Onlangs liepen we weer in ons oude buurtje in Utrecht. Alsof er niets veranderd was. In al die twintig jaar niet. We parkeerden de auto dicht bij de Goethelaan waar Karin en ik vijf jaar op een bovenverdieping hebben gewoond. Bij een bijzonder aardige huisbaas, die ons herhaaldelijk trakteerde op pianoconcerten via een pianola en heerlijk 'duur' ijs.
We hadden er naast een gemoedelijke huisbaas ook muizen. We hebben altijd wel iets met muizen. We hebben zelfs ooit een muis uit Staphorst meegenomen naar onze vakantiebestemming in Zuid-Frankrijk. Op de een of andere manier moet hij zijn meegereisd in ons kratje met eten, dat we klaar hadden gezet de avond voor vertrek. Althans dat denken wij. Eenmaal aangekomen in Fréjus - dat reden we toen nog in één ruk - hoorden we de eerste nacht al het bekende getrippel op het tentzeil. Na onderzoek bleek dat er al gegeten was van de eetvoorraad. De muis kwam onzes inziens uit Staphorst!
Maar goed, dat terzijde...
Ik was in 1990 (net een jaar getrouwd) nog aan het studeren en menigmaal liepen we het parkje (met het pittoreske biebje) in Oog in Al door. We liepen of fietsten als jonge blommen langs de woonboten, langs Rijks Munt en Hoog Catarijne naar het centrum toe. We gingen naar de studentenvereniging, een cafeetje en o ja, naar college natuurlijk.
Voor het eerst in vijftien jaar waren we terug in het buurtje. De sojafabriek was er niet meer en de geur van soja die er altijd hing, roken we ook niet meer. Maar voor de rest leek het wel alsof de tijd er stil had gestaan. We hebben die dag heel wat voetsporen teruggevonden. Het meest bijzondere was echter wel dat we er nu met zijn zessen liepen.
Die bewuste middag schuilden we onder de bomen in het park vanwege een hevige zomerbui. We memoreerden intussen herinneringen. Het viel me op dat de kinderen geïnteresseerd waren in de verhalen over onze jongere jaren. Professor Ter Horst werd tijdens de regenbui ook weer eens aangehaald door ons. Deze opvoedingsdeskundige zei ooit eens in een interview: 'Laat kinderen eens iets ervaren. Als het regent, ga juist dan wandelen...'. Herhaaldelijk passeert deze professor de revue, als we weer iets heel gewoons of juist ongewoons meemaken.
We bezochten die dag trouwens het geldmuseum (met de museumjaarkaart). De kinderen hebben er genoten van het interactieve programma. Verrassend eigenlijk dat zo'n op het oog suf museum onze kinderen kon boeien.
Een groot deel van de vakantie hebben we trouwens doorgebracht in allerlei musea met dank aan de museumkaart. Wat hebben we allemaal 'ervaren'?
Het Afrikamuseum bij Nijmegen - Nijmegen is ook al zo'n nostaligsche omgeving voor mij. Hier heb ik een paar jaar gewoond en mijn middelbare schooldiploma gehaald. Hier ben ik ook tot geloof gekomen in de Kerk van de Nazarener.
Het Ecodrome te Zwolle -daar zijn we al vier of vijf keer geweest; in wisselende samenstellingen weliswaar. Die dino blijft eng...
Het Aviodrome te Lelystad (hier staat de teller op drie)- deze keer op speciaal verzoek van Job. Nu kregen we er voor het eerst de uitleg van het morse.
Verder zijn we naar een Israëltentoonstelling geweest in Nijkerk: hier is geen museumjaarkaart voor nodig. Wat een gastvrijheid! Een aanrader: maar je moet wel snel zijn, want de tentoonstelling is er alleen nog in de maand augustus.
We zijn ook naar Nemo in Amsterdam geweest. Met de trein. Het was er erg druk. Mooi was dat we ook op het nagebouwde VOC-schip mochten dat tegenover het museum lag.
Al die keren sjouwde ik de tas met proviand. Dat schijn ik namelijk goed te kunnen. Broodjes, pakjes sap, appels, bananen, snoep, wat dies meer zij. Ongelooflijk hoeveel er door gaat bij ons.
De rode tas gaat elke keer weer leeg terug. Want we zijn dan wel een wereldgezin, maar toch ook een Nederlands gezin. We nemen dus zelf de leeftocht mee.
De enige uitgave is voor de koffie voor Pa en Moe. Want, zo'n dag achter het kinderspul aanlopen, vraagt wel om extra caffeïne. Zeker voor Pa dus, die de tas moet sjouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten