Daar gaat ie dan. Zwaar beladen met een rugzak en de fietstassen afgeladen met boeken en te veel boterhammen en snacks. 'Pap, ik krijg niet alles op.' Welkom in brugsmurfenland.
Hoeveel kilometer is het wel naar Harderwijk? Misschien dertig kilometer heen en weer. Tjonge, wat een klus, niet in het minst voor mij om hem zomaar los te laten. 's Morgens om vijf uur lig ik al te luisteren naar de regen. Zal ik hem brengen? De bus? Achterop mijn fiets? Zelfs een gebed om droogte, spookt in mijn hoofd. Toch even heen en weer met de automobiel...
Om half zeven uur kijken naar de buienradar geeft nog weinig gemoedsrust. Oké, waar is het regenpak? Een vuilniszak over de boeken. De boeken verdelen in watervrije tasjes en over de fietstassen verdelen. Tjonge, gaat dit zo het hele jaar door? Het is nog maar nauwelijks september. Wat zeg ik? De eerste week is nog niet eens voorbij.
Dan komt er een vrolijke en supergemotiveerde jongen naar beneden. Welgemoed stapt hij in zijn watervrije oliepak, die hem zoals zoveel kleren met Hollandse maten te groot is. Zijn fietsmaatje belt aan de voordeur. Al even bruisend en energiek. Het is wel duidelijk wie het eerst het opgeeft. Dat ben ik, een overbezorgde vader. Vanavond ga ik maar vroeg naar bed. En stilletjes hopen op droog weer maandag met zowel heen als terug de wind in de rug.
Haha, dat heb je leuk beschreven vanuit het vader-perspectief. Alsof een hollands kind zou smelten van de regen ;)
BeantwoordenVerwijderen