'Departures' heet de mooie Japanse film, die ik laatst zag. Het gaat over een cellist die in plaats van muziek te maken in het weinig gewaardeerde vak van de doden afleggen terecht komt. De film kreeg een Oscar voor de beste buitenlandse film en mijns inziens terecht. De voormalige cellist heeft zijn vader al enige tijd niet gezien en hij draagt een wrok met zich mee. Ontroerend om te zien is hoe hij aan het einde van de film zijn vader als in een symfonie kunstig en liefdevol aflegt en hoe hij het gezicht van zijn vader helder krijgt.
God als Vader. Kunnen wij de wazige herinnering aan Hem nog wel helder krijgen? Ervaringen en teleurstellingen, woorden van mensen en regels hinderen het ware gezicht van God visueel helder te krijgen. Soms denk ik dat de kerk het zuivere beeld van God getroebleerd heeft.
Een andere mooie film, die ik onlangs zag is de verfilming van de roman 'De Voorlezer' van de Duitse schrijver Bernhard Schlink. In de verfilming met de titel 'The Reader' speelt de prachtige Kate Winslet de rol van Hannah. Het einde van de film wijkt iets af van het origineel, maar is desondanks treffend. Wonderlijk en knap, hoe ik tijdens de film affiniteit krijg met en medelijden heb voor de kampbewaakster. Schlink speelt vaker met deze dilemma's in zijn boeken. De misschien typisch Duitse ambivalentie gebruikt hij ook bij een boek over de Baader Meinhof.
God vergeeft de zondaar en plaatst de mens in de 'ruimte'. De tegenspeler uit de laatste film leert de kampbewaakster al voorlezend uiteindelijk te schrijven en te lezen. Al eindigt het verhaal wel met weemoed; de zonde wordt weliswaar uitgewist, de gevolgen niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten