een dak boven ons hoofd. Wat zou ik nog peinzen over meer of minder.
Ik zie wel uit naar een reis naar de landen van de kinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten