Bespiegeling

Soms zie ik mezelf terug in mijn kinderen. Er zullen mogelijk mensen zijn die zich hierover bevreemden. 'Jij bent toch 'slechts' adoptievader?' Alleen werkt dat dus niet zo.
In de ogen van de kinderen geldt dit criterium trouwens niet. Er is momenteel geen ander aan wie zij zich kunnen en willen toevertrouwen.
Hoe zie ik het zelf? Heel mijn hebben en houden bepalen anders. Ik zit met geheel mijn vaderhart, geest, ziel én verstand in het vaderschap. Tot over mijn oren zit ik in deze toerbus, die eens racet als een achtbaan en dan voorthobbelt als een zeepkist.
Uitstappen is geen optie.

Tijdens deze rit spiegel ik mezelf ook wel eens aan mijn kinderen. Er vindt herkenning plaats. Herhaaldelijk meen ik mijzelf in scherven en nerven terug te vinden. Niet zozeer in het uiterlijk, dat moge duidelijk zijn, maar dan toch wel in gedrag en karakter. Het vurige van Jessie. Het koppige van Job. Het fantasierijke van Jonah. Het trotse van Jade. Om maar eens wat te noemen. Het zijn slechts fragmenten en momentopnamen. Meteen ervaar ik dan ook - gelukkig voor een ieder - ook weer de ander en zijn vreemd zijn.
Leve! de soevereiniteit van het anderszijn.

Bij tijd en wijle komt de film van mijn eigen leven sterker in mijn gedachten. Beelden uit mijn jeugd projecteren zich dan op de werkelijkheid van hier en nu. Dat is trouwens niet altijd een onverdeeld genoegen. Voor mij niet en voor de kinderen eigenlijk nog minder.
En toch, op de een of andere manier verwerk ik door de levenservaringen van de kinderen - al ben ik 46 plus - zelf beleefde en gemiste ervaringen uit een blijkbaar niet vervlogen periode.

Nu we toch aan het bespiegelen zijn tijdens deze rit:
Wellicht laat het gevoel zich vergelijken met het besturen van een auto. Het voorbeeld van de auto koppelt zich aan een terugkerende droom van mij. In deze droom heb ik zelf de verantwoordelijkheid over een voertuig. Soms is het een bus, soms een tram of trein. Tijdens die droom voel ik de angst voor de verantwoordelijkheid en de wil om het voertuig heelhuids op de plaats van bestemming te brengen. In mijn handen ligt het lot van de passagiers. Desondanks verdwaal ik in die droom en ben ik volledig in beslag genomen door het stuur en de weg. Gelukkig biedt het wakker worden de uitweg.

Zo is het ergens ook met mijn vaderschap. Ik heb het stuur in handen, maar ik heb geen invloed op de weersomstandigheden. Soms kan ik het af met twee vingers. Soms moet ik het stuur vanwege de sterke wind steviger omklemmen. Soms volg ik de contouren van de weg en soms moet ik plotseling tegensturen.
Ik heb dus te maken met de weg, de route, het klimaat, de anderen op de weg, het voertuig zelf. En ben ik ook nog eens zelf als chauffeur in het geding. Ik ben maar een mens. Een mens van vlees en bloed. Met aanvechtingen en moeiten. Met talenten en tegenstrijdigheden.

Wonderlijk dat het met al die omstandigheden en onzekerheden nog zo goed gaat. Ik zou er aan toe willen voegen: Goddank!