Boezemvrienden

Ik heb twee boezemvrienden.

Mijn zoon Job heeft prachtige dromen. Onlangs vertelde hij me er een van. Kinderen waren ziek, maar ontvingen genezing van Jezus. Er waren ook kinderen bij die doof en blind waren. Die gingen naar de hemel toe om te genezen en vervolgens keerden ze weer terug. Vooral dat laatste vind ik bijzonder.

Onder de indruk ben ik van de fijnbesnaardheid van mijn Afrikaanse zoon. Hij bidt ook geregeld voor arme en zieke mensen. Hij denkt daarbij aan zijn Afrikaanse 'buik'familie. Maar ook aan de kinderen op school die het moeilijk hebben. Kinderen die buiten de groep dreigen te vallen, kunnen rekenen op zijn steun en aandacht. Hij heeft veel gaven en talenten. God heeft hem gezegend met karakter en een warm hart.

Mijn andere zoon Jonah is een ander type maar mij evenzo lief. Vandaag houdt hij een spreekbeurt over zijn geboorteland, Zuid-Korea. Een tas vol spulletjes gaat ervoor mee naar school. Een usb-stick met een presentatie erop; bordjes en een poppetje uit zijn land; boeken die over zijn land gaan; een waaier 'made in korea'; noem maar op... Dan moet je zijn kamer zien: de schatkamer van Ali Baba is er niets bij.
Goed om te zien hoe gelukkig en stabiel hij in het leven staat. Hij is toch de oudste; hij moest toch de weg bereiden voor de anderen.

Ja, het zijn boezemvrienden. Natuurlijk mag ik in de eerste plaats vader zijn van deze jongens (en de twee meisjes) maar het zijn toch ook steeds meer vrienden. Samen rodeo rijden op mijn knie - gisteren kreeg Jonah een knietje van pa tegen zijn neus; hij vergaf het me gelijk -samen stoeien op de mat; hard fietsen vanaf school tot huis: Wie wint er?... en praten over leuke en moeilijke zaken.