Ik heb het altijd al voor Jonah gewenst: een dag met andere Koreaanse kinderen. Afgelopen zaterdag was het dan zover: een middag met andere adoptieouders en hun Koreaanse kinderen in de Pelgrimskerk in Amsterdam. De dag was een groot succes.
Het begon al goed met het zien van vliegtuigen ('Kijk, pap de KLM') die vlak boven onze hoofden landden of opstegen; volgens Job om de 60 seconden. Vliegtuigen zijn voor onze kinderen als vogels die tussen hun twee landen vliegen.
Jonah en Job gingen meteen naar de Tae-Kwon-do workshop. Jonah had zijn pak meegenomen met de gele band. Hij mocht een Tul voordoen. Daarna ging ik met Job en Jessie Kimbap (soort sushie) maken. Vervolgens aten zij ze ook bijna allemaal achter elkaar op.
Het slot van de middag vond ik heel speciaal. Een koor met louter Koreaanse vrouwen (uit Duitsland) zong een paar liederen, afgewisseld met een Koreaanse tenor en sopraan en een werkelijk indrukwekkende uitvoering van een studente van Rhapsody in Blue (Bm) van G. Gershwin. Al had ik de indruk dat de meeste kinderen de uitvoering wel wat lang vonden. Mij sprak de intensiteit en liefde aan die de uitvoerenden in hun bijdrage legden. Ze deden het voor de kinderen en hun ouders.
Tussendoor zagen we nog een presentatie van een familie die twee keer al in Zuid-Korea zijn geweest. Ja, daar dromen wij dus ook van...
Tenslotte was er een indrukwekkend moment. Terwijl, de Koreaanse vrouwen Arierang (Koreaans kinderlied) zongen, haalden zij de Koreaanse kinderen uit het publiek en dansten zij met hen. Jonah keek heel blij. Kortom, de middag voelde voor ons allen als thuiskomen.
Ook moest ik denken die middag aan de huidige spanningen tussen de twee Korea's. Het land is sinds de Tweede Wereldoorlog verscheurd. Hopelijk komt er geen oorlog.
Het begon al goed met het zien van vliegtuigen ('Kijk, pap de KLM') die vlak boven onze hoofden landden of opstegen; volgens Job om de 60 seconden. Vliegtuigen zijn voor onze kinderen als vogels die tussen hun twee landen vliegen.
Jonah en Job gingen meteen naar de Tae-Kwon-do workshop. Jonah had zijn pak meegenomen met de gele band. Hij mocht een Tul voordoen. Daarna ging ik met Job en Jessie Kimbap (soort sushie) maken. Vervolgens aten zij ze ook bijna allemaal achter elkaar op.
Het slot van de middag vond ik heel speciaal. Een koor met louter Koreaanse vrouwen (uit Duitsland) zong een paar liederen, afgewisseld met een Koreaanse tenor en sopraan en een werkelijk indrukwekkende uitvoering van een studente van Rhapsody in Blue (Bm) van G. Gershwin. Al had ik de indruk dat de meeste kinderen de uitvoering wel wat lang vonden. Mij sprak de intensiteit en liefde aan die de uitvoerenden in hun bijdrage legden. Ze deden het voor de kinderen en hun ouders.
Tussendoor zagen we nog een presentatie van een familie die twee keer al in Zuid-Korea zijn geweest. Ja, daar dromen wij dus ook van...
Tenslotte was er een indrukwekkend moment. Terwijl, de Koreaanse vrouwen Arierang (Koreaans kinderlied) zongen, haalden zij de Koreaanse kinderen uit het publiek en dansten zij met hen. Jonah keek heel blij. Kortom, de middag voelde voor ons allen als thuiskomen.
Ook moest ik denken die middag aan de huidige spanningen tussen de twee Korea's. Het land is sinds de Tweede Wereldoorlog verscheurd. Hopelijk komt er geen oorlog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten