Een tijdje geleden mocht ik met negen collega's optrekken. Elf weken lang deelden we lief en leed met elkaar van maandag tot donderdag.
We hadden groepsgesprekken, liepen stage bij psychriatrisch belaste mensen, volgden college én schilderden. Over dat laatste het volgende: over één schilderij was ik best tevreden. Het was een door mij geïnterpreteerd portret van koningin Esther. Volgens de beschouwers straalde zij aantrekkingskracht uit. Kijk, dat doet een mens toch goed...
Echter, de rest van mijn kunstwerken bevestigde het gebrek aan talent op het schildervlak. De makke met mij is dat ik de neiging heb om het gehele verhaal te vertellen. Ik constateer dit ook wel eens in mijn schrijven en spreken voor een groot gezelschap. Alsof ik het allemaal wil neerzetten. Terwijl, ik nu juist mag leren dat het detail meer zegt dan het gehele plaatje. Beter is het om in te zoomen op één of twee facetten dan op alles. Dus bij wijze van spreken, moet ik niet een foto willen maken van zowel de bergen als de zee, het vakantiehuisje en de medereizigers.
Eigenlijk wel zo bevrijdend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten