Het klinkt niet alleen vreemd, het is ook vreemd om juist niet op mijn eigen waarneming te vertrouwen. Hoe lang is het geleden dat ik de regie uit handen gaf?
Soms gebeurt het gewoon. Dan overkomen de omstandigheden een mens zoals rovers en piraten. Niet altijd, maar niet weinig toch bemerkte ik dat in die omstandigheden ook kansen zijn op ontmoetingen met Barmhartige Samaritanen en engelen van God. Dan blijken er valschermen op je rug te zijn.
Een gezonddenkend mens moet wel iets overwinnen om zichzelf over te geven aan een ander. Toch doen we dat voortdurend. In de bus vertrouw ik erop dat de chauffeur zijn bus besturen kan en de weg weet. En als de kinderen de hoek omgaan op weg naar school en zonder mij de weg vervolgen, zal ik hen wel moeten laten gaan en erop vertrouwen dat de omgeving veilig genoeg is om niet te hoeven ingrijpen. Al ben ik wel eens stilletjes achter hen de hoek mee omgegaan om hen van verre te bespieden, moet dit geen patroon worden.
Augustinus spreekt in zijn Confessiones over de sprong in het geloof. De Vader zal je echt wel opvangen, zegt hij. Zo is de aard van God. Hij laat geen mens verloren gaan. Geef je maar over. Toe maar. Spring maar van de hoge...
Bij het parachutespringen heb ik begrepen dat de springer de sprongen bijhoudt. Een gelovige is in zekere zin een parachutespringer die zijn sprongen bijhoudt. Hoe lang is het echter geleden dat ik gesprongen heb? Het behoort tot de 'corebusiness' van de gelovige dat hij zich overgeeft en stappen doet in geloof. Ja, toch? Of is dat overdreven? Misschien moet ik er niet te lang over nadenken...
Wanneer was ook al weer mijn laatste sprong?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten